Η Γυναίκα και η Μύηση

«Εμείς υπολογίζουμε πολύ στη γυναικεία μύηση της οποίας η "Τυπικότητα" (by Ritual) δυστυχώς

εκλείπει εδώ και δύο χιλιετίες. Ως Γυναικεία μύηση θεωρούμε τη συμμετοχή των

γυναικών σε Τεκτονικό μυητικό Τάγμα, το οποίο όμως, θα έχει τη δυνατότητα να

δώσει στις γυναίκες τη δυνατότητα να αναζητήσουν τη μοναδική

Αλήθεια με την πλέον αρμόζουσα σε αυτές, φυσιογνωμία»

Sebastiano Caracciolo: «Η Γυναικεία Μύηση στον Τεκτονισμό»

Η ανδρική Μύηση είναι Ηλιακή. Η Γυναικεία Σεληνιακή.

Κάθε φύλο εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά και του άλλου φύλου εντός του, το οποίο άλλο φύλο λειτουγεί ως εξισορροπιστής /εναρμονιστής των ιδιαιτεροτήτων του βασικού φύλου, το οποίο πρέπει πάντοτε να αναδεικνύεται προκειμένου να λειτουργήσει η μύηση στο επίπεδο ύπαρξης που ζούμε.

O Tεκτονισμός ξεκίνησε την λειτουργία του σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, πατριαρχική, και γιαυτό οι συντάκες των Τυπικών του, απευθύνθηκαν στους άνδρες.

Βλέπουμε, λοιπόν, οτι ιστορικά ξεκίνησε ώς μία ανδρική υπόθεση.  Κάτι φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες, αφήνοντας απέξω τις Γυναίκες, κάτι πολύ συνηθισμένο σε πολλούς τομείς εκείνης της εποχής... Οταν η Γυναίκα κατέκτησε, επιτυχώς και ευτυχώς τα δικαιώματά της, τότε αντί να της αφιερωθεί ένας Τεκτονισμός αντίστοιχος της Γυναικείας προσωπικότητας, εντελέχειας, μυητικής συμπεριφοράς, και Γυναικείας ιδιοσυγκρασίας, δηλαδή ένας Τεκτονισμός που να λειτουργεί με Γυναικεία Τυπικά, τα οποία θα βασίζονται σε Γυναικείους μύθους και σύμβολα, που θα αφυπνίζουν την Γυναικεία συνειδητότητα, δυστυχώς η ανδροκρατούμενη ακόμη κοινωνία επέβαλε στην Γυναίκα που επιθυμούσε να ασχοληθεί με τον Τεκτονισμό την ανδρική αντιγραφή....!  Κι έτσι η Γυναίκα άρχισε να συμμετάσχει σε έναν Τεκτονισμό με ανδρικά Τυπικά. Η θηλυκή ιδιαιτερότητα πήγε περίπατο, παγιδεύοντας την Γυναίκα σε μία  ομοιότητα τη οποία, αλίμονο, ονόμασε Ισότητα. Κι έτσι, η εναρμόνιση των ανδρικών και γυναικείων ρευμάτων μέσα στον άνθρωπο πήγε περίπατο.

Η εναρμόνιση μεταξύ των δύο φύλων αποτυπώνεται στο Κηρύκειο του Ερμή με τα δύο φίδια που το περιβάλλουν.

Άφυλη Μύηση δεν υφίσταται στον Τεκτονισμό. Τα Τυπικά του, δημιουργήθηκαν αρχικά μόνον για άνδρες, και αργότερα δημιουργήθηκαν τα Γυναικεία. Άφυλη Μύηση υφίσταται σε άλλες Οργανώσεις διαφορετικές (και ανώτερες) του Τεκτονισμού.

Και ο Ανδρας και η Γυναίκα χρίσουν «προστασίας» για τις ιδιαιτερότητες εκείνες του φύλου τους, που αλλοιώνουν την μυητική τους πορεία.

Κάθε φύλο έχει στο Σύμπαν τον δικό του διακριτό, πολύτιμο ρόλο! Εάν οποιοδήποτε από τα 2 φύλα αντιγράψει το άλλο, (αντί της ανάδειξης του δικού του), τότε παύει η λειτουργία του δίπολου που δημιουργεί την ΑΡΜΟΝΙΑ, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η μυητική πορεία. Ουσιαστικά, η αξιωματική ισότητα σε διαφορετικές λειτουργίες που διέπει τα δύο φύλα, καταδεικνύεται από το γεγονός ότι:

·         Ο μεν άνδρας χρίζει προστασίας στην παρορμητικότητά του, εξ’ού και του απαγορεύεται να μιλά όσο είναι Μαθητής, και φέρει το τριγωνικό επικάλυμμα ανασηκωμένο στον βαθμό αυτόν, δείχοντας ότι ακόμη ΔΕΝ είναι έτοιμος να λειτουργήσει σωστά (το τριγωνικό επικάλυμμα αφορά το πνευματικό μέρος το οποίο ακόμη δεν έχει ποτίσει το τετραγωνικό που είναι το υλικό μέρος του). Η προστασία αυτή ενεργοποιείται από τη Γυναίκα. Αυτή τον συγκρατεί και του ορίζει τα όρια της συμπεριφοράς.

·         Η δε Γυναίκα δεν έχει μεν ανάγκη αυτής της προστασίας που αναφέρθηκε πριν, (γι’αυτό η Μαθήτρια μιλά σε 1^ο βαθμό και φέρει το τριγωνικό επικάλυμμα κατεβασμένο), έχει όμως ανάγκη προστασίας η οποία αφορά τις εισδυόμενες εκ των έξω ενέργειες, επιθετικές και διεισδυτικές από την φύση τους^[*], η δε προστασία αυτή ενεργοποιείται από τον Υδράργυρο στην Αίθουσα Στοχασμών, και από τον Αντιπρόσωπο του Τύπου εντός του Ναού ο οποίος κάθεται στην αριστερή πλευρά της Ανατολής, και ο οποίος ελλείψει Σεβασμίας, εκτελεί χρέη Σεβασμίου…

^[*]Αντιπροσωπευόμενες από το στοιχείο του Θείου στην Αίθουσα Στοχασμών.

Ως γνωστόν, κατά την Γυναικεία Μύηση στην Αίθουσα Στοχασμών υπάρχουν τα τρία Αλχημικά στοιχεία: Θείου, Άλατος και Υδραργύρου ☿, ενώ στην Ανδρική Μύηση δεν υπάρχει το στοιχείο του Υδραργύρου

Αν αυτά λειτουργήσουν σωστά, και το κάθε φύλο διατηρήσει την δική του απαράμιλλη αξία και ενδελέχεια, τότε έχουμε διαδοχικά:

1. Εξέλιξη της μυητικής πορείας και για τα δύο φύλα ξεχωριστά μεν αλλά παράλληλα.

1. Ιερό Γάμο

Ένα επιπλέον στοιχείο που καταδεικνύει ότι άλλη Τεκτονική μύηση απαιτεί ο άνδρας και άλλη η γυναίκα είναι το γεγονός ότι ο άνδρας έχει αρσενικό φυσικό σώμα, αλλά θηλυκό αιθερικό σώμα, ενώ στην γυναίκα αυτά είναι ακριβώς αντίστροφα. Επίσης ο άνδρας έχει αρσενικό αστρικό ή συναισθηματικό σώμα, ενώ το αστρικό της γυναίκας είναι θηλυκό και απορροφητικό. Πώς είναι δυνατόν ένα Τεκτονικό Τυπικό μύησης, το οποίο εξ’ορισμού λειτουργεί σε αυτά τα επίπεδα, να ανταποκριθεί το ίδιο και τα δύο φύλα. Θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένο ειδικά για το φύλο που απευθύνεται.

Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, μόνον εφαρμόζοντας ένα Τυπικό άφυλο και απευθυνόμενο κατευθείαν στην ψυχή, όμως τέτοιου είδους Τυπικό δεν απέκτησε ουδέποτε ο Τεκτονισμός. Άλλες οργανώσεις Μυητικές, όχι Τεκτονικές, που απευθύνονται στο άφυλο μέρος της ύπαρξής μας, στην άφυλη ψυχή, μπορούν να αποδώσουν τέτοιες μυήσεις, για τις οποίες όμως δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτό το κείμενο.

Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, ο συγγραφέας μας παραθέτει μέσω του Αριστοφάνη έναν μύθο. Τον μύθο του Ανδρόγυνου. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά ήταν ένα πλάσμα ανδρόγυνο. Όταν ο Δίας το διχοτόμησε δημιουργώντας τους  γνωστούς ανθρώπους,  ο καθένας τους αναζητά απεγνωσμένα το άλλο του κομμάτι για να ξαναβρεί την ολοκλήρωσή του. Την ολοκλήρωση που απώλεσε εξ’αιτίας της πτώσης. Την ολοκλήρωση μέσω ενός Ιερού Γάμου, από τον οποίο ο άνθρωπος ολοκληρώνεται ψυχικά, πνευματικά και σωματικά, κάτι που ούτως ή άλλως αποτελεί και την κατακλείδα της Μυητικής διαδικασίας.

          Είτε ασπασθούμε αυτήν την εκφορά του μύθου είτε οποιαδήποτε άλλη, ο μύθος μας παρέδωσε μία και μοναδική διδαχή. Ότι η ολοκλήρωσή μας, περνά μέσα από τον σεβασμό στο φύλο με το οποίο γεννηθήκαμε. Διότι για να αναζητάς την συντροφικότητα του άλλου φύλου, προϋποτίθεται ότι διατηρείς τα χαρακτηριστικά του φύλου με το οποίο γεννήθηκες. Εάν αυτό δεν συμβαίνει τότε δεν θα λειτουργήσει το δίπολο. Μπορούμε να μαγνητίσουμε δυο μέταλλα μόνον εάν το ένα φορτισθεί θετικά και το άλλο αρνητικά. Μπορούμε να παράξουμε ηλεκτρική ενέργεια μόνον εάν δημιουργήσουμε θετικό και αρνητικό φορτίο. Μπορούμε να παράξουμε ένα νέο ον μόνον εάν σμίξουμε ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Όλα αυτά είναι απλά η εξωτερική έκφραση του βαθύτερου Εσωτεριστικού νόμου που υπήρξε ποτέ. Οι προαναφερθείσες ενέργειες αποδεικνύουν μόνον ότι ένας βαθύτερος συμπαντικός νόμος οδηγεί κάθε ενέργεια είτε πνευματική είτε υλική προς την σύζευξη αντιθέτων για την παραγωγή αποτελέσματος. Μπαίνουμε ανάμεσα στις δύο στήλες, μόνον για ένα λόγο. Διότι αναζητούμε το αποτέλεσμα που είναι η Τρίτη στήλη, η αόρατη. Αυτή η Τρίτη στήλη είναι το αποτέλεσμα της μυητικής διαδικασίας, η φώτιση, η ολοκλήρωση. Εάν αλλοιώσουμε τα χαρακτηριστικά της μιάς στήλης από τις δύο, δεν θα λειτουργήσει το δίπολο. Η φώτιση που αναζητούμε είναι ο συνδυασμός Σοφίας και Αγάπης, ή Ελέους και Αυστηρότητας. Για να λειτουργήσει όμως η εναρμόνιση αυτή πρέπει το Έλεος να παραμείνει Έλεος και η Αυστηρότητα Αυστηρότητα. Εμείς εσωτερικά μέσα μας θα πρέπει να εναρμονίσουμε τις δύο ενέργειες αυτές διατηρώντας την αυθεντικότητά τους. Όχι αλλοιώνοντάς τες. Ακριβώς με τον ίδιο νόμο, ο άνδρας πρέπει να παραμείνει άνδρας και η γυναίκα γυναίκα. Με ίσα δικαιώματα αλλά με τα δικά τους χαρακτηριστικά.

          Και για να συνδέσουμε όλα αυτά με την μυητική διαδικασία των δύο φύλων, ο άνδρας θα πρέπει να διατηρήσει ανέπαφα και αναλλοίωτα τα ανδρικά του χαρακτηριστικά, και η Γυναίκα να διατηρήσει ανέπαφα και αναλλοίωτα τα γυναικεία της χαρακτηριστικά. Η διατήρηση των χαρακτηριστικών τους πρέπει να συνοδεύεται από μέτρο. Και το μέτρο αυτό το έχει εξασφαλίσει η ύπαρξη και των δύο φύλων σε κάθε άνθρωπο. Καθένας μας έχει δύο ρεύματα που κινούνται μέσα του, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Είναι αυτά που ονομάζονται ida και pingala.

Στον άνδρα ενυπάρχει και το θηλυκό στοιχείο προκειμένου να τον εμποδίζει να φθάνει σε υπερβολή των ανδρικών του χαρακτηστικών που θα τον οδηγούσαν σε έναν υπερβολικό παρορμητισμό και μία υπερβολική επιθετικότητα επικίνδυνη για τους άλλους.

Στην γυναίκα ενυπάρχει και το ανδρικό στοιχείο προκειμένου να την εμποδίζει να φθάνει σε υπερβολή των θηλυκών της χαρακτηριστικών που θα την οδηγούσαν σε μία υπερβολική παθητικότητα που θα έφτανε στο όρια της αδράνειας. Η ύπαρξη και των δύο ρευμάτων σε κάθε φύλο από μόνη της δεν αρκεί για την επίτευξη αυτή. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να εργασθεί επί αυτών. Να εργασθεί προφυλασσόμενος από τις υπερβολές του φύλου του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέσει σε μία άλλη παγίδα που είναι το να φτάσει στο άλλο φύλο. Διότι τότε θα χάσει την πορεία της μυητικής ολοκλήρωσης, πέραν των κοινωνικών αποτελεσμάτων. Και το γεγονός αυτό είναι που κυριαρχεί στις μέρες μας και στην εποχή του σιδήρου που διανύουμε.

          Όπως είναι γνωστό, η ανθρωπότητα ξεκίνησε ζώντας την επονομαζόμενη εποχή του χρυσού. Ονομάσθηκε έτσι από διάφορους συγγραφείς του Εσωτερισμού, καθότι αποτελούσε την εποχή της πλήρους πνευματικότητας που χαρακτήριζε το πρωταρχικό ον το οποίο επικοινωνούσε με τα άλλα όντα μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας, αφού δεν είχε ανάγκη ούτε καν της ομιλίας. Σύστημα δικαιοσύνης δεν υπήρχε διότι εξέλιπε η έννοια του αδίκου. Η έκπτωση από αυτήν την κατάσταση, η επονομαζόμενη «πτώση» σύμφωνα με την ορολογία όλων των συγγραφέων του Εσωτερισμού, για λόγους και με διαδικασίες που λίγο ενδιαφέρουν, απέφερε και την απώλεια των πνευματικών του χαρακτηριστικών. Ο μύθος του Πύργου της Βαβέλ, μας περιγράφει την απώλεια του πρωταρχικού τρόπου επικοινωνίας των όντων μεταξύ τους, και την υπαγωγή τους σε μία κατάσταση όπου επικρατούσε πλέον το προσωπικό και όχι το συλλογικό συμφέρον.

Το γεγονός ότι κανείς δεν καταλάβαινε τον άλλον, δεν ήταν γλωσσικό θέμα, αλλά απώλεια ενδιαφέροντος για τον άλλον.. Η περιβόητη πτώση από την μονάδα στην πολλαπλότητα. Από το «εγώ κι εσύ είμαστε ένα», στο «εγώ είμαι εγώ» κι «εσύ είσαι εσύ!» Το συμφέρον του συνόλου έδωσε τη θέση του στο ατομικό συμφέρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κατάσταση αυτή του ατομικού συμφέροντος που πήρε τη θέση του συλλογικού, γέννησε και άλλες διαιρέσεις που διαδοχικά και προοδευτικά μας έφεραν στην μετέπειτα εποχή του αργύρου, κατόπιν του χαλκού και τέλος (σήμερα) του σιδήρου.

          Η πτώση των αξιών, ο εκφυλισμός όλων των οικονομικών συστημάτων, το προσωπικό συμφέρον έναντι του συλλογικού, το δίκαιο του ισχυροτέρου οικονομικά και κοινωνικά, η ανταγωνιστικότητα μεταξύ των ανθρώπων αντί της άμιλλας, η διαίρεση αναλόγως χρώματος, φυλής, θρησκείας και πολιτικής επιλογής είναι η καταστροφή που οι Ινκας προέβλεψαν στα ημερολόγιά τους για τον αιώνα μας. Και για να έλθουμε στα των δύο φύλων, ο άνθρωπος αντί να σεβασθεί ακόμη και το ίδιο του το φύλο προσπάθησε να οικειοποιηθεί ακόμη και τα χαρακτηριστικά του άλλου φύλου. Ο ανταγωνισμός του τύφλωσε και δεν άφησε τίποτα για κανέναν. Όλα για τον εαυτόν του.

Ο άνδρας με την σωματική του υπεροχή επιβλήθηκε στην γυναίκα καθιστώντας την υποδεέστερο ον για αιώνες. Η κατάντια του πολιτισμού μας ήταν ότι το αυτονόητο της ισότητας ευκαιριών μεταξύ των φύλων, έπρεπε να κερδηθεί με αγώνες. Κάποια στιγμή ασφαλώς κατέστη δυνατόν να αποκτήσουν ισότητα ευκαιριών και οι γυναίκες, όμως ένα άλλο αρνητικό στοιχείο περίμενε την εξέλιξη αυτή. Η ανάκτηση των δικαιωμάτων της συνοδεύθηκε από ομοιότητα. Ήταν η σειρά της Γυναίκας να αντιγράψει τα ανδρικά χαρακτηριστικά, παγιδευμένη σε μία ψευδαίσθηση ανάκτησης δικαιωμάτων, καταστρέφοντας κάθε έννοια σεβασμού των ιδιαιτεροτήτων του γυναικείου φύλου. Αντί να αναζητήσει την ανάκτηση των δικών της χαρακτηριστικών, ζήτησε να λάβει τα ανδρικά χαρακτηριστικά, λες και αυτά είναι πιο γυναικεία.

Τα ανδρικά χαρακτηριστικά καταδεικνύουν έναν άνδρα, και τα γυναικεία μία γυναίκα. Είναι απολύτως αδύνατον να εξισώσουμε τα χαρακτηριστικά των δύο φύλων, διότι πρόκειται για δύο διαφορετικά (από μυητική άποψη) όντα. Σύγκριση γίνεται μόνον μεταξύ ομοίων. Συγκρίνουμε δύο ζωγραφικούς πίνακες. Συγκρίνουμε δύο μουσικά έργα και μάλιστα μόνον εάν είναι του ίδιου είδους μουσικής. Συγκρίνουμε δύο συμπεριφορές μεταξύ δύο ανθρώπων αν θα βρίσκονταν κάτω από τις ίδιες περιστάσεις. Συγκρίνουμε δύο τοπία, συγκρίνουμε δύο νόμους εάν και οι δύο αφορούν το ίδιο θέμα όμως. Συγκρίνουμε δύο λογοτεχνικά έργα, δύο ποιήματα, δύο φαγητά. Είναι απολύτως αδύνατον να εξισώσουμε τα χαρακτηριστικά των δύο φύλων γιατί τότε δεν μπορούμε να κάνουμε εναρμόνιση. Εναρμόνιση υφίσταται μεταξύ αντιθέτων. Όχι μεταξύ ομοίων. Ο άνδρας και η γυναίκα είναι από μυητική άποψη δύο εντελώς διαφορετικά όντα και δεν επιδέχονται καμμία απολύτως σύγκριση μεταξύ τους, επομένως δεν μπορούν να υποστούν την ίδια μυητική διαδικασία, διότι κάτι τέτοιο θα υποβάθμιζε το ένα από τα δύο.

Ενα Γυναικείο Τυπικό, πρέπει, σε συνδυασμό με τα κοινά και για τα δύο φύλα σύμβολα (ζωδιακός, ιερό βιβλίο, γνώμων, διαβήτης, στήλες) να λειτουργεί αφυπνίζοντας την Γυναικεία ιδιοσυγκρασία μέσω των ιδιαιτέρων Γυναικείων συμβόλων όπως το ρόδο, το κύπελλο, ο όφις, και Γυναικείων μύθων και αλληγοριών όπως εκείνος της Εδέμ και της Ισιδας. Η άνοδος στην Μυητική αλήθεια ξεκινά από εδώ κάτω όπου τα φύλα είναι διαχωρισμένα. Αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ο άνθρωπος θα  ανέλθει μυητικά, όταν η μύηση λειτουργήσει με τους ιδιαίτερους όρους κάθε φύλου. Η επιστροφή στο Ανδρόγυνο Ον, προϋποθέτει αυτούσιες ανδρικές και θηλυκές ενέργειες εναρμονισμένες.

Τα αποτελέσματα αυτής της εκφυλισμένης συμπεριφοράς τα βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Η Γυναίκα παγιδευμένη αναζητά την ομοιότητα, μήπως και μέσα από αυτήν κερδίσει λίγη ισότητα. Ετσι όμως ενισχύει μέσα της τα ανδρικά χαρακτηριστικά, αναγκάζοντας υποσυνείδητα το ανδρικό φύλο να αναπληρώσει την συμπαντική έλλειψη θηλυκής ενέργειας, χωρίς καν να το υποψιάζεται. Και έτσι παράγονται υδριδικά όντα-άνδρες. Η γυναίκα βλέποντας απέναντί της άνδρες με μειωμένα τα ανδρικά χαρακτηριστικά, αναγκάζεται να αυξήσει τα δικά της ανδρικά διαιωνίζοντας τον εκφυλισμό, αφού και πάλι ο άνδρας θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στα δικά του γυναικεία προσπαθώντας να ισορροπήσει συμπαντικά τα ρεύματα.

Τα αποτελέσματα σε κοινωνικό επίπεδο τα βιώνουμε καθημερινά.

Ουσιαστικά η διαφορετική μυητική συμπεριφορά των δύο φύλων αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Γυναίκα συμπεριφέρεται μυητικά πολύ ανώτερα από τον άνδρα, διότι διαθέτει δεκτικότητα εκ φύσεως, σε αντιστάθμισμα της ανδρικής επιθετικότητας. Και ο Τεκτονισμός «διδάσκει» δεκτικότητα μέσω της σιωπής και της μελέτης. Ουσιαστικά, ο άνδρας μυούμενος καλείται και πρέπει να αποκτήσει θηλυκή δεκτικότητα. Εάν αυτό δεν το πετύχει δεν θα μπορέσει ποτέ να ενστερνισθεί την μυητική διαδικασία. Η επιζητούμενη αρμονία θα προκύψει εάν καταφέρουμε να παντρέψουμε και να ισορροπήσουμε την δεκτικότητα με την επιθετικότητα. Διότι ΚΑΙ τα δύο είναι απαραίτητα. Το τίμημα της μη εναρμόνισης, η κοινωνία μας το πληρώνει σήμερα ακριβά σε όλους τους τομείς της ζωής.

Ο Τεκτονισμός λειτουργεί σε ένα επίπεδο ενεργειών στο οποίο  οι πολικότητες είναι απαραίτητες. Στο τέλος της μυητικής διαδικασίας, εάν και εφόσον ο μυούμενος ή η μυούμενη επιτύχουν τον σκοπό που έγιναν Τέκτονες και Τεκτονίδες, το αρσενικό και το θηλυκό ρεύμα, που υπάρχουν στον καθένα μας, θα εναρμονισθούν και η μύηση θα πετύχει τον στόχο της.

1. Στο υλικό πεδίο υπερισχύει ο Ανδρας.

1. Στο Αστρικό η Γυναίκα.

1. Στο κατώτερο νοητικό ο Ανδρας, και

1. στο Ανώτερο Νοητικό (Ενόραση) η Γυναίκα.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι μέσω της διαφορετικότητας, η αρμονία (σε δύο υπερισχύει ο άνδρας, σε δύο υπερισχύει η γυναίκα) φέρει την ισορροπία.

Αυτή η εσωτερική, μυητική αρμονία είναι που λείπει στις μέρες μας η οποία, εάν υπήρχε, αντανακλώμενη στο υλικό πεδίο θα επηρέαζε κάθε εκδήλωση της ζωής του ανθρώπου-άνδρας και του ανθρώπου-γυναίκα, οι οποίοι υποφέρουν σήμερα στις μεταξύ τους σχέσεις πληρώνοντας το τίμημα της ομοιότητας και της μη ενεργειακής εναρμόνισης.

Συμπέρασμα: Και ο άνδρας και η γυναίκα οφείλουν να αναδείξουν τα χαρακτηριστικά του δικού τους φύλου πρωτίστως και όχι του αντίθετου. Η υιοθέτηση χαρακτηριστικών του άλλου κάθε φορά φύλου, ακυρώνει κάθε μυητική διαδικασία. Ακόμη και οι Μυητικές οργανώσεις που προαναφέραμε οι οποίες απευθύνονται στο άφυλο μέρος της ψυχής, προϋποθέτουν προσωπική συμπεριφορά που σέβεται την ιδιαιτερότητα των φύλων για να λειτουργήσει αποτελεσματικά το Τυπικό τους. Μία γυναίκα που συμπεριφέρεται ανδρικά και ένας άνδρας που συμπεριφέρεται γυναικεία δεν θα γίνει ουδέποτε δέκτης τη μυητικής ενέργειας.

Διαφορές Μισραϊμ-Μέμφις και Μέμφις-Μισραϊμ

Ιστορικά, οι δύο Τύποι, ο Αιγυπτιακός Τύπος Μισραϊμ και ο Ανατολικός Τύπος Μέμφις,  κατάγονται  από πολύ παλιά (ειδικά ο Μισραϊμ που κατάγεται από Αρχαία Αίγυπτο). Εμφανίσθηκαν όμως τους 2 προηγούμενες αιώνες. Η δε ένωσή τους, ακολούθησε δύο εντελώς διαφορετικούς δρόμους και με διαφορετικό περιεχόμενο όπως περιγράφεται πιο κάτω.

Ο ΤΥΠΟΣ ΜΙΣΡΑΪΜ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ μάς βεβαιώνουν ότι  λειτουργούσε στη νήσο Ζάκυνθο το 1782. Εκείνη βεβαίως την εποχή η Ζάκυνθος ήταν κάτω από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Ως Τύπος έχει πολύ αρχαιότερη προέλευση. Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του Gad  Bédarride ο οποίος με τη σειρά του μυήθηκε από το σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18^ου αιώνα, αυτός δε από παλαιότερους κ.ο.κ.Το 1801, χάρις στις προσπάθειες του Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena), ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στη Βενετία και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και τη Γαλλία.

Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕΜΦΙΣ
Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος στα γραπτά του διαβεβαιώνει ότι  ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες.Πλέον επιβεβαιωμένο είναι ότι  προήλθε σε μεγάλο μέρος από τη Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ο πατέρας του, από το Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.

Και οι δύο αυτοί Τεκτονικοί Τύποι, είχαν πολύ αυστηρές αρχές:

1. απαγόρευση ομαδικών μυήσεων
2. απαγόρευση μυήτρων
3. άνοδος στους βαθμούς μόνον μετά από εξέταση
4. αμιγείς στοές
5. απαγόρευση συζήτησης περί πολιτικής και θρησκείας
6. οχι εκλογικές διαδικασίες

Το βασικό «πιστεύω» ΚΑΙ των δύο ήταν οτι ο άνθρωπος έχει ένα εσώτατο θείο κέντρο μέσα του, το οποίο μέσω της αυθεντικής μυητικής διαδικασίας αλλά και της προσωπικής εργασίας επί του εαυτού, αφυπνίζεται προκειμένου ο μυημένος να συναντήσει την αρχέγονη πηγή του. Τον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων ή Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Ετσι και μόνον έτσι η κοινωνία δύναται να βελτιωθεί, δηλαδή δια της προσαρμογής της κοινωνίας στις μυητικές αρχές και όχι δια της προσαρμογής της μυητικής διαδικασίας στην κοινωνία, όπως από τότε πολλά Τάγματα επιχειρούσαν. 

Οι αυστηρές αυτές μυητικές αρχές, δυστυχώς δεν βρήκαν πάντοτε αξιόλογους αναζητητές να τις συντηρήσουν. Η ματαιοδοξία και η αναζήτηση αξιωμάτων, ώθησαν μερικούς εκ των αξιωματούχων αυτών των δύο Τύπων, να τους εντάξουν ως παράρτημα μέσα σε Πολυπληθή Τάγματα, τα οποία ως μόνη ενασχόληση είχαν, την επιβεβαίωση του εγωϊσμού των μελών μέσω της ανάδειξής τους σε αξιώματα, την ενασχόληση με την πολιτική (έστω και έμμεσα, και αυτό είναι χειρότερο), αλλά ακόμη και την ανάμειξή τους με την θρησκεία. Είτε καλοπροαίρετα είτε κακοπροαίρετα, οι δύο Τύποι σύντομα βρέθηκαν να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των αξιωματούχων τους, αντί της λείανσης του ακατέργαστου λίθου. Ο ακατέργαστος λίθος στα χέρια αδελφών μόνον κατ’όνομα, αντί να λειαίνεται, γίνεται πιο αιχμηρός...

Ετσι, κάποια στιγμή εμφανίσθηκε μία ένωση των δύο Τύπων ως Τύπος Μέμφις-Μισραϊμ, ο οποίος προσαρμοζόμενος στα κοινωνικά δεδομένα, εγκατέστησε ομαδικές μυήσεις,  μικτές Στοές, την άνοδο σε βαθμούς με την συμπλήρωση συγκεκριμένου χρόνου και όχι με αξιολόγηση, τα μύητρα, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ως ενταγμένος μέσα στα μεγάλα Τάγματα της εποχής, είχαν και την επαφή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία η οποία τα χρησιμοποιούσε. Η δε συζήτηση περί εσωτερισμού ήταν ανύπαρκτη. Και αυτό λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Η θυσία, φυσικά της παραδοσιακότητας, έφερε και την ραγδαία αύξηση μελών. Η ποιότητα θυσιάσθηκε χάριν της ποσότητας. Δυστυχώς τα Τυπικά που χρησιμοποιούνται στον Μέμφις-Μισραϊμ δεν έχουν καμμία σχέση με τα αυθεντικά Τυπικά του Μέμφις ούτε του Μισραϊμ, αλλά αποτελούν μία σύνθεση μεταξύ αυτών και του Σκωτικού Τύπου.Αυτή όμως η διαδικασία προσαρμογής, ακυρώνει όλον τον κραδασμό του Τυπικού, το οποίο πρέπει να λειτουργεί μόνον ως σύνδεση με το Εγρηγορός και αποκλειστικά ως συντονισμός μαζί του. Το Τεκτονικό Τυπικό είναι μία μουσική συμφωνία. Η οποιαδήποτε «προσαρμογή» αλλοιώνει την επιζητούμενη αρμονία η οποία είναι και ο σκοπός της Στοάς.

Δυστυχώς, η ιστορία έχει καταγράψει ακόμη και ένωση του Τύπου Μέμφις-Μισραϊμ με την (πολύ σημαντική κατά τα άλλα) Γνωστική Εκκλησία, δημιουργώντας τον μύθο του Γνωστικού Μέμφις-Μισραϊμ. (Απαράδεκτο για Τεκτονικό Τάγμα να υποχρεώνει τα μέλη του σε συγκεκριμένη θρησκεία). Από αυτήν την νοοτροπία δεν γλύτωσαν δυστυχώς ούτε ένας-δυό κλάδοι του Μαρτινισμού οι οποίοι υπέγραψαν συνθήκες συμμαχίας και αλληλοαναγνώρισης  με την Γνωστική Εκκλησία κάποια στιγμή, αλλά ευτυχώς ούτε αυτό είχε συνέχεια.

Το Εγρηγορός φυσικά ενός Τύπου δεν εγκαταλείπει ποτέ την αχτίνα του. Έτσι, λίγοι αποφασισμένοι, αποστασιοποιημένοι από τις ενέργειες που προαναφέρθηκαν, συντήρησαν και τους δύο Τύπους στην αυθεντική τους μορφή.

Στις 23/9/1923, ο Reginald Gambier Mac Bean ως Υπάτη αρχή του Τύπου Μέμφις, μεταβιβάζει όλες του τις ισχείς στον Marco Egidio Allegri 33^ο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού, μέχρι εκείνη την στιγμή.

Το 1925 ο Marco Egidio Allegri καθίσταται Υπάτη αρχή του Τύπου Μισραϊμ. Και ο Μισραϊμ και ο Μέμφις ήσαν εκείνη την εποχή «εν ύπνω».

Θα πρέπει να επισημάνουμε, οτι τέτοιας μορφής Τεκτονικού Τύποι, δεν λειτουργούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Η Φασιστική Ιταλία τους κυνήγησε και γι’αυτό, για ένα διάστημα λειτούργησαν κάτω από την κάλυψη του Μαρτινιστικού Τάγματος, το οποίο, από άγνοια μάλλον του καθεστώτος, συνέχισε να λειτουργεί. Έτσι ο εκάστοτε επικεφαλής όταν έκρινε οτι η λειτουργία τους θα τους εκφύλιζε, τους έθετε «εν ύπνω».

Στις 16 Μαϊου 1945, με το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο  Marco Egidio Allegri κατέχοντας τα ύψιστα αξιώματα και στον Τύπο Μισραϊμ και στον Τύπο Μέμφις, και όντας η Υπάτη δύναμη και των δύο, αποφάσισε να τους ενώσει κάτω από την ονομασία «Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραϊμ και Μέμφις». Δημιούργησε στο διηνεκές το Κυρίαρχο Μεγάλο Θυσιαστήριο της Αδριατικής και αφύπνισε και τους δύο Τύπους σε όλα τους τα Δώματα, καθιστάμενος, σύμφωνα με τους Κανονισμούς και των δύο, ο πρώτος Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφάντης, Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος.

Ο δημιουργημένος πλέον Τύπος Μισραϊμ-Μέμφις, άρχισε να λειτουργεί με βάση τις αυστηρές αρχές που διείπαν και τους δύο Τύπους στην αυθεντική τους μορφή, διατηρώντας τον Τεκτονισμό στην πρωταρχική του μορφή, που τον θέλει συνέχεια των αρχαίων μυστηρίων. Με αυτήν την μορφή λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Αναγνωρίζοντας την ανάγκη της Γυναίκας να συμμετάσχει στην μυητική διαδικασία, ο Τύπος Μισραϊμ-Μέμφις, λειτουργεί αμιγείς γυναικείες Στοές, με γυναικεία Τυπικά, τα οποία λειτουργούν με γυναικείες μύθους και σύμβολα (πέραν των κοινών συμβόλων για τα δύο φύλα), οι οποίες λειτουργούν με βάση τα γυναικεία Τυπικά του Cagliostro. Ετσι η Γυναίκα στον Τύπο Μισραϊμ-Μέμφις, ασκεί την δική της μύηση, με τα δικά της Τυπικά, μη υπακούντας στην ψευδεπίγραφη ομοιότητα των μικτών συστημάτων, αλλά στην αξιωματική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, η οποία ανυψώνει το φύλο στην πραγματική του θέση, εκκινώντας από το δικό του διαφορετικό σημείο το καθένα, προκειμένου να καταλήξουν στην αρμονική συνύπαρξη «εσωτερικά» και «εξωτερικά».

Με βάση τα πιο πάνω προκύπτει οτι οι διαφορές μεταξύ των δύο κλάδων που σχηματίσθηκαν, είναι αποκλειστικά διαφορές μυητικής δομής και μυητικής λειτουργίας. Ο μεν Μέμφις-Μισραϊμ έχει περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα, ο δε Μισραϊμ-Μέμφις παραδοσιακό και μυητικό, διατηρώντας 3 σειρές βαθμών, τους Συμβολικούς (1^ο, 2^ο, 3^ο) τους φιλοσοφικούς (4^ο και άνω) και τους Ιλλουμινιστικούς (90^ο και άνω).

Βλέπουμε, επομένως, ότι  η δημιουργία του «Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις», δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας έριδας μεταξύ προσώπων για την κατάληψη κάποιων αξιωμάτων, ούτε προήλθε από τη δυσαρέσκεια ορισμένων επειδή ενδεχομένως δεν τους δόθηκε κάποιο αξίωμα σε κάποιο άλλο χώρο, ούτε επειδή κάποια «ομάδα» θέλησε να κάνει το δικό της αρχηγό.

Η δημιουργία του «Α.·.Α.·.Α.·.Τ.·.Μ.·.Μ.·.» ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας ορισμένων παραδοσιακών και αληθινών Τεκτόνων οι οποίοι ήσαν προσηλωμένοι στον Εσωτερικό χαρακτήρα του Τεκτονισμού και στις πανάρχαιες αρχές του. Ηταν αποτέλεσμα ιδεολογικό.

Από το Τετραγράμματο י ח ו ה στο Πενταγράμματο י ח ש ו ה

Υπάρχει μία δυσκολία. Είναι αυτή του να επικοινωνήσουμε πνευματικά θέματα, δεδομένου του ότι ο καθένας από εμάς δύναται να τα κατανοήσει σύμφωνα με την δική του αντίληψη, σύμφωνα με την δική του μοναδική και ανεπανάληπτη διαδρομή. Ως εκ τούτου θα χρησιμοποιήσω όσο γίνεται περισσότερα δυνατά σημεία αναφοράς,  έστω και εν συντομία. 

Παρά το γεγονός ότι τα δώδεκα σημεία αναφοράς του ζωδιακού κύκλου βρίσκονται στο διάστημα,  ο κεντρικός Ήλιος είναι αυτός που τους δίδει το χρυσό φως. Και είναι μόνον ο πνευματικός Ήλιος που φωτίζει,  είτε τον δεις είτε δεν τον δεις, όποια και εάν είναι τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται για να τον παρουσιάσεις, και  είτε αυτός ονομάζεται Χριστός,  Μίθρας,  Όσιρις,  Άχουρα Μάζντα ή Βίσβα Κάρμαν. 

Με τον ίδιο τρόπο  παρ’ όλες τις διαφορές έκφρασης μπορούμε να θεωρήσουμε το Ιερό Εσωτερικό Φως ως μία μέθοδο και όχι τόσο ως περιεχόμενο.  Πράγματι αυτό που μας διαιρεί στο οριζόντιο επίπεδο, μας ενώνει στο κάθετο.  Δεδομένο του ότι οι διαφορές στο λεξιλόγιο βρίσκονται στο οριζόντιο επίπεδο,  είναι εξωτερικές,  εμείς πρέπει πάντα να  βρούμε την ενότητα  της ουσίας στην κάθετο,  στο εσωτερικό και υπερβατικό.

Αυτό που παρατηρείται προσθέτοντας ένα μόνο γράμμα στο τετραγράμματο  για να περάσουμε στο πενταγράμματο (το γράμμα Shin ש ) είναι μια  ουσιαστική αλλαγή της συνείδησης που περιλαμβάνει τόσο τον μικρόκοσμο όσο και τον μακρόκοσμο.

Μόνον εάν θέσουμε σε σύγκριση αυτά τα δύο ονόματα μπορούμε να κατανοήσουμε τις επιπτώσεις αυτής της μεταμόρφωσης. Στο τετραγράμματο συντεθειμένο από τα τέσσερα εβραϊκά γράμματα yod (י),  he (ה), vau (ו), he (ה) ανατρέχουμε στην ακολουθία των τεσσάρων στοιχείων, ειδικά μάλιστα όταν γράψουμε το τετραγράμματο σε ένα τρίγωνο,  όπως στην Τετρακτύ του Πυθαγόρα,  ως έκφραση του αθροίσματος των αθροισμάτων.

Ακολουθώντας μια στοιχειώδη Καββαλιστική απόδοση έχουμε τα ζεύγη των αντιθέτων μεταξύ των στοιχείων.  Δηλαδή yod =φωτιά,  πρώτο he= ύδωρ (η αέρας), vau= αέρας (η ύδωρ),  δεύτερο he=Γη.  Η απόδοση του αέρα και του ύδατος μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τα αποκρυφιστικά συστήματα που έχουν αναπτυχτεί στα διάφορα εσωτερικά τάγματα. Σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε αντίθετα μεταξύ τους πράγματα: Φωτιά και ύδωρ που είναι πατέρας και μητέρα με αέρα και γη που είναι Υιός και κόρη του προηγούμενου ζεύγους.  Ο Υπέρτατος Κτίστης των Κόσμων εκφράζεται στην ενεργό δύναμη της φωτιάς (ζεστό και ξηρό) και ακολούθως στο αντίθετό του,  το ύδωρ (κρύο και υγρό) που δέχεται την θερμότητα της ίδιας της φωτιάς.  Όσον αφορά στις κάρτες Ταρώ είναι η φωτιά των μπαστουνιών που συναντά το ύδωρ των κουπών και ο αέρας των σπαθιών που συναντά την γη των δηναρίων. 

Σε αυτή  την στοιχειώδη σύγκρουση  υπάρχει μια πραγματική και κυρία γένεση. Τα στοιχεία αντιπροσωπεύουν στοιχειώδη στάδια της Δημιουργίας,  έτσι ώστε από την σύγκρουση μεταξύ φωτιάς και ύδατος, το πιο λεπτό μέρος ανυψώνεται και γίνεται αέρας (ζεστός και υγρός) ενώ αυτό που είναι πιο χονδροειδές κατεβαίνει στην γη (κρύα και ξηρή).  Σε αυτή την πρώτη στοιχειώδη απόδοση έχουμε την περίληψη του μακρόκοσμου δημιουργημένου από τον Θεό από την μονάδα του αρχικού yod (י), δημιουργώντας μέσω διαδοχικών πολώσεων τα υπόλοιπα στοιχεία. 

Τα τέσσερα στοιχεία αντιστοιχούν στους τέσσερις Καββαλιστικούς κόσμους. Η φωτιά είναι το Atziluth δηλαδή ο κόσμος της απορροής ή των αρχέτυπων της δημιουργίας. To ύδωρ  είναι Briah,  o κόσμος της δημιουργίας κύριος και αληθινός ή κόσμος της σκέψεως.  Ο αέρας είναι το Yetzirah,  o κόσμος της διαπλάσεως ή της μορφής ή αστρικός κόσμος και τέλος η γη  είναι  το  Αssiah,  o κόσμος της δράσης ή υλικός κόσμος.

Από το τέσσερα στο  δέκα

Για  να κινηθούμε πέραν του τέσσερα πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι αφού εισαγάγουμε το Y[י] H[ה] V[ו] H[ה] στην Τετρακτύ,  θα δούμε ότι έχουμε 10 γράμματα που αντιστοιχούν στους δέκα φυσικούς αριθμούς ως άθροισμα 1+2+3+4=10.  Με αυτό τον τρόπο  μπορούμε να εξαγάγουμε το 10 από το 4,  με αλλά λόγια,  ότι περνάμε από το τετραγράμματο  י ח ו ה στο Καββαλιστικό δένδρο της ζωής,  η κατασκευή του οποίου έχει ακριβώς σχεδιαστεί από τις 10 Σεφιρώθ. Κάθε Σεφίρα με τον αριθμό της,  αντιστοιχεί στα τέσσερα σημεία των καρτών της μικρής Αρκάνας του Ταρώ κατά φθίνουσα σειρά.  Το δένδρο της ζωής με την σειρά του τίθεται σε αντιστοιχία με το σώμα του Adam Kadmon,  τον Αδάμ του φωτός της Γένεσης πριν την παρουσία του ως ον φυσικό-αισθητό.  Και είναι από τα ανοίγματα του προσώπου του Adam Kadmon (μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα) που το φως του Αin soph aur, διεισδύει δια μέσω του δένδρου της ζωής μέχρι να εκδηλωθεί στον φυσικό κόσμο.

Από το δένδρο της ζωής στον Adam Kadmon

Ολοκληρώνοντας το πέρασμα από το δένδρο της ζωής στον Αdam Kadmon,  μπορούμε  να αντιστοιχίσουμε τα 4 στοιχεία στα τέσσερα σώματα του ανθρώπου.  Rouach  δηλαδή  το εγώ που αντιστοιχεί στην φωτιά στο ότι ακτινοβολεί το ατομικό πνευματικό στοιχείο που πραγματώνεται με την ελεύθερη θέληση (Ανθρώπινο βασίλειο,  Ηλιακό σώμα),  Nephesh,  η ψυχή ή αστρικό σώμα που αντιστοιχεί στο ύδωρ  και δέχεται την εντολή από ψηλά  και εκφράζεται  με την εξωτερική κίνηση (δράση) και την εσωτερική κίνηση των αισθημάτων (ζωικό βασίλειο,  υδραργυρικό σώμα),  Kuh-ha-Guph το αιθερικό σώμα αντιστοιχεί στον αέρα που παρέχει την ζωή και την δυνατότητα αναπαραγωγής (φυτικό βασίλειο,  Σεληνιακό σώμα) και τέλος  το Guph  το σαρκικό σώμα  φυσικό-αισθητό το όποιο επι-τέθηκε μετά την έξοδο του Αδάμ και της Εύας από τον Γήϊνο παράδεισο (Βασίλειο των μέταλλων,  Κρόνιο σώμα). 

Στην παρουσίαση τόσο της μακροκοσμικής δημιουργίας όσο και αυτής του Adam Kadmon,  το Τετραγράμματο αντιστοιχεί στην αποκάλυψη του εγώ είμαι στον στοιχειώδη εξωτερικό κόσμο,  πριν ο Άνθρωπος φτάσει την τωρινή του συνείδηση της εγρήγορσης δοσμένη από το ατομικό εγώ.  Ο Άνθρωπος ζούσε ακόμα στην ψυχή της ομάδας,  οδηγούμενος από το πνεύμα του λαού.  Την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης,  ο λαός του Ισραήλ,  δέχονταν τις αποκαλύψεις του εγώ είμαι Y[י] H[ה] V[ו] H[ה] , έμμεσα  και μόνο δια μέσω του κοσμικού καθρέφτη  της Σελήνης στην οποία αντανακλάται  το φως του Ηλίου.  Η ατομικότητα η οποία θα είχε  ενσωματωθεί μετέπειτα στον άνθρωπο,  αποκαλύπτονταν  στους χρόνους της Καινής Διαθήκης  ως φωτιά της φύσεως.  Αυτή είναι η φάση της αποκάλυψης του Τετραγράμματου δια μέσω των στοιχείων της φύσεως,  όπως η φλεγόμενη βάτος του Μωυσή. 

Αυτή η μυητική εξωτερικότητα  του Τετραγράμματου  συμβολίζεται  με την γραμματική προσθήκη των τεσσάρων γραμμάτων στις τέσσερις γραμμές που σχηματίζουν την Τετρακτύ από το Υ στο YH,  από το ΥΗV στο ΥΗVH.

Το πενταγράμματο

O ίδιος ο  Ιεχωβάς,  οδηγώντας και προστατεύοντας τον Εβραϊκό λαό, επιτρέπει μέσα από την φυλή του Δαβίδ να γεννηθεί ο Ιησούς ο Ναζωραίος, το δισκοπότηρο του Χριστού. Έτσι η υπόσχεση της λύτρωσης υπήρχε ήδη σιωπηρή στο βασίλειο του Ιεχωβά επειδή είναι μέσα από το όνομά του που γεννιέται αυτό του Επανορθωτή.

«Ήρθα στο όνομα του πατρός μου» κατά Ιωάννη 5:43

«Ωσαννά ! ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του κύριου» κατά Ιωάννη  12:13.

«Εγώ έκανα γνωστό το όνομα σου και θα το κάνω γνωστό επειδή η αγάπη με την όποια με αγάπησες είναι σε αυτούς και εγώ σε αυτούς» Κατά Ιωάννη 17:26.

Αυτό που γράφθηκε  στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και που αναφέρεται στο όνομα του Ιησού Χριστού μπορεί επομένως κατά γράμμα να μεταφραστεί,  δηλαδή το όνομα του Υιού ήταν ήδη στο όνομα του πατρός. 

Πράγματι η υπόσχεση εκπληρώνεται  προσθέτοντας ένα ακόμα γράμμα στα τέσσερα γράμματα του τετραγράμματου,  το Shin ש . Αυτό σε αντίθεση με  τα τέσσερα προηγούμενα  δεν προστίθεται  επιγραμματικά,  αλλά στο κέντρο του Θεϊκού ονόματος ώστε να έχουμε:  י ח ש ו ה

  

Το Shin ש εκπροσωπεί το Ανώτερο εγώ (το πνεύμα) που κατεβαίνει από τους πνευματικούς κόσμους για να εισέρθει στο γήϊνο σώμα του ανθρώπου.  Το Shin ש τίθεται κατευθείαν κάτω από το αρχικό Yod י  καθορίζοντας  μια αντιστοιχία μεταξύ της φωτιάς της δημιουργίας και του εγώ.  Ως σπίθα Θεϊκή μέσα στον άνθρωπο. 

Ιδού λοιπόν πως αντιτίθεται  ο πρώτος Αδάμ  με τον δευτέρο, ο πρώτος Αδάμ είναι ο υλικός,  ο πρώτος Αδάμ του Ιεχωβά,  εκπροσωπούμενος από το Τετραγράμματο,  κυριαρχούμενος από  τον φόβο της παράβασης επειδή ακόμα αναμένει την κάθοδο της Θεϊκής  σπίθας,  αφήνεται  στον πειρασμό του όφεως.  Ενώ ο δεύτερος Αδάμ, Ιησούς Χριστός ο ίδιος εκπροσωπούμενος από το Πενταγράμματο,  φέρει  μέσα του την Θεϊκή σπίθα  του υπέρτατου εγώ και είναι ελεύθερος στις εκδηλώσεις του.  Ως εκ τούτου αντλώντας  αγάπη ελευθερώνει  τους άλλους από τον πειρασμό, όντας ο ίδιος ανώτερος και από τους αγγέλους. 

«Έτσι ο ίδιος έγινε ανώτερος  και από τους αγγέλους,  αφού το όνομα που ο ίδιος κληρονόμησε  υπερέχει αυτό των αγγέλων».  Εβραίοι 1:4

Εάν επομένως το Yod י είναι ο Πατήρ Δημιουργός που εκφράζεται ως η θερμότητα  της πρωταρχικής φωτιάς,  το Shin ש  είναι η φλόγα του Άγιου Πνεύματος. Το σαρκικό σώμα του πρώτου Αδάμ  σχηματιζόμενο από τον Πατέρα δια μέσω  των κοσμικών ημερών  της δημιουργίας,  δέχεται κατά την βάφτιση στον Ιορδάνη το δικό του υπέρτατο   εγώ, το Ηλιακό πνεύμα,  έτσι ώστε ο δεύτερος Αδάμ γίνεται το πρωτότυπο της ανθρωπότητας στο όποιο η συνείδηση του υπέρτατου εγώ είναι πλήρως αφυπνισμένη.  Από τον Υιό του Πατρός δημιουργηθέντος στα εξωτερικά στοιχεία περνάμε στον Υιό του Ανθρώπου δημιουργηθέντος στο ίδιο το πνεύμα. 

Από το εξάγραμμα της δημιουργίας (μακρόκοσμος)  συντιθέμενο από την τομή των 4 τριγώνων^(*),  φτάνουμε στο πεντάγραμμα (μικρόκοσμος),  στο οποίο τα τέσσερα στοιχεία κυριαρχούνται από την πεμπτουσία, αιθέρα ή πνεύμα. Αυτή η αλλαγή της συνείδησης λαμβάνει το Θεϊκό όνομα ΥΗSHV Ιησούς, το πενταγράμματο י ח ש ו ה .

^(*) Ο συγγραφέας αναφέρει 4 τρίγωνα, πιθανόν εννοώντας τις 4 γωνίες δεξιά και

αριστερά, του εξαγράμμου, συσχετιζόμενες με τα 4 στοιχεία.

Η μεταμόρφωση στα λεπτά σώματα

Η φωτιά του Άγιου Πνεύματος,  το γράμμα  Shin ש ανάβει την φωτιά μέσα  στον Αθάνωρα του Ανθρώπου,  επιτρέποντας την μεταμόρφωση των τεσσάρων κατωτέρων  σωμάτων,  δημιουργημένα από τα στοιχεία,   σε ανωτέρα πνευματικά σώματα.  Στον δεύτερο Αδάμ [που φέρει  μέσα του την Θεϊκή σπίθα] το Τετραγράμματο  ωστόσο συνθέτει  τα τέσσερα σώματα αλλά αυτά έχουν ζωογονηθεί  από την τριπλή φλόγα του Shin ש [το οποίο έχει ιδεογραμματικά το σχήμα Τρικήρου] το οποίο εκπροσωπεί  τις τρεις ανώτερες αρχές,  φτάνοντας έτσι στην επταπλή σύσταση του ανθρώπου.

1.     Άνθρωπος- πνεύμα.  Δηλαδή Yieshidah,   που είναι η συνειδητή μεταμόρφωση του φυσικού σώματος,  ολοκληρωτικά πνευματοποιημένο που γίνεται  καθαρή πνευματική δημιουργική  θέληση.  Στην θεοσοφία ονομάζεται Atman και στην Αλχημεία αδαμάντινο σώμα.

2.     Ζων πνεύμα Chayah,  η πνευματική μεταμόρφωση του αιθερικού σώματος που γίνεται καθαρά πνευματική ζωή.  Το Buddhi   που  εισάγει στην επιφώτιση της έμψυχης  σκέψης.

3.     Πνευματικό Εγώ ή Ανώτερο Είναι ή  Neshamah,  η συνειδητή μεταμόρφωση του αστρικού σώματος που γίνεται καθαρή πνευματική ψυχή.  Το Manas  που πραγματοποιεί την διαύγεια των συναισθημάτων προς τον εαυτόν μας και τον πλησίον.

4.     Εγώ. Ruach στην φωτιά.

5.     Αστρικό σώμα.  Nephesh, στο ύδωρ.

6.     Αιθερικό σώμα. Kuh-ha –Guph,  στον αέρα.

7.     Φυσικό σώμα. Guph,  στην γη

Ιδού λοιπόν πως το εγώ είμαι  προφέρεται επταπλώς Εγώ Είμαι του Χριστού,  δηλαδή το Shin ש  προφέρεται  στον κόσμο όπως ένα από τα επτά   εγώ είμαι,  ένα για κάθε σώμα, ένα για κάθε πλανητική σφαίρα.  Προϋπάρχοντων των Ανθρώπων ως πνεύματα,  τα τρία πνευματικά σώματα (Πνευματικό Εγώ, ζων πνεύμα και Άνθρωπος πνεύμα) δεν εκδηλώνονται στον φυσικό κόσμο (Malcuth στο Assiah)  μέχρι ότου το Άγιο Πνεύμα να φανερωθεί στην καρδιά του ανθρώπου πλήρως αποκατεστημένου,  όπως ο Ιησούς ο Ναζωραίος  το έκανε κατά την είσοδο του Χριστού  στα σώματά του,  δια της  βαπτίσεως (Πνευματικό Εγώ) δια της σταυρώσεως (Ζων πνεύμα) και τέλος δια της Αναστάσεως (Άνθρωπος Πνεύμα). Ιδού πώς ο Θεός που γίνεται Άνθρωπος  στο σημείο αλλαγής των χρόνων (στο τριακοστό τρίτο έτος), επιτρέπει ώστε ο Άνθρωπος  να γίνεται Θεός στο Τέλος των Χρόνων.

«Και εγώ είπα: είστε θεοί» Κατά Ιωάννη 10:34.

Σε αυτή την κάθοδο  της Θεϊκής σπίθας του Shin ש,  βρίσκονται όλες οι δυνατότητες της λύτρωσης που έχουν παραχωρηθεί στους Ανθρώπους  Καλής Θέλησης, που προετοιμάζονται  να διασχίσουν την στενάχωρη Μέση Οδό προσφερόμενη από τον εσωτερισμό. Οδό που από το Malcuth πηγαίνει στο Kether. Σε αυτή την οδό διασχίζεται συνειδητά αυτό που η κοσμική εξέλιξη θα ολοκληρώσει μόνο παθητικά,  την ένωση της ζωής και της γνώσης. 

Στον Adam Kadmon

Η κεφαλή του Adam  Kadmon σχηματίζεται από το Yod י στο (Atziluth),  οι πλάτες και τα χέρια  από το He ה (Briah), ο κορμός και  η κοιλία  από το Vau ו (στο Yietzirah) και τα πόδια από το He ה (Assiah στο Malcuth)  διαδοχικά από πάνω προς τα κάτω.  Αλλά επειδή το Shin ש κατέρχεται στο κέντρο του Άγιου ονόματος (YHVH) γίνεται η καρδιά του Admon Kadmon (στην Tipharet, στο κέντρο του Yietzirah).  Ενώ στην Εβραϊκή Καββαλά του τετραγράμματου έχουμε την εικόνα του Αδάμ Κάδμον να μας στρέφει τις πλάτες,  στην Χριστιανική του Πενταγράμματου ο Πατήρ λαμβάνει ένα πρόσωπο  μέσω  του Υιού,  πρόσωπο και μπορεί να θεωρηθεί ως μια μελλοντική εικόνα του Θεοποιημένου Ανθρώπου.  Δηλαδή να επανενταχτεί στην  ιδία την Θεότητα διά μέσω της δράσης του ιδίου του Αγίου Πνεύματος.  Αυτή είναι η έννοια του ονόματος του Αρχάγγελου Μιχαήλ:  «Αυτός που είναι σαν τον Θεό».  Ως Αγγελιοφόρος του Χριστού,  δηλαδή  πρόσωπο του  ιδίου του Χριστού αποτυπωμένο στην ηλιακή σφαίρα (Tiphareth).

Η φλεγόμενη σπάθα των Χερουβίμ που αποκλείουν την είσοδο στην Εδέμ  [μετά την απέλαση],  γίνεται, μετά τον ερχομό του Χριστού, η σπάθα  του Μιχαήλ της καθαρής θέλησης που κατέρχεται από τον πνευματικό κόσμο  στην γη για να νικήσει τον δράκο του υλισμού.

Μετά τον ερχομό  του δευτέρου Αδάμ [που φέρει  μέσα του την Θεϊκή σπίθα  του υπέρτατου εγώ και είναι ελεύθερος στις εκδηλώσεις του],  ο Adam Kadmon στρέφεται συμβολικά  προς  όλους τους Ανθρώπους της Επιθυμίας  προσκαλώντας  τους  να προχωρήσουν στην δική τους δύσκολη ανηφόρα  δια μέσω  της οδού της καρδιάς που συνδέει  μεταξύ τους τον δρόμο του μυαλού (γνώση) και τον δρόμο της θέλησης (Μαγεία). Το νόημα της μέσης οδού χαραγμένη από τον Yeheshuah είναι το να φέρει το πνεύμα μέχρι την καρδιά της ύλης,  δίνοντας σε αυτήν την δυνατότητα του να είναι πνευματεύσιμη.  Με  αλλά λόγια  η αγάπη που ενσαρκώνεται ως τα βάθη των υλικών ατόμων (Assiah Gashmi). Αυτή η αγάπη αποδεσμεύει από το παιχνίδι της  μοίρας.

                                        

Ο κήπος της Εδέμ πριν την «πτώση»                               Ο κήπος της Εδέμ μετά την «πτώση»

Το βασίλειο του Πατρός  και αυτό του Υιού

Στο Τετραγράμματο ακολουθείται ο νομός της ανταπόδοσης, σύμφωνα με τον οποίο  σε κάθε δράση ακολουθεί μια αντίδραση  ίση και αντίθετη. Στο Πενταγράμματο δίδεται η συγχώρεση ως υπέρτατη πράξη λευκής μαγείας σε βαθμό που μηδενίζει  τα αποτελέσματα  που παγιδεύουν   στο νόμο  της  αιτίας- αποτελέσματος,  στο μοιραίο.  Ο Χριστός είναι αυτός που προσφέρεται ως θυσία σαν αμνός του Θεού αντί του να ανταποδώσει.  Η αποκάλυψη  δια μέσω του κοσμικού καθρέπτη  της Σελήνης  πλευρίζει  αυτή του ακτινοβόλου πνευματικού Ήλιου. O Χριστός ως Πνεύμα του Ηλίου χαράσσει την Ηλιακή του  πορεία  με πλήρη συνείδηση,  δηλαδή με ένωση της αγάπης με την ελευθερία,  ενώ ο Ιεχωβάς ως Πνεύμα της Σελήνης  χαράσσει την Σεληνιακή  του  πορεία  έμμεσα στο αστρικό,  δηλαδή  στην οδό του αίτιου-αποτελέσματος  του μοιραίου.  Η ηθική  του Σεληνιακού Πνεύματος Ιεχωβά  τίθεται από ψηλά  και ωθεί τον Άνθρωπο στον νόμο.  Αυτή είναι η βάφτιση στο ύδωρ για αυτούς που ακόμα  πίνουν γάλα.  Η ηθική του Ηλιακού Πνεύματος Χριστού  απελευθερώνει τον άνθρωπο  από τον νόμο της μάζας^(*)  και τον κάνει να είναι άτομο, ικανό να αγαπήσει τον πλησίον του. Αυτή είναι η βάφτιση στο πυρ κατάλληλη για αυτούς που μπορούν πλέον να φάνε το σώμα Του και να πιούν το αίμα Του.  Έτσι περνά από το βασίλειο του Πατρός σε εκείνο του Υιού προσμένοντας αυτό του Αγίου Πνεύματος.

^(*) Γιαυτό η μύηση ορίζεται ως το αντίθετο της νοοτροπίας της μάζας.

Από την Γνώση στο Βασίλειο

Δια μέσω του Shin ש η παρελθούσα ασυνείδητη πτώση  από την κατάσταση του Παραδείσου,  είναι  η μέλλουσα δυνατότητα της συνειδητής λύτρωσης προς ένα νέο καθεστώς Παραδείσου, προς την ουράνια Ιερουσαλήμ.  Υπάρχει μια απόκρυφη σχέση ανάμεσα στο Malkuth και στο Daath. H σφαίρα του Βασιλείου  γίνεται υπαρκτή όταν η Αδάμ και η Εύα  τρώγοντας  το φρούτο της γνώσης,  δηλαδή τη γνώση της Daath  εκδιώχτηκαν από τον γήϊνο παράδεισο.  Η Daath  έγινε η απατηλή Σεφίρα  επειδή  η Maya  της Μalκouth έγινε πραγματικότητα.  Για αυτό προκύπτει μια ασυμμετρία  ανάμεσα στα 3 ανωτέρα Σεφιρώθ  στο Atzilouth και σε αυτά του Yetzirath. Όντας  η Daath μια αντανάκλαση του Kether στην μεσαία στήλη,  έχουμε το  ότι  η Κορώνα βρίσκεται στο Βασίλειο  και το Βασίλειο στην κορώνα.   «Το Kether βρίσκεται στο Malκuth και το Malkuth  στο Kether» έτσι ώστε ο  Metratron,  αρχάγγελος  που εδρεύει στο Κether είναι δίδυμος με  τον Sandalphon, αρχάγγελο του Malkuth. Στην σφαίρα του Βασιλείου,  υπάρχει μια γνώση  ξεπεσμένη σε δυαδική αντίφαση,  που στην υπέρβασή της συμφύεται ήδη η συνειδητή ενότητα που επανασυνδέει όλες τις πολώσεις σε μια νέα Δημιουργία. 

Αυτή η γνώση αποκατεστημένη δίνεται από την κάθοδο του Shin ש. Πέρα από την  πνευματικοποίηση του φυσικού σώματος στον αθάνωρα του Ανθρώπου, επίσης και ο αθάνωρ της φύσεως μπορεί να πνευματοποιηθεί μέσω  της δυνάμεως του Πενταγράμματος.  Η γη η ιδία θα μεταμορφωθεί από την προοδευτική διείσδυση του Shin ש στην καρδιά όλων των πραγμάτων.

Από  την  απέλαση του Αδάμ και της  Εύας με την απαγόρευση  του να φάνε το φρούτο της ζωής,  όχι μόνο ο Άνθρωπος αρχίζει να γερνά και να πεθαίνει  αλλά και η ιδία η γη τον ακολουθεί  στην πτώση τούτη.  Ο σταυρός  συντιθέμενος από τα τέσσερα ποτάμια  της Εδέμ,  στα αιθέρια νερά των οποίων έρεε η ζωή της γης,  κατέρχεται και γίνεται  ο Σταθερός σταυρός των σημείων του Ζωδιακού (Λέων, Σκορπιός,  Υδροχόος,  Ταύρος ) στον όποιον  η ύλη της γης σταθεροποιείται. Όπως ο Πλάτων επαναλαμβάνει    τα λεγόμενα των αρχαίων μυστηρίων: «η ψυχή του κόσμου θα σταυρωθεί στην γη». Οι πράξεις του Πέτρου 18:33 επικυρώνουν την σχέση μεταξύ του Χριστού και την ψυχή του κόσμου: «Τι είναι ο Χριστός,  αν όχι ο λόγος του Θεού,  η ηχώ του Θεού;  Έτσι  ο Λόγος είναι ο  ευθύς άξονας  του σταυρού,  αυτός στον οποίο σταυρώθηκε,  η ηχώ είναι ο εγκάρσιος άξονας,  δηλαδή η φύση του ανθρώπου»

Την στιγμή του μυστηρίου του Γολγοθά η μητέρα γη  είναι ένα  ζώο που νεκρώνεται έτσι ώστε για να της δώσουμε την δυνατότητα να επιστρέψει στην ζωή ο Χριστός περνά από Ηλιακό Πνεύμα σε Γήϊνο.  Ανάμεσα στον θάνατο  στις 3:00 το  απόγευμα της Παρασκευής και την ανάσταση την Κυριακή,  κατέρχεται στην κόλαση και φέρει  την χαρμόσυνη είδηση στους νεκρούς  που περιμένουν τυλιγμένοι  στο σκοτάδι ήδη από τον θάνατο του Άβελ. 

Το φως  του Αγίου Πνεύματος ακτινοβολούμενο από τον Χριστό, τους οδηγεί  προς τον Βασίλειο των Ουρανών.  Από αυτή την στιγμή είναι η δράση του ανθρώπου που γίνεται  κομιστής του Χριστού και επιτρέπει  την πνευματοποίηση της ίδιας της γης.  Όπως ο ίδιος ο Παύλος πιστοποιεί: «Ξέρουμε καλά πως όλη η δημιουργία  δυσανασχετεί και υποφέρει  μέχρι τώρα  στους πόνους της γέννησης.  Αυτή δεν είναι μόνη. Και εμείς, επίσης, που κατέχουμε την απαρχή του Πνεύματος  δυσανασχετούμε  περιμένοντας την υιοθέτηση των τέκνων, την λύτρωση του δικού μας  σώματος» Προς Ρωμαίους 8-22:23

Στην ψυχή του κόσμου

Η λύτρωση της γης αντιστοιχεί  στην απελευθέρωση  της ψυχής της από το παιχνίδι της ύλης :Η ψυχή του κόσμου (Anima mundi,  o αστρικός  κόσμος,  Yetzirah) αναλαμβάνει στην Γνωστική παράδοση όπως και στην Αλχημική,  το όνομα της Σοφίας. Στην Καββαλιστική παράδοση είναι η Shekinah,  η θηλυκή όψη του Θείου  που κατέρχεται στην γη ως εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.  Στον Χριστιανισμό,  μέσω αυτού του ενδιάμεσου,  ο Χριστός κατέρχεται στον Ιησού  στην βάφτιση  στον Ιορδάνη ποταμό (Σοφία ως Μητέρα) και επίσης  μέσω της Μαρίας κατέρχεται η φωτιά του  Αγίου Πνεύματος  στην Πεντηκοστή μεταξύ των μαθητών και τους κάνει Αποστόλους  φέροντας έτσι την είδηση του Λόγου σε όλες τις  γλώσσες του κόσμου (Η Σοφία ως συζυγία του Ιησού).

Στον Αστρικό κόσμο επίσης, σε επίπεδο ανώτερο από αυτό του Admon Kadmon συνέβη μια πτώση.  Πράγματι για τους Γνωστικούς (Βαλεντινιανοί) η Σοφία,  αφού εκπορεύτηκε  λησμόνησε να γίνει μέρος του φωτός του Πληρώματος,  και καταλείφθηκε από την οδύνη του θανάτου. 

Έτσι προσπαθώντας απελπισμένα  να επιστρέψει στον άφατο πατέρα,  παγιδεύτηκε από την ύλη,  όπου  τώρα περιμένει  τον Νυμφείο,  αδελφό και σύζυγο, τον Χριστό.  Αυτή είναι  η σύζυγος του Malkouth όπως η ψυχή του Μεσσία είναι  ο Αρχάγγελος του.  Όταν  το  Shin ש  φτάσει  στην καρδία της ύλης  θέτει στα χέρια του  Ανθρώπου την δυνατότητα  να  σηκώσει  την Σοφία σαν γυναίκα  ντυμένη με τον ήλιο  της αποκάλυψης.  Η χαμηλή γήϊνη και Σεληνιακή αστρικότητα στην όποια παράμενε  εμπλεκόμενη θα είναι τώρα τοποθετημένη στα πόδια της ως μια  αυξάνουσα Σελήνη  που συνθλίβει τον Όφι της πρόκλησης. Με αλλά λόγια η Anima –Mundi στο δικό της υπερ-συνείδητο τμήμα το κεφάλι αγγίζει το Πνεύμα (νοητός κόσμος, Briah) στο υπό-συνείδητο τμήμα  τα πόδια αγγίζει το συλλογικό ασυνείδητο της ζωής και του σώματος (φυσικό-αιθερικός κόσμος, Assiah).

Στα στοιχειώδη πνεύματα.

Ακόμη και τα στοιχειώδη πνεύματα  προσμένουν την κάθοδο του Shin ש  στον αιθερικό κόσμο.  Σαλαμάνδρες,  Συλφίδες, Νύμφες και Ξωτικά [Γνώμες] τίθενται γύρω από τον Χριστό αναγνωρίζοντάς τον ως Κύριο των Στοιχείων.  Ιδιαιτέρως, στο γήϊνο στοιχειό των Ξωτικών,  όπως  υποκρύπτει  το όνομα τους,  έχει κατέβει η Γνώση,  η Γνώση εκείνη με  την οποία  είναι δυνατόν να συμφιλιωθείς με την Θεία  φύση.  Από εκείνη την στιγμή φυλάσσουν με ζήλο αυτή  την απόκρυφη  γνώση στο βιβλίο του κόσμου,  «Liber M»,  μακριά από τα μάτια του ανθρώπου  που  έφερε σε πτώση τον κόσμο.

Αυτή η γνώση δίνεται μόνο σε αυτούς που είναι σε θέση να δουν την ζώσα  αλήθεια πίσω από τις νεκρές εμφανίσεις,  δηλαδή το να δουν το πνεύμα με τα μάτια της ψυχής. Αυτό το μακροκοσμικό βιβλίο αντιστοιχεί  στο μοναδικό μικροκοσμικό βιβλίο στο όποιο αναφέρεται ο Jacob Boehme.

«Επειδή εμείς οι άνθρωποι  έχουμε μόνο ένα βιβλίο που μας οδηγεί προς τον Θεό,  ο καθένας έχει μέσα του  το δικό του,  που είναι το ανεκτίμητο όνομα του Θεού. Τα γράμματα του είναι οι φλόγες της αγάπης του, που αυτός από τα βάθη της καρδίας του αποκάλυψε μέσα εμάς,  στο ανεκτίμητο όνομα του Ιησού.  Διαβάστε αυτά τα γράμματα στα δικές σας καρδιές και τα πνεύματα και θα έχετε  αρκετά βιβλία. Όλες οι γραφές των Υιών του Θεού  οδηγούν σε αυτό το βιβλίο, επειδή μέσα σε αυτό κείτονται όλοι οι θησαυροί της σοφίας.  Αυτό το βιβλίο είναι ο Χριστός σε εσάς». Απολογητικά βιβλία,  Jacob Boehme.

Και είναι αυτό το κλειδί με το οποίο  ο Christian Rosenkreuz μετέφρασε το βιβλίο του κόσμου,  «Liber M»,  ιδρύοντας έτσι την Δυτική Μυστηριακή σχολή των Ροδόσταυρων.  Ο Παράκελσος έπειτα το μελέτησε για να βρει το Αζώθ και να εξασκήσει τις  θαυματουργικές όσο και επιστημονικές του Ιάσεις.  Στην απόκρυφη πράξη του V. I. T. R. I. O. L (επισκέψου το εσωτερικό της γης, και ανορθώμενος θα βρείς την απόκρυφη λίθο) που o Rosenkreuz και οι αδελφοί Ροδόσταυροι δείχνουν τις οδούς προς τα έγκατα της γης για να βρουν το αληθινό φάρμακο,  αυτό είναι η αποκατεστημένη γνώση  της Θεϊκής φύσης  του ιδίου του Ανθρώπου και της Φύσεως  δηλαδή η γνώση  η οποία  κρυμμένη στα βάθη της γης ανασύρεται  στα ανώτερα ύψη.

«Δεν θα εισέλθει σε αυτήν  τίποτα το ακάθαρτο,  ούτε αυτός που πράττει αποστροφή ή υποκρισία,  αλλά μόνο αυτοί που είναι εγγεγραμμένοι στο βιβλίο της ζωής του Αμνού». - Αποκάλυψη 21:27

Επίσης σύμφωνα με τον Παράκελσο,  στο ρεύμα των Ροδόσταυρων και της ανθρωποσοφίας, τα στοιχειακά είναι όντα αποτελούμενα από αιθέρα (πεμπτουσία) και αστρική ύλη και μεταξύ αυτών είναι τα ξωτικά που πρέπει να εξάγουμε από το πιο στερεό  στοιχειό, την γη,  τα πιο ανώτερα από τους αιθέρες,  τον αιθέρα της ζωής είς τρόπον ώστε να έχει την δυνατότητα να αναζωογονήσει  τα σώματα της φύσεως.  Αυτός ονομάζεται  επίσης και ανακλώμενος αιθέρας επειδή,  μέσω της ροής της ζωής επιτρέπει την μετατροπή του Πνεύματος σε ύλη και αντίστροφα.  Για αυτό ανάμεσα στα στοιχειακά,  τα ξωτικά,  που βρίσκονται στο πιο χαμηλό στοιχείο,  είναι αυτά που βρίσκονται πιο κοντά  στον Χριστό,  καθότι στην ταπεινότητα τους γνωρίζουν στο βάθος την διπλή φύση του Θεού που γίνεται Άνθρωπος και του Ανθρώπου που θα γίνει στο μέλλον Θεός.

Στον Ροδοσταυρισμό

Είναι στον σταυρό των στοιχείων,  ο οποίος εμφανίζεται ιστορικά  με το μυστήριο του Γολγοθά,  που τελικά το Shin ש,  ακτινοβολεί στο κέντρο της διασταύρωσης των τεσσάρων τμημάτων του σταυρού: To πνεύμα ανάμεσα στη φωτιά του Λέοντα,  το ύδωρ του Σκορπιού, τον αέρα του  υδροχόου και η γη του Ταύρου.  Εδώ  πραγματικά

«Όλα ολοκληρώθηκαν» –Κατά Ιωάννη 19:30

Εδώ, πραγματικά επειδή μέσω του αίματος που ξεχύθηκε από τις πληγές του Επανορθωτή,  το Πυρ διείσδυσε στην ύλη έτσι ώστε το Ι. Ν. R. I. να σημαίνει: Igne Natura Renovatur Integra, δηλ. «Εκ της φωτιάς η φύση  αναζωογονείται ολοκληρωτικά».

Η οδός της Μύησης

Ex Deo Nascimur,

In Christo Morimur,

Per Spiritum Sanctum Reviviscimus!

Saluto vos, Fratres et Sorores!

Εκ της φωτιάς η φύση  αναζωογονείται ολοκληρωτικά. Από αυτή την στιγμή  το πνεύμα  βρίσκεται μέσα στην ύλη,  και από την ύλη του σήμερα, θα ανυψωθεί στο πνεύμα του αύριο. Αυτή η φωτιά είναι η Αγάπη που αναλώνει ότι είναι νεκρό και ελευθερώνει την ζωή.  Αυτή η ανώτερη ζωή είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο ανθισμένο στο μαύρο μεταλλικό σταυρό  η Aγάπη ενωμένη με την γνώση.  Το ίδιο το σώμα του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού  με τις πέντε πληγές θυμίζει τόσο το Τετραγράμματο όσο και το Πεντάγραμμα, το άστρο του μικρόκοσμου τοποθετημένο στο κέντρο του  σταυρού. Ο  Χριστός είναι το τριαντάφυλλο της αγάπης τοποθετημένο στο σταυρό της γνώσης. Ο Χριστός κάνει να αναστηθεί η γνώση από τις στάχτες των  αρχαίων μυστηρίων. «Ιδού,  εγώ κάνω νέα όλα τα πράγματα»- Αποκάλυψη 21:5

Στο μέτρο που το Πενταγράμματο  κάνει συνειδητό  τον Άνθρωπο  και την Δημιουργία στον Θεό,  ιδού ο Χαμένος Λόγος του δικού μας αγαπημένου  δάσκαλου Hiram Abiff.  Ο καθένας από εμάς είναι ο μοναδικός που μπορεί να πει  «Εγώ» στον εαυτόν του.  Αυτή η αντωνυμία αντιστοιχεί στο ανείπωτο όνομα  του Εσωτερικού μας  Θεού,  το μοναδικό όνομα  του Υιού του Ανθρώπου, Yeheshuha, που  μας ενώνει ως Ανθρώπους στο Θεϊκό εγώ.

«Δεν γνωρίζετε ότι είστε ο ναός του Θεού  και ότι το Θεϊκό πνεύμα κατοικεί μέσα σας;» Προς κορίνθιους 3:16

Να λοιπόν και το τέλος  αυτής της  ταπεινής υπερβολής,  της τάσης να εκφράσουμε το ανείπωτο.  Σας χαιρετώ, μέσα στο φως του Shin ש στο κέντρο του σταυρού.

Συγγραφή: Giorgo
Μετάφραση/επιμέλεια Π.Λιβιεράτος