Η Φιλοσοφία του Ηράκλειτου

Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας στον Ήλιο και κλείσουμε τα μάτια, θα νομίζουμε ότι ο Ήλιος είναι σκοτεινός. Αν πάλι τα ανοίξουμε θα μας τυφλώσει και τα μάτια μας θα κλείσουν. Ο Ήλιος είναι όντως μπροστά μας, αλλά το φως του είναι πολύ δυνατό για τα μάτια μας.Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Ηράκλειτο. Ή τα βλέπουμε σκοτεινά ή τα μάτια μας είναι κλειστά αν προσπαθήσουμε να μελετήσουμε τη φιλοσοφία του απροετοίμαστοι.

Όταν μιλούσε ήταν αινιγματικός, αντιφατικός. Συμμορφώθηκε με την αρμονία της ζωής που βασίζεται στην αντίφαση. Η ίδια η ζωή είναι μία αντίφαση. Είναι οι δύο στήλες. Ο Ηράκλειτος χρησιμοποίησε αυτή την αντίφαση για τη φιλοσοφία του, διότι ήθελε να συμμορφωθεί με την Παγκόσμια Αρμονία, ήθελε να ανοίξει τις πόρτες της ζωής, αλλά η ζωή πηγάζει από την αντίθεση.Η ζωή δεν είναι λογική, είναι Λόγος. Λογική είναι ο δρόμος που οδηγεί στην αλήθεια. Λόγος είναι η ίδια η αλήθεια. Ζωή, για τον Ηράκλειτο, σημαίνει και θάνατος. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, ο άνθρωπος δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «ζωή». Η ζωή υπάρχει επειδή υπάρχει και ο θάνατος. Είναι το ίδιο πράγμα από την άλλη του πλευρά. Είναι οι δύο στήλες του Ναού μας. Δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος διότι είναι ένας κύκλος. Οι εποχές αλλάζουν και επανέρχονται. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι. Αν δεν υπήρχε σκοτάδι δεν θα καταλαβαίναμε τι σημαίνει φως.Όταν φοβόμαστε την αντίφαση φοβόμαστε την ίδια τη ζωή. Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέγουμε πάντοτε κάτι αφήνοντας το άλλο κατά μέρος. Αυτό όμως υπάρχει, έστω και εάν εμείς το έχουμε προσωρινά απορρίψει. Είναι σαν να θέλουμε να έχουμε νομίσματα με μόνον μία όψη. Μπορεί να μην βλέπουμε την άλλη, αλλά αυτή υπάρχει. Απλά κρυβόμαστε.Να γιατί θεώρησαν τον Ηράκλειτο αινιγματικό, αντιφατικό και σκοτεινό. Διότι κοιτούσε τα πράγματα και από τις δύο όψεις. Οι οποίες αποτυπώνονται στο Ναό μας με τις δύο στήλες. Έλεγε ότι όταν αγαπάς, ταυτόχρονα μισείς. Όταν αγαπάς απλά το νόμισμα δείχνει την μία του πλευρά. Πώς αλλιώς θα ξεχώριζε η αγάπη εάν δεν υπήρχε και το μίσος?Θα μπορούσαμε να πούμε «άσε τους άλλους να μισήσουν ή να μισηθούν για να καταλάβουν τι σημαίνει αγάπη». Ή «άσε τους άλλους να θυμώσουν για να καταλάβουν τί σημαίνει γαλήνη». Ή και «άσε τους άλλους να έχουν κλειστά τα μάτια για να κατανοήσουν τι σημαίνει φως, μόλις τα ανοίξουν».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία σε καμμία άλλη μέθοδο, από αυτήν που προτείνει να εξωτερικεύσουμε ό,τι αισθανόμαστε, προκειμένου να το δούμε κατάματα και έτσι να δούμε το πόσο αξίζει. Τότε ίσως αποφασίσουμε εάν θα το απορρίψουμε ή όχι. Αγαπάμε διότι θέλουμε να κρύψουμε την άλλη πλευρά που είναι το μίσος. Αν αφήσουμε όμως να φανεί μέσα μας και η πλευρά του μίσους που κρύβουμε, τότε θα δούμε την αρνητική του αξία, και θα αναβαθμίσουμε την άλλη πλευρά που είναι η αγάπη. Θα έρθει η γαλήνη, το νόμισμα θα γυρίσει από την άλλη πλευρά. Τότε θα έχουμε περάσει πέρα από τις δύο στήλες αναζητώντας την Τρίτη στήλη, εκείνη της αρμονίας.Το βαθύτερο νόημα του Ηράκλειτου ήταν ότι τα πάντα εξελίσσονται μέσα από την αντίφαση. Έχουμε εκπέσει ως άνθρωποι από την προαιώνια αρχή της μονάδας, στον κύκλο της δυαδικότητας. Η είσοδός μας στο Ναό μας σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το γεγονός, διότι πριν από κάθε πορεία εσωτερική οφείλουμε να γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε παγιδευμένοι τον κόσμο της δυάδας. Δεν μπορούμε να μπούμε στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Το ποτάμι ρέει και έχει αλλάξει. Αλλά και εμείς όταν θα θελήσουμε να ξαναμπούμε, θα είμαστε αλλαγμένοι. Δεν μπορούμε να ζήσουμε την ίδια στιγμή δύο φορές, διότι τα πάντα εξελίσσονται. Οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω. Οφείλουμε να αφήνουμε πίσω κάθε μας λάθος, διορθώνοντάς το, και προχωρώντας μπροστά. Η Τρίτη στήλη της αρμονίας μας περιμένει.Τα πάντα ζουν από την αλλαγή. Τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες που εορτάζουμε 4 φορές το χρόνο, αυτό ακριβώς μας διδάσκουν. Το ηλεκτρικό ρεύμα υπάρχει από την εναλλαγή των δύο πόλων. Ο άνθρωπος γεννιέται από την ένωση του αρσενικού και του θηλυκού. Η θυσία κάθε απόλαυσης, θα φέρει μία άλλη.Ο Ιησούς σηματοδότησε τη δυαδικότητα αυτή με τη σταύρωσή του. Ο σταυρός είναι και αυτός ένα σύμβολο δυαδικότητας με τα δύο σκέλη του. Η οριζόντια πλευρά του είναι η ζωή μας. Η κάθετη είναι η μύηση. Εκεί όπου αυτά θα συναντηθούν θα ανθίσει το ρόδο.Όταν αγαπάς τον εχθρό σου, τον αναγκάζεις να γυρίσει το νόμισμα από την άλλη πλευρά, εκείνη της αγάπης την οποία εκείνος δεν βλέπει.Η πρώτη προϋπόθεση για να γνωρίσουμε την αρμονία είναι να γνωρίσουμε τη κίνηση. Η δεύτερη είναι να κανονίσουμε την φορά της κίνησης, πάνω ή κάτω. Ο μυημένος δρά, κινείται. Με τη διαφορά όμως ότι ως μυημένος επιλέγει το δύσκολο δρόμο της κίνησης προς τα άνω.Με τις σκέψεις αυτές ο Ηράκλειτος θέλησε να μας δώσει το βαθύτερο νόημα της φιλοσοφίας του που είναι η εξέλιξη, η κίνηση ανάμεσα σε δυο πόλους, κι όπως εμείς οι Τέκτονες θα λέγαμε, ανάμεσα σε δύο στήλες. Θέλησε να μας επισημάνει ότι το θείο φως που υπάρχει μέσα μας από τη δημιουργία μας συγκρούεται με το σκοτάδι της άγνοιάς μας που επίσης υπάρχει από την πτώση της ανθρώπινης πνευματικότητας. Και αυτή η κίνηση είναι δική μας υποχρέωση. Όμως μεγαλύτερη υποχρέωση είναι η επιλογή της κίνησης προς την Αλήθεια και το φως, σε αντίθεση με τη πλάνη και το σκοτάδι που παραμονεύει σε κάθε επιλογή μας.

Ας κάνουμε πράξη τα πάντα!

Ολες οι ενέργειες που κάνουμε μέσα σε ομαδικούς χώρους όπου αναζητούμε απαντήσεις για θέματα που μας απασχολούν υπαρξιακά, έχουν ως σκοπό να μας οδηγήσουν σε μία διαδικασία αυτοκάθαρσης, προκειμένου να συναντήσουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε «καθαροί», διότι το φως είναι αμείλικτο και φωτίζει μεν, καίει δε.

Αυτό όμως για να πραγματοποιηθεί απαιτεί από εμάς όχι να λέμε και να ακούμε ωραία λόγια, αλλά να τα κάνουμε πράξη. Ξέρουμε να λέμε ωραία λόγια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται μετά.

Ξέρουμε να διακρίνουμε την σωστή από την λάθος συμπεριφορά, αλλά όταν έλθει η ώρα να τεθούμε ενώπιόν τους, και να αποφασίσουμε, βάζουμε, αλίμονο, άλλους να το κάνουν.

Ξέρουμε να διακρίνουμε το σωστό, αλλά το αφήνουμε για άλλους να το πράξουν.

Ξέρουμε ότι ο διπλανός μας σφάλλει, αλλά δεν του λέμε τίποτα, για να μην τον στεναχωρήσουμε, και έτσι τον καταδικάζουμε να θεωρεί την σιωπή μας, ως έγκριση των σφαλμάτων του. Και τότε γινόμαστε συνένοχοι συμπαντικά και καρμικά, άσχετα αν το γνωρίζουμε ή όχι…

Ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με κάποιον, αλλά εμείς κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φοβόμαστε να πούμε τα λάθη με το όνομά τους, γιατί έτσι δεν θα γίνουμε αρεστοί. Πριν πούμε την γνώμη μας, φιλτράρουμε το πώς θα φανεί αυτό… Φοβόμαστε να ταράξουμε τα νερά.

Κι’όμως, θάπρεπε να το κάνουμε μόνον για έναν λόγο. Να μάθουμε ότι κάθε δρόμος απαιτεί δύσκολες αποφάσεις. Δύσκολες για μας πρώτα απ’όλα, και μετά ίσως δύσκολες και για τους άλλους. Θέλουμε να βαδίζουμε πατώντας και με τα δύο πόδια στο πεζοδρόμιο. Δεν θέλουμε να τσαλακωθούμε. Ξεχάσαμε, αλίμονο, ότι Τεκτονισμός σημαίνει κατ’αρχήν επιλογή δύσκολου δρόμου. Δύσκολου για τις επιλογές μας, για τις πράξεις μας. Ο πραγματικός Τέκτονας και η Τεκτονίδα τσαλακώνονται κάθε μέρα διότι κάθε μέρα κάτι θυσιάζουν από αυτά που μας κρατούν δέσμιους σε βέβηλες επιλογές. Κάθε μέρα πρέπει να αφήνουμε μέταλλα έξω από την Αίθουσα των Στοχασμών. Εισαχθήκαμε σε έναν Οργανισμό, μπαίνοντας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, στριμωγμένοι, και μετά με δεμένα τα μάτια αντιμετωπίσαμε ερωτήσεις, αλλά στο τέλος άνοιξε η αγκαλιά της Στοάς για να μας δεχθεί. Από την πρώτη στιγμή επομένως μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι αρχίζει από εμάς ένας δύσκολος δρόμος.

Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συγκρουσθούμε. Ας μην φοβόμαστε να τσαλακωθούμε. Όλοι αυτοί που έμειναν στην ιστορία, έμειναν γιατί συγκρούσθηκαν. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η μύηση δεν ολοκληρώθηκε με το πέρας της τελετής μύησής μας. Μύηση πραγματοποείται κάθε μέρα, μέσα από τις πράξεις μας. Όπως από το σκοτάδι της Αίθουσας των Στοχασμών και του κεφαλόδεσμου, συναντήσαμε το φως της Στοάς, έτσι και από την σύγκρουσή μας με κάθε τι το αρνητικό, με τον κακό μας εαυτό, θα επέλθει η δικαίωση. Και εάν η σύγκρουσή μας έχει κόστος, ας το αναλάβουμε. Και ας είμαστε υπερήφανοι γιαυτό. Όχι στα μάτια των άλλων απαραίτητα, αλλά στα μάτια του Εσωτερικού μας κόσμου πρώτιστα. Αρκεί από την θυσία αυτή να προκύψει κάτι καλό.

Τεκτονισμός σημαίνει να αποφασίζουμε με βάση το κοινό καλό και όχι το προσωπικό μας συμφέρον. Η δικαίωση ποτέ δεν θα έλθει από συνανθρώπους, ούτε καν Τέκτονες ή Τεκτονίδες. Η δικαίωση υπάρχει και περιμένει να βγεί στην επιφάνεια ΜΟΝΟΝ από τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που είναι σε διαρκή αναζήτηση της επανασύνδεσής του με την πηγή όλων.

Ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει. Εχει πολλά να μας πεί.

Ας θυμόμαστε ότι όλα τα Τάγματα, όλα τα Τυπικά, όλοι οι Τύποι, και όλες οι παρεμφερείς Οργανώσεις έχουν ωραίες διδασκαλίες. Στο Τάγμα μας είμαστε υπερήφανοι, για το γεγονός ότι προσπαθούμε να κάνουμε αυτά τα λόγια πράξη.

Όταν μιλάμε για σεμνότητα, δεν τη εννοούμε για τους άλλους αλλά την επιβάλουμε πρώτα στον εαυτόν μας.

Όταν καταπολεμούμε την ματαιοδοξία το κάνουμε σε μας πρώτα, και όχι στους άλλους. Όταν καταπολεμούμε τις διακρίσεις, ξεκινάμε την μάχη από εμάς τους ίδιους.

Να λοιπόν, κάποια μικρά θέματα που αξίζει να διαλογισθούμε.

Ας κάνουμε πράξη τα πάντα !