.

.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η Οικονομική κρίση και η Μύηση.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ίσως και πάρα πολλά, ο άνθρωπος γίνεται μάρτυρας μιας φράσης που ηχεί στ’αυτιά του σαν εφιάλτης. «Οικονομική Κρίση».


Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για την κρίση που ήρθε, για την οποία γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστεί, να ξαναβρεί η ανθρωπότητα τους ρυθμούς της. Κι όμως. Υπάρχει τελικά κρίση;
Ας δούμε κατ’αρχήν τί σημαίνει κρίση. Κρίση είναι μία έκφραση η οποία περιγράφει μία κατάσταση παρεκτροπής, μία κατάσταση μη αναμενόμενη, και κατά συνέπεια μη ελεγχόμενη.
Μήπως όμως, όλη αυτή η κατάσταση ήταν τελικά αναμενόμενη? Μήπως η κατάσταση στην οποία φτάσαμε δεν ήταν παρά το λογικό αποτέλεσμα των πράξεων που προηγήθηκαν;
Ο άνθρωπος άρχισε να ζει σε αυτόν τον πλανήτη, καταναλώνοντας μόνον αυτά που η Γη και το περιβάλλον του έδιναν. Ετρωγε αυτά που μπορούσε να συλλέξει, μετακινείτο όσο έφταναν οι δυνάμεις του, πλούτιζε όσο μέτραγε ο κόπος του. Ηταν ελεύθερος, διότι δεν ήταν σκλάβος επίκτητων και ευκαιριακών απολαύσεων.
Αυτές οι φράσεις μας θυμίζουν τίποτα από τα σημερινά δρώμενα? Οχι βέβαια. Υπάρχει κανείς σε καμμία από τις «προηγμένες» χώρες» που να τρέφεται μόνον με όσα μπορεί να συλλέξει? Είδαμε κανέναν να μετακινείται μόνον όσο φτάνουν οι δυνάμεις του? Και δεν εννοώ οι σωματικές δυνάμεις μόνον. Ας αθροίσουμε και τις δυνάμεις που αποκτά και με την χρήση των μηχανικών μέσων. Η μήπως είδαμε κανέναν να πλουτίζει μόνον με τα του κόπου του?
Καταναλώθηκε φαιά ουσία για να βρεθεί τρόπος, με οποιοδήποτε κόστος, αυτά να αλλάξουν... Να μπορούμε να καταναλώνουμε πράγματα που δεν τα αντέχει η τσέπη μας. Να αγοράζουμε αντικείμενα τα οποία απλά κάνουν το εύκολο ευκολότερο. Να απολαμβάνουμε καταστάσεις για να μειάσουμε σε αυτούς που πλουτίζουν με τον κόπο όχι τον δικό τους, αλλά των άλλων... Να πλουτίζουμε για να αυξήσουμε το «εγώ» μας.
Καταναλώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, μόνο ψευδαισθήσεις. Ψευδαισθήσεις για τις ανάγκες μας και ψευδαισθήσεις, κυρίως, για τις δυνατότητές μας.
Καταναλώθηκαν εκατομμύρια εργατοωρών, meetings, συνεδρίων, μελετών και μεταπτυχιακών μόνο και μόνο για να βρούμε τρόπους το μαύρο να φαίνεται άσπρο.
Κι’όταν άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα ψήγματα αυτού που αποκαλούμε «κρίση» τότε εφευρέθηκαν τα «λογιστικά πρότυπα». Τα «λογιστικά πρότυπα» ήταν ένα πανέξυπνο μέσο με το οποίο ένας φτωχός άνθρωπος, μία φτωχή Εταιρία, ένα φτωχό κράτος, να μπορεί να εμφανίζεται πάμπλουτος άνθρωπος, εταιρία ή κράτος.
Αποτέλεσμα: ο μέσος πολίτης έχει, ένα ιδιόκτητο σπίτι, ένα ιδιόκτητο εξοχικό, δύο αυτοκίνητα, τρία κινητά, ένα μικρό σκάφος. Τί απ’όλα αυτά αντιστοιχεί στον πλούτο που ο ίδιος παρήγαγε με την εργασία του? Ισως μόνον τα τρία κινητά και το μισό σπίτι... Η το εξοχικό με το σκάφος μόνον... Ολα τα υπόλοιπα, είναι αποτέλεσμα της επιβολής καταναλωτικών προτύπων για να γίνουν οι πλούσιοι, πλουσιότεροι. Αλλά κυρίως, να αυξηθεί το ΕΓΩ.
Κι’όμως η Μύηση φτιάχτηκε για να παίρνει αυτό το ΕΓΩ, και να το πετάει στα σκουπίδια. Αλλά, γι’αυτό θα μιλήσουμε πιο κάτω...
Οι απολαμβάνοντες, λοιπόν, αυτά τα αγαθά τα χρωστούν ακόμη. Και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Ο άνθρωπος επομένως, έχασε λίγο λίγο την Ελευθερία του. Σκλαβώθηκε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. Κι’όμως, πάντοτε μαχόταν για την Ελευθερία...
Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Τώρα ήρθε η ώρα που το καρότσι των αγαθών της ζωής, πέρασε από το ταμείο.
Εταιρίες ολόκληρες στηρίχτηκαν σε λογιστικά τεχνάσματα που τις εμφάνιζαν εύρωστες, ενώ ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας (έτσι θα μπορούσαν να δανεισθοιύν κι’άλλα). Αποταμιεύσεις πολιτών, οδηγήθηκαν σε «σύγχρονα επενδυτικά προϊόντα», που βασίζονταν σε παρόμοιου είδους λογιστικά τεχνάσματα. (Ετσι, θα χάσουν χρήματα που θα πάνε στις τσέπες άλλων)
Είπαμε δηλαδή με λίγα λόγια ψέματα ο ένας στον άλλον, και το ξέραμε...
Είπαμε, όμως ψέματα και στον εαυτό μας όταν αποδεχθήκαμε τα πρότυπα ζωής που μας πρότειναν. Κι όμως, κάποτε η υλική ευημερία υπήρχε και με λιγότερα έσοδα.
Μήπως αντί να προσθέτουμε καταναλωτικά πρότυπα θα είχαμε ωφεληθεί εάν αλλάζαμε τα πρότυπα; Αφήσαμε ανεξέλεγκτα τα πράγματα για να απολαύσουμε κι εμείς τον μύθο που μας πότισαν. Μας άρεσε. Τώρα, όμως ήρθε το τίμημα. Σήμερα κάνουμε ταμείο.
Αντί να γίνουν όλα αυτά, μήπως θα έπρεπε οι κυβερνώντες, να έχουν σκεφθεί διαφορετικά εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Μήπως θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να φορτώσουν με άλλου είδους πρότυπα τους λαούς.
Μήπως θάπρεπε να μεταδώσουν τις πανάρχαιες μυητικές αξίες που έδιναν αξία στην πνευματικότητα του ανθρώπου αντί στην υλικότητα?
Μία φωτισμένη ηγεσία (άντε να την βρείς θα μου πείτε) προβλέπει 50 χρόνια μετά, και αποφασίζει σύμφωνα με το σκεπτικό που θα παράξει η πρόβλεψη αυτή 50 χρόνια μετά. Οπως ο καλός οδηγός δεν περιμένει να φρενάρει ο μπροστινός του για να θυμηθεί το φρένο, αλλά βλέπει 3,4 ή ίσως και 6 αυτοκίνητα μπροστά που πάνε και τί κάνουν.
Οπως ένας διευθυντής ορχήστρας, δεν περιμένει την ημέρα της επίσημης πρεμιέρας να αποφασίσει οτι ο τάδε βιολονίστας είναι άσχετος.
Οπως ο σκεπτόμενος μαθητής επιλέγει την σχολή που θα σπουδάσει πριν φτάσει η ώρα των εξετάσεων.
Οπως ο πατέρας, προβλέπει το μέλλον του παιδιού του και σχεδιάζει πάνω σε αυτό. Οπως ο επιχειρηματίας διαλέγει το μαγαζί του, να είναι σε τέτοια θέση που να πουλάει για πολλά πολλά χρόνια.
Οπως ο εκδότης, σκέφτεται την αυριανή ημέρα και όχι την σημερινή.
Οπως κάποτε (πολλές χιλιάδες χρόνια πριν) οι Βασιλείς-Ιερείς (καμμία σχέση με αυτό που σήμερα αποκαλείται βασιλιάς, και καμμία σχέση με αυτό που σήμερα αποκαλείται ιερέας) κατηύθηναν τον Λαό τους, και ο Λαός τους, τους εμπιστευόταν διότι εκείνοι ήξεραν, προέβλεπαν, και  σχεδίαζαν με ορίζοντα αιώνα...
Ας αναλογισθούμε οτι όλοι οι χαρισματικοί ηγέτες που πέρασαν από τον τόπο μας, ή και από οποιοδήποτε τόπο, ονομάσθηκαν χαρισματικοί επειδή ακριβώς εργάζονταν με ορίζοντα δεκατιών τουλάχιστον. Και ανεξάρτητα από το εάν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με τον καθένα από αυτούς, ο καθένας τους «πέτυχε» (αυτό που είχε σαν στόχο) διότι είχε ΟΡΑΜΑ. Όραμα, με το οποίο, όπως εκείνος τουλάχιστον πίστευε η χώρα του θα πήγαινε καλύτερα.
Σήμερα, οι πολιτικοί, περιμένουν να δούν σε ποιόν τομέα ο Λαός τους είναι δυσαρεστημένος, για να αποφασίσουν να ασχοληθούν με αυτό ή εκείνο το θέμα, και τελικά (φυσικά τελευταία στιγμή) να αυτοσχεδιάσουν... (οποιαδήποτε ομοιότης με γνωστές καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική...)
Εάν υπήρχε αυτό το όραμα, τότε η κρίση δεν θα υπήρχε. Εάν υπήρχε αυτό το όραμα, τότε οι ηγεσίες δεν θα είχαν αφήσει τις τράπεζες να δανείζουν ενεγξέλεκτα. Δεν θα είχαν επιτρέψει να δημιουργηθούν ψεύτικα πρότυπα καλοζωϊας που δεν έχει νόημα και πραγματική αξία.
Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την προσωπική ανάπτυξη...
Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την αυτογνωσία.
Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την συνειδητοποίηση του ποιός είμαι, από που έρχομαι και πού πάω.
Αυτές είναι οι αρχές που ενστερνίζεται εδώ και αιώνες οι Μύηση. Από την εποχή των Ελευσινίων Μυστηρίων, των Μυήσεων στην Αίγυπτο, των Δρυϊδων, των Μουσών, των Γνωστικών. Με την Μύηση που προσέφεραν οι Θρησκείες στα πρώτα τους αγνά βήματα. Πριν γίνουν κοσμική εξουσία!
Με την συνειδητοποίηση των αξιών της ύπαρξης, και όχι των επίκτητων αξιών της κατανάλωσης, με την αξιοποίηση του πνευματικού μέρους της ύπαρξής μας, και όχι μόνον του υλικού, με την αγάπη σε κάθε δημιούργημα του Θεού, με πράξεις ενότητας και όχι διαίρεσης, με πράξεις αντιρατσισμού και όχι ρατσισμού. Με πράξεις Γνώσης και όχι αντσγωνισμού. Και όλα αυτά ονομάζονται με μία λέξη «μύηση».
Με όλα αυτά η κρίση θα ήταν μόνον στα λεξικά.
Η κάθε είδους μύηση, πρέσβευε και πρεσβεύει την Ελευθερία. Οχι την Ελευθερία που προσφέρει η ασυδοσία. Αντίθετα την Απ-Ελευθέρωσή μας από την... ανεξέλεγκτη τάση μας να προσβάλλουμε τον εαυτόν μας, τους άλλους και το περιβάλλον μας. Οχι την ελευθερία του να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά την Απ-Ελευθέρωσή μας από την τάση αυτή, σεβόμενοι την ελευθερία του άλλου και το δικό μας μέλλον.
Τώρα? Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, ας κάνουμε τουλάχιστον ταμείο. 
Και το ταμείο λέει ότι ήρθε η ώρα να σκύψουμε βαθειά μέσα μας, να κάνουμε την προσωπική και συλλογική μας απογραφή, και ότι μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται η γαλήνη. Η γαλήνη, όμως θα είναι με τα δικά της πρότυπα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να πέσουμε για να ξανασηκωθούμε δυνατότεροι. Όχι καταναλωτικότεροι. Δυνατότεροι μέσα μας. Δυνατότεροι πνευματικά, όχι υλικά. Είναι απλό και το ξέραμε. Ο σπόρος πρέπει να πέσει στη Γη για να γίνει ρίζα για νέους σπόρους. Ο Ήλιος χάνεται κάθε μέρα για να ξαναβγεί την επόμενη.
Και στο Θιβέτ, φτιάχνουν για 2-3 χρόνια, έργα τέχνης πάζλ, και μόλις τα ετοιμάσουν, απλά τα καταστρέφουν... για να ξαναρχίσουν και πάλι από την αρχή. Ετσι απλά για να μάθουν την παροδικότητα όλων των αγαθών.

Άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ελ. Τύπος" (ένθετο "Φαινόμενα") στις 20/10/2012