Τα βασίλεια της ύπαρξης, η μύηση και εμείς

Παρατηρώντας την πορεία μας, πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί, τί είναι αυτό που σηματοδότησε την απόφασή μας για Μύηση. Και, τελικά, ποιό είναι το αποτέλεσμα ;

Όλη η Mυητική διαδικασία έχει σαν σκοπό να μεταφέρει το κέντρο των αποφάσεών μας, σε ένα επίπεδο όπου θα βασιλεύει η ελεύθερη βούληση. Η βούληση εκείνη που θα έχει ελευθερωθεί από αγκυλώσεις που εξυπηρετούν βέβηλες καταστάσεις. Ούτε παρορμητισμοί ούτε αντανακλαστικές επιλογές. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε πράξεις, για να λυτρωθούμε από αυτές.

Πολλοί, δυστυχώς, καλλιεργούν στον εαυτόν τους μία διαδικασία που τείνει όλο και περισσότερο να τους επελευθερώσει από καθημερινές σκέψεις που ανήκουν στο καθεστώς πτώσης που ανήκουμε. Να απεμπλακούν από βέβηλες παρορμήσεις, βάζοντάς τες στο περιθώριο. Να δραπετεύσουν από τις καθημερινές επιλογές που κυβερνούν την ζωή μας, νομίζοντας ότι έτσι θα παγιώσουν την μύηση μέσα τους. Νομίζουν ότι έτσι εξυπηρετούν την μυητική διαδικασία, και θεωρούν το όλο αυτό εγχείρημα ως τμήμα του οφειλόμενου εξαγνισμού.

Καμμία γνήσια εσωτεριστική γραμμή, καμμία ατραπός μαθητείας, κανένα δρόμος κανενός φωτισμένου μύστη δεν δίδαξε, ούτε άφησε ποτέ να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Γι’αυτόν τον λόγο και ο πραγματικός διδάσκαλος ουσιαστικά στέκεται έξω και πάνω από το πρόβλημα του μαθητή του, δίδει την συμβουλή εκείνη που δεν θα είναι σε καμμία περίπτωση συνταγή, αλλά απλά θα οδηγεί τον μαθητή να βρεί εκείνος την συνταγή που χρειάζεται. Διαφορετικά δεν είναι ούτε δάσκαλος, και, αλίμονο, ούτε μαθητής. Ο πραγματικός δάσκαλος, δεν λέει ποτέ «θα κάνεις αυτό, ή εκείνο». Λέει αντίθετα «αν θέλεις αυτό το αποτέλεσμα, ο δρόμος είναι αυτός, αν θέλεις το άλλο, ο δρόμος είναι διαφορετικός». Εξηγεί που οδηγεί κάθε πράξη, και η επιλογή είναι και πρέπει να είναι του μαθητή και μόνον.

Ουσιαστικά, καμμία δραστηριότητα της υλικής μας ύπαρξης δεν πρέπει να εγκαταλείπεται. Καμμία δεν πρέπει να περιορίζεται, καμμία δεν πρέπει να καταπιέζεται. Ο μυημένος δρά σε όλα τα επίπεδα, όμως το κάνει με έναν άλλον τρόπο, ο οποίος αναδεικνύει τις μυητικές του προθέσεις και επιλογές, αντί να αναδεικνύει τις βέβηλες.

Ο μυημένος δεν είναι άνθρωπος που βλέπει την σημερινή και την αυριανή ημέρα. Κοιτάζει πάρα πέρα. Όπως ο έμπειρος οδηγός δεν ακολουθεί απλά τον μπροστινό του, αλλά κοιτάζει την τελική του πορεία. Όπως ο καθηγητής παρατηρεί έναν μαθητή του, γιατί αποβλέπει στον τελικό σκοπό που είναι η μόρφωσή του, έτσι και ο μυημένος δρά με έναν δικό του κανόνα που είναι η εξυπηρέτηση του θείου σχεδίου. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη του, εάν αυτό που κάνει φαίνεται έτσι ή αλλιώς. Θα κριθεί από τον Δημιουργό και μόνον, και ίσως από αυτούς που τον κατάλαβαν.

Ο άνθρωπος ανήκει στην τετράδα των βασιλείων της φύσης που είναι το ορυκτό, το φυτικό, το ζωϊκό και το ανθρώπινο. Το κάθε βασίλειο από αυτά, κάνει τον δικό του κύκλο στις επιλογές μας. Παίζει τον δικό του ρόλο στην ζωή μας και το κάθε ένα από αυτά χρωματίζει με τα χαρακτηριστικά του τον τρόπο με τον οποίο θα δούμε τα πράγματα. Και τα 4 αυτά βασίλεια συνδέονται μεταξύ τους.

Το ορυκτό έχει την ιδιότητα να αυξομειώνει τον όγκο του, και αστιστοιχεί στις αισθήσεις μας.

Το φυτικό έχει την ιδιότητα του ορυκτού, και επιπλέον έχει την ιδιότητα να πολλαπλασιάζεται, και αντιστοιχεί στα συναισθήματά μας.

Το ζωϊκό έχει τις ιδιότητες του φυτικού, και επιπλέον μετακινείται με την θέλησή του, ενώ αντοιστοιχεί στις σωματικές μας λειτουργίες.

Το ανθρώπινο βασίλειο έχει τις ιδιότητες του ζωϊκού, αλλά επιπλέον έχει αυτοσυνείδηση. Εχει επίγνωση, έστω και χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά, της θεϊκής σπίθας που βρίσκεται μέσα του, και φυσικά, στην καλύτερη περίπτωση μπαίνει στην μυητική διαδικασία η οποία θα φουντώσει αυτήν την σπίθα βάζοντάς τον σε μία διαδικασία χωρίς επιστροφή. Χαρακτηριστικό του είναι η διάνοια. Είναι όμως μόνον διάνοια ο άνθρωπος? Ασφαλώς όχι, και θα δούμε το γιατί.

Κάθε βασίλειο όπως είδαμε και προηγουμένως έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κατώτερού του, συν ένα δικό του χαρακτηριστικό, το οποίο όμως είναι και προϋπόθεση του αμέσως ανωτέρου του. Κάθε βασίλειο επομένως συναλλάσεται με τα δύο εκείνα που είναι ακριβώς κάτω και ακριβώς πάνω από αυτό. Μέσω όμως του αμέσως κατωτέρου του, συναλλάσεται και με το ακόμα πιο κάτω από το κατώτερό του, και με τον ίδιο τρόπο κάθε βασίλειο συναλλάσεται με όλα, αλλά σε διαφορετικό βαθμό.

Έτσι και το ανθρώπινο βασίλειο επηρεάζεται εκτός από τα κατώτερά του και από άλλα βασίλεια πάνω από αυτό.

Πάνω από το ανθρώπινο υπάρχουν το πλανητικό, το ηλιακό κ.α.

Έτσι και ο άνθρωπος έχει χαρακτηριστικά του ορυκτού, του φυτικού, του ζωϊκού αλλά και των ανωτέρων από αυτόν, όπως του πλανητικού, του ηλιακού και άλλων, που κυβερνώνται από τις αόρατες δυνάμεις του Σύμπαντος.

Τα χαρακτηριστικά αυτά κυβερνούν τις καθημερινές του λειτουργίες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Το κατά πόσον τα χαρακτηριστικά του ορυκτού μας κυβερνούν και πόσο επηρεαζόμαστε από λειτουργίες μέσα μας που αντιστοιχούν στο ζωϊκό, ή στο φυτικό, ή το κατά πόσον αντίθετα οι επιλογές μας κυβερνώνται από ανώτερα από ανθρώπινο βασίλεια, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από εμάς.

Ο άνθρωπος ευρισκόμενος ανάμεσα στο ζωϊκό και το πλανητικό έχει άμεσο επηρεασμό από τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών βασιλείων. Το μεν ζωϊκό έχει να κάνει με τις σωματικές μας λειτουργίες, το δε πλανητικό με τις αόρατες δυνάμεις. Δηλαδή με αυτές που προέρχονται από ενέργειες του σύμπαντος.

Κάθε μας πράξη έχει χαρακτηριστικά όλων των βασιλείων. Η μύηση ανακατευθύνει τα ποσοστά επηρεασμού των επιλογών μας. Δεν αφαιρεί τίποτα από τις επιλογές μας ούτε και πρέπει να το κάνει. Η ύπαρξή μας είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να δέχεται επιδράσεις από ολόκληρο το Σύμπαν. Όλα τα βασίλεια επικοινωνούν και πρέπει να επικοινωνούν μεταξύ τους. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλείσει τον δρόμο σε κάποιο από αυτά, δηλαδή στα χαρακτηριστικά που το συνοδεύουν.

Δυστυχώς πολλοί που ακολουθούν την μυητική ατραπό, την οποιαδήποτε μυητική ατραπό, είτε από άγνοια, είτε από λάθος συμβουλές/συνταγές, απομονώνουν κάποιες πράξεις από την ζωή τους, και κλείνουν ουσιαστικά τον δρόμο επικοινωνίας των βασιλείων μεταξύ τους. Γι’αυτόν τον λόγο ένας ενσυνείδητος Διδάσκαλος δεν δίδει και δεν πρέπει ποτέ να δίδει έτοιμες συνταγές, διότι αυτές στα αυτιά ενός μαθητή εμφανίζονται σαν να αποκλείουν δρόμους, ενώ ανοίγουν άλλους διάπλατα όπου όλα θα λυθούν. Δήθεν η φώτιση θα βρίσκεται στην επόμενη γωνία, η μύηση θα έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της και η μυητική πραγμάτωση θα εμφανίζεται ως ένα γεγονός.

Ο μυημένος οφείλει ακριβώς να δράσει με όλα τα χαρακτηριστικά, όλων των βασιλείων, δίδοντας στις επιλογές του ένα άλλο νόημα, θέτοντας διαφορετικούς στόχους από έναν βέβηλο, και χρωματίζοντας σε τελική ανάλυση και την πιο βέβηλη πράξη με τα χαρακτηριστικά της φώτισης.

Δεν μπορούμε για παράδειγμα να απαρνηθούμε τις αισθήσεις μας, χαρακτηριστικό του ορυκτού βασιλείου. Ούτε τα συναισθήματά μας, χαρακτηριστικό του φυτικού. Ούτε τις σωματικές μας ανάγκες χαρακτηριστικό του ζωϊκού, ούτε την διανόησή μας χαρακτηριστικό του ανθρώπινου. Θα τους δώσουμε άλλο σκοπό. Θα απολαύσουμε τα πάντα, διότι γι’αυτό μας δόθηκαν, χωρίς όμως να μας κυβερνήσουν. Εμείς θα τα κυβερνήσουμε. Και για να το κάνει αυτό ο Αναζητητής, οφείλει ο ίδιος να εξετάσει μέσα του κατά πόσον τον κυβερνούν ή τα κυβερνά μέχρι τώρα και ανάλογα να δράσει.

Εάν κάποιος του δώσει συνταγή «κάνε αυτό ή εκείνο» κινδυνεύει να μην ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες του μαθητή του. Εάν όμως του πεί «ψάξε μέσα σου να δείς τί σε κυβερνά και τοποθέτησέ το στην σωστή θέση που ταιριάζει στις πραγματικές ανάγκες σου» τότε θα βάλει τον μαθητή να διαλογισθεί και ο ανώτερός του εαυτός θα του δώσει την πραγματική και αληθινή συνταγή. Χωρίς να το θέλει και να το ξέρει ο μαθητής, αφήνει εκείνη την στιγμή τα ανώτερα από αυτόν βασίλεια να του μιλήσουν.

Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε τα συναισθήματά μας. Οφείλουμε να τα απολαύσουμε, να τα μοιραστούμε, να τα προσφέρουμε, να τα εισπράξουμε, να τα γευθούμε, αλλά θα έλθει στιγμή που θα πάρουμε αποφάσεις που θα είναι ανεπηρέαστες από συναισθηματικές εμπλοκές. Γιατί θα υπηρετούν κάτι ανώτερο και από αυτά τα ίδια τα συναισθήματα. Δύσκολες επιλογές, σκληρές, αλλά επιλογές που αντιστοιχούν σε Μυημένους.

Και όσο ανεβαίνουμε οι επιλογές θα γίνονται ακόμα πιο δύσκολες. 

Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε το σώμα μας, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν προσβολή στον δημιουργό. Οφείλουμε να κυβερνήσουμε εμείς με τον ανώτερο εαυτόν μας την όποια σωματική απόλαυση. Τότε την καθαγιάζουμε.

Διατηρούμε ανοιχτή την επικοινωνία μεταξύ των βασιλείων της ύπαρξης, ακριβώς διότι οφείλουμε να διατηρήσουμε την παγκόσμια ισορροπία.

Εάν την διαταράξουμε, θα διαταραχθεί και το προσωπικό μας βασίλειο. Οι μυητικοί χώροι είναι γεμάτοι από ανθρώπους που δεν ξέρουν τί ζητούν, παρασύρονται από έτοιμες λύσεις, τρέχουν εδώ κι εκεί και όταν κάνουν τον απολογισμό δεν ξέρουν ούτε και οι ίδιοι πού ήσαν και που πήγαν. Η πρώτη αιτία σε όλα αυτά είναι η διακοπή της επικοινωνίας των βασιλείων μέσα μας.

Ο Μυημένος ζεί παντού. Κάνει τα πάντα, αλλά με έναν δικό του τρόπο που δίνει αξία σε όλα. Καθαγιάζει με την συμπεριφορά του ακόμα και συμπεριφορές που από μακρυά φαίνονται μικρότερες των περιστάσεων. Υπάρχει παντού γιατί υπάρχει πίσω του η δημιουργούσα Αρχή.

Ο μυημένος ανήκει σε εκείνους που ψάχνουν πίσω απόλα το γιατί. Που αναζητά απαντήσεις. Καμμιά φορά κάποιο σόκ επαναστατεί μέσα και στον πλέον ανυποψίαστο και αλλάζει η ζωή του. Και τότε αρχίζει να ζεί αλλιώς. Ψάχνει απαντήσεις στο βασίλειο που είναι πάνω από αυτόν και όχι κάτω. Και τις απαντήσεις αυτές δεν τις κρύβει από τα κάτω βασίλεια. Στρέφεται προς τα κάτω και τις δίδει και σε εκείνα. Για να αρχίσουν να δρούν διαφορετικά μέσα του. Είναι σαν τον ήρωα του μύθου του σπηλαίου του Πλάτωνα που αφού είδε το αληθινό φως, γύρισε κάτω στο σπήλαιο να ξυπνήσει κι άλλους. Γύρισε να μεταβάλλει την λειτουργία των κατώτερων βασιλείων μέσα του. Των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των σωματικών απολαύσεων. Να τα φωτίσει με το φως που είδε έξω από το σπήλαιο.

Ο άνθρωπος που παρουσιάζεται παίζοντας ρόλους στην ζωή του έχει κλείσει την επικοινωνία των βασιλείων μέσα του. Ο αυθεντικός όχι. Ο σεμνότυφος είναι άνθρωπος που έχει κλείσει την επικοινωνία των βασιλείων μέσα του. Ο σεμνός επικοινωνεί με όλα και τα επηρεάζει με την γνήσια σεμνότητά του η οποία δεν υπακούει σε θεατρικές επιλογές. Ο δότης καταπιεστής, διαφέρει κατά τον ίδιο βαθμό με τον πραγματικό φιλάνθρωπο.

Εξάλλου, για να το δούμε και σε ένα άλλο επίπεδο: η φώτιση από μόνη της χωρίς δράση προς τα έξω, είναι κλάσμα που του λείπει ο παρανομαστής. Εάν δεν δράσουμε έξω από την μύηση αφού μυηθούμε, έχουμε κάνει τον μισό δρόμο. Η τετραλογία της μυητικής διαδικασίας είναι «Εξαγνίσου, ζήτα, λάβε, δράσε». Η δράση δεν πρέπει να είναι μόνον προς τον εαυτόν μας, δηλαδή να επηρεάσει κάθε λειτουργία μας αλλά και προς τους άλλους.

Επιτυχία δεν θα είναι να χαϊδέψουμε τον μυητικό μας δρόμο, αλλά ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠ' TΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΑΣΑΝ, να τους βάλουμε μέσα, και να τους βοηθήσουμε να τον καταλάβουν.