.

.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

Διαφορές Μισραϊμ-Μέμφις και Μέμφις-Μισραϊμ



Ιστορικά, οι δύο Τύποι, ο Αιγυπτιακός Τύπος Μισραϊμ και ο Ανατολικός Τύπος Μέμφις,  κατάγονται  από πολύ παλιά (ειδικά ο Μισραϊμ που κατάγεται από Αρχαία Αίγυπτο). Εμφανίσθηκαν όμως τους 2 προηγούμενες αιώνες. Η δε ένωσή τους, ακολούθησε δύο εντελώς διαφορετικούς δρόμους και με διαφορετικό περιεχόμενο όπως περιγράφεται πιο κάτω.
Ο ΤΥΠΟΣ ΜΙΣΡΑΪΜ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ μάς βεβαιώνουν ότι  λειτουργούσε στη νήσο Ζάκυνθο το 1782. Εκείνη βεβαίως την εποχή η Ζάκυνθος ήταν κάτω από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Ως Τύπος έχει πολύ αρχαιότερη προέλευση. Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του Gad  Bédarride ο οποίος με τη σειρά του μυήθηκε από το σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18ου αιώνα, αυτός δε από παλαιότερους κ.ο.κ.Το 1801, χάρις στις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena), ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στη Βενετία και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και τη Γαλλία.
Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕΜΦΙΣ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος στα γραπτά του διαβεβαιώνει ότι  ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες.Πλέον επιβεβαιωμένο είναι ότι  προήλθε σε μεγάλο μέρος από τη Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ο πατέρας του, από το Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.

Και οι δύο αυτοί Τεκτονικοί Τύποι, είχαν πολύ αυστηρές αρχές:
  1. απαγόρευση ομαδικών μυήσεων
  2. απαγόρευση μυήτρων
  3. άνοδος στους βαθμούς μόνον μετά από εξέταση
  4. αμιγείς στοές
  5. απαγόρευση συζήτησης περί πολιτικής και θρησκείας
  6. οχι εκλογικές διαδικασίες
Το βασικό «πιστεύω» ΚΑΙ των δύο ήταν οτι ο άνθρωπος έχει ένα εσώτατο θείο κέντρο μέσα του, το οποίο μέσω της αυθεντικής μυητικής διαδικασίας αλλά και της προσωπικής εργασίας επί του εαυτού, αφυπνίζεται προκειμένου ο μυημένος να συναντήσει την αρχέγονη πηγή του. Τον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων ή Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Ετσι και μόνον έτσι η κοινωνία δύναται να βελτιωθεί, δηλαδή δια της προσαρμογής της κοινωνίας στις μυητικές αρχές και όχι δια της προσαρμογής της μυητικής διαδικασίας στην κοινωνία, όπως από τότε πολλά Τάγματα επιχειρούσαν. 
Οι αυστηρές αυτές μυητικές αρχές, δυστυχώς δεν βρήκαν πάντοτε αξιόλογους αναζητητές να τις συντηρήσουν. Η ματαιοδοξία και η αναζήτηση αξιωμάτων, ώθησαν μερικούς εκ των αξιωματούχων αυτών των δύο Τύπων, να τους εντάξουν ως παράρτημα μέσα σε Πολυπληθή Τάγματα, τα οποία ως μόνη ενασχόληση είχαν, την επιβεβαίωση του εγωϊσμού των μελών μέσω της ανάδειξής τους σε αξιώματα, την ενασχόληση με την πολιτική (έστω και έμμεσα, και αυτό είναι χειρότερο), αλλά ακόμη και την ανάμειξή τους με την θρησκεία. Είτε καλοπροαίρετα είτε κακοπροαίρετα, οι δύο Τύποι σύντομα βρέθηκαν να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των αξιωματούχων τους, αντί της λείανσης του ακατέργαστου λίθου. Ο ακατέργαστος λίθος στα χέρια αδελφών μόνον κατ’όνομα, αντί να λειαίνεται, γίνεται πιο αιχμηρός...
Ετσι, κάποια στιγμή εμφανίσθηκε μία ένωση των δύο Τύπων ως Τύπος Μέμφις-Μισραϊμ, ο οποίος προσαρμοζόμενος στα κοινωνικά δεδομένα, εγκατέστησε ομαδικές μυήσεις,  μικτές Στοές, την άνοδο σε βαθμούς με την συμπλήρωση συγκεκριμένου χρόνου και όχι με αξιολόγηση, τα μύητρα, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ως ενταγμένος μέσα στα μεγάλα Τάγματα της εποχής, είχαν και την επαφή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία η οποία τα χρησιμοποιούσε. Η δε συζήτηση περί εσωτερισμού ήταν ανύπαρκτη. Και αυτό λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Η θυσία, φυσικά της παραδοσιακότητας, έφερε και την ραγδαία αύξηση μελών. Η ποιότητα θυσιάσθηκε χάριν της ποσότητας. Δυστυχώς τα Τυπικά που χρησιμοποιούνται στον Μέμφις-Μισραϊμ δεν έχουν καμμία σχέση με τα αυθεντικά Τυπικά του Μέμφις ούτε του Μισραϊμ, αλλά αποτελούν μία σύνθεση μεταξύ αυτών και του Σκωτικού Τύπου.Αυτή όμως η διαδικασία προσαρμογής, ακυρώνει όλον τον κραδασμό του Τυπικού, το οποίο πρέπει να λειτουργεί μόνον ως σύνδεση με το Εγρηγορός και αποκλειστικά ως συντονισμός μαζί του. Το Τεκτονικό Τυπικό είναι μία μουσική συμφωνία. Η οποιαδήποτε «προσαρμογή» αλλοιώνει την επιζητούμενη αρμονία η οποία είναι και ο σκοπός της Στοάς.
Δυστυχώς, η ιστορία έχει καταγράψει ακόμη και ένωση του Τύπου Μέμφις-Μισραϊμ με την (πολύ σημαντική κατά τα άλλα) Γνωστική Εκκλησία, δημιουργώντας τον μύθο του Γνωστικού Μέμφις-Μισραϊμ. (Απαράδεκτο για Τεκτονικό Τάγμα να υποχρεώνει τα μέλη του σε συγκεκριμένη θρησκεία). Από αυτήν την νοοτροπία δεν γλύτωσαν δυστυχώς ούτε ένας-δυό κλάδοι του Μαρτινισμού οι οποίοι υπέγραψαν συνθήκες συμμαχίας και αλληλοαναγνώρισης  με την Γνωστική Εκκλησία κάποια στιγμή, αλλά ευτυχώς ούτε αυτό είχε συνέχεια.
Το Εγρηγορός φυσικά ενός Τύπου δεν εγκαταλείπει ποτέ την αχτίνα του. Έτσι, λίγοι αποφασισμένοι, αποστασιοποιημένοι από τις ενέργειες που προαναφέρθηκαν, συντήρησαν και τους δύο Τύπους στην αυθεντική τους μορφή.
Στις 23/9/1923, ο Reginald Gambier Mac Bean ως Υπάτη αρχή του Τύπου Μέμφις, μεταβιβάζει όλες του τις ισχείς στον Marco Egidio Allegri 33ο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού, μέχρι εκείνη την στιγμή.
Το 1925 ο Marco Egidio Allegri καθίσταται Υπάτη αρχή του Τύπου Μισραϊμ. Και ο Μισραϊμ και ο Μέμφις ήσαν εκείνη την εποχή «εν ύπνω».
Θα πρέπει να επισημάνουμε, οτι τέτοιας μορφής Τεκτονικού Τύποι, δεν λειτουργούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Η Φασιστική Ιταλία τους κυνήγησε και γι’αυτό, για ένα διάστημα λειτούργησαν κάτω από την κάλυψη του Μαρτινιστικού Τάγματος, το οποίο, από άγνοια μάλλον του καθεστώτος, συνέχισε να λειτουργεί. Έτσι ο εκάστοτε επικεφαλής όταν έκρινε οτι η λειτουργία τους θα τους εκφύλιζε, τους έθετε «εν ύπνω».
Στις 16 Μαϊου 1945, με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο  Marco Egidio Allegri κατέχοντας τα ύψιστα αξιώματα και στον Τύπο Μισραϊμ και στον Τύπο Μέμφις, και όντας η Υπάτη δύναμη και των δύο, αποφάσισε να τους ενώσει κάτω από την ονομασία «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραϊμ και Μέμφις». Δημιούργησε στο διηνεκές το Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής και αφύπνισε και τους δύο Τύπους σε όλα τους τα Δώματα, καθιστάμενος, σύμφωνα με τους Κανονισμούς και των δύο, ο πρώτος Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης, Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος.
Ο δημιουργημένος πλέον Τύπος Μισραϊμ-Μέμφις, άρχισε να λειτουργεί με βάση τις αυστηρές αρχές που διείπαν και τους δύο Τύπους στην αυθεντική τους μορφή, διατηρώντας τον Τεκτονισμό στην πρωταρχική του μορφή, που τον θέλει συνέχεια των αρχαίων μυστηρίων. Με αυτήν την μορφή λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη της Γυναίκας να συμμετάσχει στην μυητική διαδικασία, ο Τύπος Μισραϊμ-Μέμφις, λειτουργεί αμιγείς γυναικείες Στοές, με γυναικεία Τυπικά, τα οποία λειτουργούν με γυναικείες μύθους και σύμβολα (πέραν των κοινών συμβόλων για τα δύο φύλα), οι οποίες λειτουργούν με βάση τα γυναικεία Τυπικά του Cagliostro. Ετσι η Γυναίκα στον Τύπο Μισραϊμ-Μέμφις, ασκεί την δική της μύηση, με τα δικά της Τυπικά, μη υπακούντας στην ψευδεπίγραφη ομοιότητα των μικτών συστημάτων, αλλά στην αξιωματική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, η οποία ανυψώνει το φύλο στην πραγματική του θέση, εκκινώντας από το δικό του διαφορετικό σημείο το καθένα, προκειμένου να καταλήξουν στην αρμονική συνύπαρξη «εσωτερικά» και «εξωτερικά».
Με βάση τα πιο πάνω προκύπτει οτι οι διαφορές μεταξύ των δύο κλάδων που σχηματίσθηκαν, είναι αποκλειστικά διαφορές μυητικής δομής και μυητικής λειτουργίας. Ο μεν Μέμφις-Μισραϊμ έχει περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα, ο δε Μισραϊμ-Μέμφις παραδοσιακό και μυητικό, διατηρώντας 3 σειρές βαθμών, τους Συμβολικούς (1ο, 2ο, 3ο) τους φιλοσοφικούς (4ο και άνω) και τους Ιλλουμινιστικούς (90ο και άνω).
Βλέπουμε, επομένως, ότι  η δημιουργία του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας έριδας μεταξύ προσώπων για την κατάληψη κάποιων αξιωμάτων, ούτε προήλθε από τη δυσαρέσκεια ορισμένων επειδή ενδεχομένως δεν τους δόθηκε κάποιο αξίωμα σε κάποιο άλλο χώρο, ούτε επειδή κάποια «ομάδα» θέλησε να κάνει το δικό της αρχηγό.
Η δημιουργία του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.» ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας ορισμένων παραδοσιακών και αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι ήσαν προσηλωμένοι στον Εσωτερικό χαρακτήρα του Τεκτονισμού και στις πανάρχαιες αρχές του. Ηταν αποτέλεσμα ιδεολογικό.