Μύηση; Για ποιό λόγο;

Ο αρχέγονος και πρωταρχικός άνθρωπος ήταν πλήρης πνευματικότητας. Επικοινωνούσε μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εξωτερική του μορφή δεν μας είναι γνωστή. Αναφερόμαστε στην εποχή των Βασιλέων-Ιερέων, όπου ο Βασιλεύς/Αρχων ήταν και Ιερεύς. Δικαιοσύνη δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχε η έννοια του αδίκου. Είναι η επονομαζόμενη εποχή του Χρυσού. 

Εξαιτίας συνθηκών και καταστάσεων που δεν είναι του παρόντος, ο άνθρωπος «εξέπεσε» από την πνευματικότατη αυτή κατάσταση, και σιγά πέρασε στην εποχή του αργύρου, μετά του χαλκού και τέλος (στην σημερινή) του σιδήρου. Πρόκειται για την επονομαζόμενη «πτώση» του ανθρώπου. Από την Ενότητα όλων (με τον Δημιουργό), ο άνθρωπος «έπεσε» στην Διαίρεση, δηλαδή στην ξεχωριστή αντίληψη του αληθούς από τον καθένα ξεχωριστά, διατηρώντας όμως άσβεστη αυτή τη σπίθα του «κατ’εικόνα και ομοίωση»

Η περίοδος της πτώσης αυτής του ανθρώπου και η έκπτωση της πνευματικότητάς του, ή αλλιώς η πτώση από την Μονάδα στην Δυάδα, ή από την Ενότητα στη Διαίρεση, χαρακτηρίσθηκε και από την δημιoυργία ανάγκης επικοινωνίας μέσω λόγου και όχι μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας που χαρακτήριζε τον πρό πτώσης άνθρωπο.. Ο αποσυμβολισμός της ιστορίας του πύργου της Βαβέλ είναι ότι ο άνθρωπος έχασε μεγάλο μέρος της εσωτερικής του ενέργειας, διότι η αύξηση της ενέργειας στον άνθρωπο τον οδηγεί να κατανοεί όλες τις γλώσσες διότι αντιλαμβάνεται την εκπεμπόμενη ενέργεια οποιασδήποτε γλώσσας και όχι απαραίτητα τον εκπεμπόμενο ήχο της. (Η ανάγκη επικοινωνίας, και επομένως γλώσσας επικοινωνίας γεννήθηκε εκ’αιτίας του ότι από την ενότητα ο άνθρωπος έπεσε στην διαίρεση/δυαδικότητα και έπρεπε να επικοινωνήσει με τα άλλα όντα, όχι μέσω της ενέργειας που δεν αλλοιώνεται, αλλά μέσω του λόγου που αλλοιώνεται και διαμορφώνεται ανάλογα με το τι θέλουμε να κερδίσουμε…).

Η αρχέγονη κατάσταση της εποχής του χρυσού, παραμένει πάντοτε ως αρχέτυπο στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Είναι η άσβεστη σπίθα που παραμένει εντός κάθε όντος και στα 4 βασίλεια της φύσης (ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο). Ειδικά στο τελευταίο, στο ανθρώπινο, ζητά απεγνωσμένα την επανενσωμάτωσή της στην πηγή της. Είναι η σπίθα που σήμερα παράγει πολιτισμό και ανώτερα ιδανικά. Αυτή η επανενσωμάτωση θα γεννήσει την ανάγκη της Μύησης…

Κατά καιρούς στην ανθρωπότητα, διάφοροι Μύστες απεσταλμένοι (Χριστός, Πυθαγόρας, Βούδδας, Μωϋσής, Ορφέας, Πλάτων κ.α.) έδειξαν τον δρόμο αυτής της επανόδου. Έτσι δημιουργήθηκε η ΜΥΗΣΗ. Ετσι δημιουργήθηκαν τα αρχαία Μυστήρια (Ελευσίνια, Καβείρια, Χαλδαϊκά, Μιθραϊκά, Αιγυπτιακά κλπ) για να προσφέρουν αυτήν την μύηση.

Η μύηση ακολουθεί τον δρόμο της μέσω συμβόλων, αλληγοριών και μύθων. Η μύηση οδηγεί στην αποκάλυψη εκείνης της δομής του ανθρώπου (η οποία προϋπάρχει εντός του) και που θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ίδια του τη σωτηρία.

Στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε τρόπο έκφρασης σε διάφορες τάσεις, οργανώσεις, ή ακόμη και διηγήσεις θρύλων όπως:

·         Αρχαία Μυστήρια Ελλάδας

·         Ιερατικά Κολέγια Αιγυπτίων (10^ος αιώνας π.Χ.)

·         Τάγμα των Αδελφών της Ανατολής (Κωνσταντινούπολη 1090)

·         Αλεξανδρινή Γνώση. (1^ος – 5^ος αιώνας μ.Χ.)

·         Οι γιοί της Χήρας (3^ος αιώνας μ.Χ.). Ονομάσθηκαν έτσι οι Μανιχαϊστές, οπαδοί του Πέρση Μυστικιστή Μάνη, των οποίων εξέλιξη υπήρξαν αργότερα οι «Καθαροί» ή «Γνωστικοί».

·         Μέρλιν. (5^ος αιώνας μ.Χ.) Σύμφωνα με μία διήγηση γεννήθηκε από άσπιλη σύλληψη. Υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι για τη ζωή και το έργο του.

·         Γνωστικοί. Ο Γνωστικισμός δεν δύναται να γίνει κατανοητός χωρίς αυτό που ονομάζεται «διαφώτιση της ψυχή», «δύναμη της αφηρημένης αλλά μυστικιστικής σκέψης» και «επέκταση της συνειδητότητας».

·         Οι Αλβηγινοί. Τάγμα που γεννήθηκε από τον Μανιχαϊσμό. Επηρέασε κατά πολύ την ζωή του Αγ.Αυγουστίνου.

·         Συντεχνίες χάρτου. Όταν ανακαλύφθηκε η πρώϊμη τυπογραφία, οι διάφοροι αναζητητές του Εσωτερισμού, δημιούργησαν με τη σειρά τους ένα μυστικό δίαυλο εκτύπωσης σημαντικών κειμένων, όπου επικρατούσε μυστικότητα και η διανομή γινόταν μόνον σε «μυημένους», υπό τον φόβο των διώξεων που υφίσταντο τότε κάθε είδους Οργανώσεις που μετέδιδαν γνώση που «απειλούσε» την εκάστοτε κοσμική εξουσία.

·         Ιππότες Ναΐτες. Ξεκίνησαν ως προστάτες των προσκυνητών των Αγίων Τόπων, όμως δεν ήσαν μόνον αυτό. Υπήρξε σημαντικότατο Μυητικό Τάγμα, το οποίο δυστυχώς υπέστη πολλές διώξεις. O Jacques de MOLAY (1292-1314), υπήρξε o 23oς και τελευταίoς Μεγάλoς Μάγιστρoς τoυ Τάγματoς των Ιππoτών τoυ Ναoύ  κάηκε στην πυρά με διαταγή του Πάπα Κλήμη και του Βασιλέα Φίλιππου Ωραίου.

·         Βυζαντινά Σώματεία (4^ος αιώνας μ.Χ.)

·         Οπαδοί του Κάρολου του Μεγάλου, Αυτοκράτορα της Ρώμης. Ενεθάρρυνε την πολυμάθεια. Υπήρξε σημαντική μορφή σειράς θρύλων και μύθων γύρω από την παγκόσμια ιστορία Εσωτερικής αναζήτησης.

·         Τάγμα του Σκολύμου της Σκωτίας (Chardon d’Ecosse) (Εδιμβρούργο 1314)

·         Τροβαδούροι ή Βάρδοι. (11^ος, 14^ος αιώνας μ.Χ., Νότια Γαλλία, Ιταλία, Βόρεια Ισπανία). Γυρνούσαν σε διάφορα μέρη μεταφέροντας μέσα στα τραγούδια τους την τότε συσσωρευμένη απόκρυφη γνώση. Με τον τρόπο επηρέασαν και άσκησαν επιρροή στην Εσωτερική αναζήτηση.

·         Οπαδοί του Ταλιέζιν. (Ουαλία, 16^ος αιώνας μ.Χ.). Ο Ταλιέζιν υπήρξε βάρδος και ποιητής καθώς και μυημένος των Δρυΐδων.

·         Κύκλος του Αρθρούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης. Ενας σημαντικός θρύλος που διαδραματίσθηκε στο Άβαλον της Σκωτίας. Οι τελετές τους προήλθαν σύμφωνα με τους ιστορικούς από τον εορτασμό της Πεντηκοστής και τον Ιωσήφ της Αριμαθέας.

·         Παυλικανοί. Κατά μεγάλο μέρος υπήρξαν Μανιχαϊστές.

·         Τα έργα του Dante Allighieri. Τα έργα του περιλαμβάνουν πλείστες Εσωτερικές διδασκαλίες. Ο Δάντης υπήρξε ένας μυημένος των Παυλικανών.

·         Θρύλος του Αγίου Δισκοπότηρου. Αποτελεί σημαντικό μέρος της μυστηριακής παράδοσης. Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου υπήρξε από τους βασικούς σκοπούς των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

·         Τάγμα της Περικνημίδας. Οργάνωση της οποίας τα Τυπικά επηρεάσθηκαν από τον κύκλο του Βασιλέα Αρθούρου. Σχετικά κείμενα έχουμε από τον Elias Ashmole (1617-1692).

·         Ιωάννης ο Πρεσβύτερος. (12^ος αιώνας μ.Χ.). Θρυλική προσωπικότητα που κυβερνούσε  σαν Βασιλέας-Ιερέας στην Άπω Ανατολή.

·         Ιλλουμινισμός. Ήταν κίνημα που ενέπνευσε το Ρομαντισμό. Ο Ιλλουμινισμός θεωρούσε ότι ο άνθρωπος οφείλει να «σωθεί» ο ίδιος προκειμένου η κοινωνία της αποτελεί κύτταρο να σωθεί και εκείνη.

·         Ροδόσταυροι. Το όνομα «Ροδόσταυρος» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα γραπτά του Γερμανού θεολόγου Johann Valentin Andreae στις αρχές του 17^ου αιώνα. Πρόκειται για το «Κάλεσμα της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Fama Fraternitatis RC) το 1614, την «Ομολογία της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Confessio Fraternitatis RC) το 1615 και τον «Αλχημικό Γάμο του Χριστιανού Ροδόσταυρου» (Chymische Hochzeit Christiani Rosencreutz) το 1616. Σε αυτά τα γραπτά γίνεται λόγος για μια μυστηριώδη Αδελφότητα που είχε ως στόχο μια παγκόσμια Πνευματική Μεταρρύθμιση. Επηρέασε κατά πολύ τον Τεκτονισμό. Στο Βυζάντιο έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ενωρίτερα. Το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής» υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των «Αγνώστων Φιλοσόφων». Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνραθ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin.  Την ίδια εποχή συναντάμε το Τάγμα των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» ή R+C d’O.

·         Καλλιτέχνες που με το ένα ή το άλλο έργο τους είχαν σαν σκοπό την εσωτερική αφύπνιση του ανθρώπου, όπως ο Πελαντάν και ο Μπλέηκ.

·         Αλχημιστές. Η Αλχημεία, ως τέχνη βασίσθηκε στο γεγονός ότι τα πάντα αποτελούνται από τον συνδυασμό πυρός, αέρος, γης και ύδατος. Η ιερή αυτή τέχνη της μεταστοιχείωσης μετάλλων και παρασκευής χρυσού, δεν αφορούσε  την υλική/φυσική δημιουργία χρυσού, όσο την προσωπική εσωτερική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, με βάση τον πανάρχαιο νόμο της αναλογίας που διέπει τα πάντα, και με βάση τον οποίο ο άνθρωπος οφείλει να αφυπνίσει τον χρυσό/θεία σπίθα εντός του.

Όλες αυτές οι Οργανώσεις, τάσεις, ή Τάγματα της Αναζήτησης έδωσαν τη θέση τους στον σύγχρονο κόσμο, στα Τάγματα του επονομαζόμενου «Μεγάλου Έργου». Ο Δυτικός Εσωτερισμός εκφράσθηκε μέσα από τις οργανώσεις του Τεκτονισμού του Μαρτινισμού και του Ροδοσταυρισμού (αν και ο τελευταίος περιλαμβάνεται σε δύο πρώτα)

Ως ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ νοείται το έργο της προσωπικής μεταστοιχείωσης του Ανθρώπινου όντος σε Ον όπου κυριαρχεί το «είναι» αντί του «φαίνεσθαι». Έτσι ο Άνθρωπος καθίσταται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει ο Άνθρωπος να αφυπνίσει τον Εσωτερικό του κόσμο. Η «επιστήμη» ή «σχολή» αυτή ονομάσθηκε ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ.

Έτσι στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε την έκφρασή και εφαρμογή της, στα επονομαζόμενα «Εσωτερικά» Τάγματα.

Με αυτά τα ιδανικά εκπορεύθηκαν τον Μεσαίωνα γνώστες της «Βασιλικής»[*] αυτής τέχνης, οι οποίοι έκρυψαν την γνώση αυτή με οικοδομικούς όρους, χρησιμοποιώντας μύθους και σύμβολα που αφυπνίζουν αρχέτυπες αξίες που ενυπάρχουν ήδη μέσα στο ανθρώπινο Ον και ζητούν την αφύπνισή τους. Η Μυητική διαδικασία (εφόσον τηρεί ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ τους κανόνες εφαρμογής της) σε συνδυασμό με την αφύπνιση αυτή μέσω μύθων και συμβόλων, εξασφαλίζει τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κάθε όντος ξεχωριστά, και με τον τρόπο αυτό τον μετασχηματισμό του περιβάλλοντός του και της κοινωνίας γενικότερα.

Έτσι ο άνθρωπος καθίσταται «ελεύθερος» από τα βάρη που τον κρατούν δέσμιο απατηλών επιλογών. Η Μύηση λειτουργεί στο αόρατο, και μέσω αυτού συνδέει τον μυούμενο με την αρχέγονη κατάσταση φωτός. Μεταφραστής αυτής της επικοινωνίας είναι το Τυπικό. (Ritual όχι Typical) Τυπικό ονομάζεται με την έννοια του Ρυθμού. (Στα ελληνικά οι λέξεις Ritual και Typical συμπίπτουν και μπερδεύουν).

 [*] Βασιλική ονομάζεται διότι μέσω αυτής ο κάθε ένας καθίσταται Βασιλέας/Κυβερνήτης του εαυτού του. Δεν τον κυβερνούν κατώτερα ένστικτα. Τα κυβερνά εκείνος και τα ορίζει.

Η μύηση είναι μία σύγχρονη (σχετικά) αναγκαιότητα. Με την έννοια ότι ο πρωταρχικός άνθρωπος ήταν μυημένος αφ’εαυτού. Δεν είχε ανάγκη την μύηση. Σήμερα την έχει ανάγκη όλο και περισσότερο.

Όσο ο σύγχρονος άνθρωπος χάνει την επαφή του με τον αρχέγονο άνθρωπο (εκείνο το 100% πνευματικό όν) τόσο έχει ανάγκη την μύηση, και την αναζητά.

Εάν είχε μεγαλύτερο μέρος της πνευματικότητας που έχασε με την επονομαζόμενη «πτώση» θα είχε λιγότερη ανάγκη την μύηση.

Η μύηση ποιεί φιλανθρώπους. Είναι λάθος οι μυητικοί Οργανισμοί να γίνονται φιλανθρωπικά σωματεία παραμελώντας το Μυητικό τους έργο. Η φιλανθρωπία είναι απαραίτητο συστατικό του κάθε μυημένου, αλλά ένας μυητικός οργανισμός είναι επιφορτισμένος να φτιάχνει φιλάνθρωπους και ανθρώπους με Α κεφαλαίο, συστατικό του οποίου θα είναι ΚΑΙ η φιλανθρωπία. Επιπλέον η φιλανθρωπική διαδικασία από την στιγμή που γίνεται επώνυμα έχει χάσει όλο της το μεγαλείο. Ο έχων ανάγκη βοηθήθηκε, ο δίνων όμως έκανε βήματα πίσω στην μυητική του πορεία. Και αυτά τα βήματα θα κληθεί να τα ξανακάνει από την αρχή... Δεν πρέπει να φαίνεται καθόλου, δεν πρέπει να περιμένει καμία ανταμοιβή, διότι έτσι ακυρώνει την ανταμοιβή που θα του επιστρέψει το σύμπαν μέσω της παγκόσμιας μυητικής αλύσου.

Επιπλέον η όλη φιλανθρωπική διαδικασία έχει παρεξηγηθεί. Ο βοηθών πρέπει να αισθάνεται ότι απλά μετατοπίζει μέρος του πλούτου που ανήκει σε όλους. Όχι ότι ο ίδιος δίδει...

Ο μυημένος γνωρίζει ότι όλοι αποτελούμε κύτταρα του ίδιου οργανισμού. Όπως λοιπόν περιποιούμαστε το χέρι μας όταν πονάει, ή το μάτι μας όταν δεν βλέπει καλά, έτσι πρέπει να περιποιούμαστε κάθε άλλον (ανεξαρτήτως φυλής χρώματος κλπ κλπ) διότι αποτελούμε κύτταρα ενός και ενιαίου οργανισμού.

Εξού και η μύηση ονομάζεται «επιστροφή στην ενότητα».

Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΑΝΤΙΜΥΗΣΗ και δημιουργεί καρμικές υποχρεώσεις.

Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΜΥΗΣΗ και εξοφλεί καρμικές υποχρεώσεις.

Με αυτές τις σκέψεις καταλαβαίνουμε ότι επιλογές της ζωής μας που νομίζαμε θετικές μπορεί να βγούν αρνητικές! Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση του Φωτός.

Ο πραγματικός μυημένος ουσιαστικά δεν είναι φιλ-άνθρωπος. Είναι Άνθρωπος, και βοηθά οποιονδήποτε διότι δεν τον θεωρεί απλά και μόνον φίλο του (Φιλ-ανθρωπία), αλλά μέρος του είναι του.

Η χειρότερη μορφή βοήθειας είναι η αυτή που βοηθά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αποκλείοντας άλλες. (δηλαδή όχι με κριτήρια ανάγκης) Είναι βήματα προς τα πίσω, τα οποία θα κληθεί να τα επαναδιαβεί πληρώνοντας το τίμημα πολύ ακριβά, διότι απλά χρησιμοποίησε συγκεκριμένη ενέργεια με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό!!! Χρησιμοποίησε δηλαδή ένα όπλο που του δόθηκε να πολεμήσει την αντιμύηση για να ικανοποιήσει τις εγωϊστικές επιλογές του. Αυτός θα κληθεί να επιστρέψει ενεργειακά στο σημείο 0, (μεγάλο το κόστος) και θα επανεκκινήσει την διαδρομή πληρώνοντας το καρμικό χρέος που έχει συσσωρεύσει!!! 

Γι’αυτόν τον λόγο οι Μυητικές Οργανώσεις ασχολούνται αρκετά με ηθικές διδασκαλίες. Οχι για να γίνουμε πιο ηθικοί. (κάποιοι πιστεύουν λάθος οτι γι’αυτό πάμε στις Στοές). Το να είμαστε ηθικοί είναι ούτως ή άλλως υποχρέωσή μας! Οι ηθικές διδασκαλίες περιλαμβάνονται διότι η μυητική ενέργεια εάν μας βρει με αγκυλώσεις τότε θα είναι πολύ χειρότερα απ’ ότι πριν την μύηση! Μυούμενοι μπαίνουμε κατά κάποιον τρόπο στην πρίζα. Με απλά λόγια ο βέβηλος έχει και κάποια δικαιώματα σε κάποια λάθη. Ο μυημένος ΟΧΙ ! Κρίνεται αυστηρότερα! ΟΦΕΙΛΕΙ να επαναπροσανατολίσει τις επιλογές του, και δεν έχει το δικαίωμα να επαναπαυθεί.

Η μύηση είναι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Θέλει κυκλώματα ανθεκτικά, καλώδια μονωμένα, σωστές συνδέσεις και μηχανήματα ελεγμένα. Εάν δεν τα βρει σκοτώνει!!!

Πάσχα και Ερμητισμός

Η μεγαλύτερη ίσως εορτή της Χριστιανοσύνης, το Πάσχα, είναι συνδεδεμένη χρονικά με την Εαρινή Ισημερία, αλλά και την ανθρώπινη λύτρωση από το ανθρώπινο στο δρόμο προς το υπερανθρώπινο. Ο όρος Πάσχα αντιστοιχεί στην εβραϊκή λέξη Pesach που σημαίνει «Πέρασμα». Αυτό το «Πέρασμα» εορταζόταν στην Αρχαία Αίγυπτο κατά την Εαρινή Ισημερία. Εδώ, θα μπορούσαμε να δούμε και τις αντιστοιχίες με τα αρχαιοελληνικά Ανθεστήρια που ήσαν η ετήσια γιορτή της αναγέννησης της φύσης αλλά και γιορτή των νεκρών προς τιμή του Λιμναίου Διονύσου και του χθόνιου Eρμή, καθώς και της θεάς της Άνοιξης των Βορείων λαών Ēostre ή Ostara (Easter), καθώς και της Ishtar – Αστάρτης – Αφροδίτης, με τις «επιτάφιες» τελετές, στα Ορφικά, στα Ελευσίνεια μυστήρια και στα εξ ανατολών Αδώνεια με τα ελεγειακά θρηνώδη άσματα. Τα άγια πάθη του Ιησού Χριστού που οδήγησαν στην Ανάστασή του και στο διαχρονικό μήνυμα της άνευ όρων Αγάπης, συνέβησαν κατά τον εορτασμό του εβραϊκού Pesach, γι’ αυτό όλη η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών συνώνυμα ονομάζεται και Πάσχα, με την έννοια της μετάβασης (περάσματος) από το θάνατο και την αμαρτία στην αιώνια Ζωή και Αγάπη. Αυτό το «Πέρασμα» αφορά το πέρασμά μας από την αμαρτία στη θέωση, στη λύτρωση στην απελευθέρωση από τα δεσμά της ύλης, τη νίκη επί του θανάτου (θανάτω θάνατον πατήσας). Αυτό το «Πέρασμα» σηματοδοτείται από το Πέρασμα του Ιησού από τον θάνατο προκειμένου ακριβώς να τον κατανικήσει και να τον ανυψώσει ως μέσο θέωσης. Ο Ερμητισμός, μέσα από μία εκ των σημερινών μορφών του, τον Τεκτονισμό διδάσκει ακριβώς αυτό τό το πέρασμα, στον βαθμό του Διδασκάλου. Εκεί ο Τέκτων καλείται να «περάσει» σε μία άλλη κατάσταση όπου ανασταίνεται προκειμένου να «ανέλθει στην Ανατολή». Ο μύθος του Χιράμ, διδάσκει τον αναζητητή ότι ο Χιράμ οφείλει να μην αφήσει την κακή του πλευρά [τρείς Εταίροι] να κυριαρχήσει. Νικάται [διότι η ανθρώπινη πλευρά του νίκησε] αλλά αναγεννάται στο πρόσωπο του νεομυούμενου Διδασκάλου, νικώντας το θάνατο. Ο μύθος του Οσίριδος, όπως μας δόθηκε από τον Πλούταρχο, διδάσκει ότι ο Όσιρις άφησε την αρνητική του πλευρά (Σεθ) να του ετοιμάσει το φέρετρό του. Δολοφονήθηκε κι’αυτός, (όπως κι’ο Χιράμ) αλλά η Ίσις, η Μεγάλη Μητέρα, θα του επαναφέρει τη Ρώμη που έχασε και θα φέρει στον κόσμο του Ώρο, που στο πρόσωπό του βλέπουμε τον Ιησού Χριστό. Η ρώμη που έχασε ο Όσιρις, είναι η πνευματική ρώμη που έχασε η ανθρωπότητα, και η οποία θα ξανακερδίσει στο τέλος «θανάτω θάνατον πατήσας». Και προκύπτει το ερώτημα: Πότε ο άνθρωπος κατάλαβε ότι έχασε την πνευματική κατάσταση που είχε κατά τη στιγμή της δημιουργίας. Πότε κατάλαβε ότι οφείλει να νικήσει κάποια αρνητική του πλευρά. Ανέκαθεν. Μεγάλοι Μύστες του μετέδωσαν ήδη αυτό το μήνυμα από την αρχαιότητα. Μέσω των Μυστηρίων, Ελληνικών, Χαλδαϊκών, Αιγυπτιακών, ο άνθρωπος αναζητά την κατάσταση εκείνη που θα επιτρέψει στον Αρχάγγελο να σηκώσει την Πύρινη Ρομφαία του και να επιτρέψει έτσι στον άνθρωπο να επιστρέψει στον Παράδεισο που ο Δημιουργός του είχε παραχωρήσει. Όμως ο Ιησούς Χριστός σφράγισε την αναζήτηση αυτή του ανθρώπου ανεξίτηλα, αφού ο Ιησούς «κατέβηκε» στο υλικό πεδίο και επανήλθε. Όπως μας λέγει η Margaret Bloodgood Peeke «Η Ασσιά, ή ο Υλικός Κόσμος, κατήλθε τόσο μακριά από τις ανώτερες δονήσεις των Θείων Κέντρων, ώστε υπόκειται σε μία διαρκή σύγκρουση μεταξύ Καλού και Κακού, Φωτός και Σκότους. Δεν υπάρχει ελπίδα ενοποιήσεως των δονήσεών της, εκτός κι αν βρεθεί ένας Διαμεσολαβητής που έχει και τις δύο φύσεις σε Ένα, απ' όπου και προήλθε η καλοθεμελιωμένη πίστη σε έναν Θεό-άνθρωπο ως το μόνο Λυτρωτή της φυλής». Φυσικά ο Διαμεσολαβητής δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό που «έχει και τις δύο φύσεις σε Ένα». Ο Χριστός έκανε ένα βήμα από το αόρατο προς το ορατό και κατέστη έκδηλος. Συνεχίζει η Peeke: «Όπως ο Χριστός είναι ο Κυβερνήτης του Κόσμου της Διαπλάσεως, και είναι κυβερνήτης ανεκδήλωτος, έτσι ο Ιησούς Χριστός, εκδηλωμένος μέσα στο ορατό, είναι ο Κυβερνήτης του Υλικού Κόσμου. Και τα δύο Βασίλεια στην πραγματικότητα είναι ένα. Τούτο είναι μαρτυρία της σχέσεως του ανθρώπου με το δημιουργό του, και μόνον δι' αυτής της ενώσεως με τον εκδηλωμένο Ιησού και τον αόρατο Χριστό μπορεί να ελπίσει ότι θα αποκατασταθεί στο Αρχέτυπο Ον». Όταν η Peeke αναφέρεται στον κόσμο της Διαπλάσεως μιλά για την Έβδομη, Όγδοη και Ένατη Σεφιρά του Καββαλιστικού δένδρου, του δένδρου της απόκρυφης παράδοσης των Εβραίων. Καββαλιστικά, βρίσκουμε εδώ το μεγαλείο της Σταύρωσης του Ιησού: Ο τέταρτος κόσμος της Καμπαλά ή Υλικός κόσμος στηρίζεται στις ίδιες στήλες (Νετζάχ & Χοντ) με εκείνον της Διαπλάσεως. «Ο Χριστός έκανε ένα βήμα από το αόρατο προς το ορατό και κατέστη έκδηλος». Η διαφορά του Χριστιανισμού με τους Εβραίους βρίσκεται ασφαλώς στο ότι οι τελευταίοι δεν πιστεύουν ότι έφτασε ακόμη αυτή η ώρα της έλευσης του Μεσσία. Ο Ερμητισμός, ως μεταφυσικό σύστημα μέσα από τη σοφία που κληροδότησε στην ανθρωπότητα, έδωσε κι’αυτός το δικό του στίγμα την προαιώνια αυτή αναζήτηση. Οι επτά αρχές του Ερμητικού Κυμβαλείου προείπαν κατά κάποιο τρόπο την Διδασκαλία του Χριστιανισμού. Τα πολύ παρεξηγημένα σήμερα Taro, αποτελούν το αρχαιότερο και τελειότερο σύστημα Ερμητικού αποσυμβολισμού που διαθέτει η ανθρωπότητα. Τα 22 χαρτιά της ονομαζόμενης Μεγάλης του Αρκάνας, αντιστοιχούν στα 22 γράμματα της Εβραϊκής αλφαβήτου, γράμματα με βαθύ συμβολισμό ακόμη και ιδεογραμματικά, όπως άλλωστε και τα Ελληνικά. Οι συμβολισμοί των Ταρώ δίδουν πάντοτε την έννοια της θυσίας, ως απαραίτητης διαδικασίας για την «εσωτερική» μας ανάσταση. Η αλχημεία, επίσης, με την παραδοχή της ότι κάθε ουσία είναι μία σύνθεση πυρός, γης, αέρος και ύδατος, προέτρεπε τον αναζητητή, να αλλάξει την ίδια του την ύπαρξη προς το καλύτερο, αφού αλλάζοντας την σύσταση αλλάζεις και το αποτέλεσμα. Το ονομαζόμενο Μεγάλο Έργο είναι το αντικείμενο των εσωτερικών αναζητήσεων σήμερα σε πολλούς Οργανισμούς που ακολουθούν τον Ερμητισμό, όπως ο Παραδοσιακός Τεκτονισμός, ο Μαρτινισμός κ.α. Ας δούμε για παράδειγμα το Μυστήριο της θυσίας της Μεγάλης Πέμπτης. Γιατί ονομάζεται Μυστικός Δείπνος; Εμεινε κρυφός; Όχι. Μέχρι και πίνακας έγινε. Ο Μυστικός δείπνος είναι η Μυστική μετατροπή της ύλης σε πνεύμα. Η υλική τροφή (Οίνος και Άρτος) μετατρέπεται σε πνευματική. Στον Τεκτονισμό είναι η κάθοδος του τριγωνικού επικαλύμματος του περιζώματος του μαθητή πάνω στο τετραγωνικό του μέρος. Η άνοδος του διαβήτη πάνω από τον γνώμονα. Η αλχημική μεταστοιχείωση solve e coagula. Και είναι ΜΥΣΤΙΚΟΣ γιατί συμβαίνει προσωπικά και μυστικά στον καθένα/καθεμιά μας και δεν μεταβιβάζεται. Όπως η Μύηση. Τότε θα επιτύχουμε το αλχημικό solve e coagula δηλαδή τη διάλυση και επανασύνθεση της ίδιας μας της ύπαρξης προς το καλύτερο [σταύρωση και ανάσταση] Μεγάλη Παρασκευή. Η Θυσία. Ο Θε-Άνθρωπος δίδαξε τον κατ’εικόνα και ομοίωσή Του ότι οφείλει κάθε μέρα να θυσιάζει τον παλιό του εαυτό εις όφελος ενός νέου αναγεννημένου Ανθρώπου. Οπως ο Τέκτονας/ίδα θυσιάζεται στην Αίθουσα Στοχασμών ή Διασκεπτήριο πριν τη μύηση. Όπως και κάθε βαθμός εξάλλου σε όλες τις Μυητικές Σχολές σηματοδοτεί και μία θυσία. Η θυσία εκκινεί με την αναγνώριση της απιστίας που ο άνθρωπος κάνει στον ίδιο του τον εαυτό, αφήνοντας να τον διακατέχουν αρνητικές δυνάμεις που παίρνουν επάνω του το πλεονέκτημα, συνεχίζει δε, με την μάχη ενάντια στις δυνάμεις αυτές που έχουν λάβει τη μορφή παθών και ελαττωμάτων. Το κεντρικό σημείο βασίζεται στην νίκη επί των τεσσάρων στοιχείων και ισοδυναμεί με την αποτέφρωση, την διάλυση τον διαχωρισμό και το μετασχηματισμό όπως στην αλχημική παράδοση. Ολοκληρώνεται δε με την Ανάσταση που αποτελείται από την ανάληψη εκ μέρους του μυούμενου των χαρακτηριστικών της θείας μεγαλοπρέπειας. Τότε ολοκληρώνεται η Βασιλική Τέχνη, αφού ο άνθρωπος πλέον έχει γίνει Βασιλέας-Κύριος του εαυτού του, αφού πλέον κυβερνάται από το Ανώτερο «είναι» του. Κυριακή του Πάσχα: Χριστός Ανέστη! Ο Εταίρος εξέρχεται της σαρκοφάγου αναστημένος Διδάσκαλος. Η Ίσις ανασταίνει την χαμένη πνευματική ρώμη του Οσίριδος (ανθρωπότητας), μέσω του 14ου τεμαχίου και γεννάται ο Ώρος! Η Ανθρωπότητα επαναγεννάται. Την «πτώση» ακολουθεί η Επάνοδος, η Ανύψωση! Η Ουράνια Ιερουσαλήμ που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στην Αποκάλυψή του, κατερχόμενη στην Γη, είναι το αποτέλεσμα του Νόμου της Επανόδου, το Τέρμα της Εξελίξεως... δηλαδή ο σκοπός της Μύησης! Αληθώς Ανέστη!!! Οι 4 μορφές της Αποκάλυψης (ΧΧΙη κάρτα Taro) πανηγυρίζουν την Ανάσταση, την Ολοκλήρωση και την Λύτρωση! Ο Μυημένος αλλάζει την συνειδητότητά του! Για να μετατρέψει τον στόχο των σκέψεών του. Για να μετασχηματίσει την αντίληψή του. Ηταν μεγάλη τιμή του που από απλός άνθρωπος των ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΩΝ έγινε ΑΝΘΡΩΠΟΣ Της ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. Ως Μυημένος πλέον έχει το «βαρύ προνόμιο» να αλλάζει την ζωή του εκ των άνω! Η πορεία του αυτή σηματοδότησε, αμετάκλητα, στο διηνεκές, την απόφασή του να αλλάξει.... Πισωγύρισμα δεν υφίσταται διότι η Θεία Δημιουργία δεν οπισθοδρομεί ποτέ... Και μη οπισθοδρομώντας, δεν επιτρέπει ούτε στα κύτταρά της να το πράξουν! Το κύτταρο που οπισθοδρομεί, αλλάζει την ζωή του εκ των κάτω και... οπισθοδρομεί εντός του! Η Ανάσταση του Χριστού, μας θυμίζει ότι οφείλουμε να Αναστηθούμε εν ζωή, πρώτοι εμείς για να παρασύρουμε και τους γύρω μας. Είναι προνόμιο με μεγάλο ειδικό βάρος, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Ας δούμε την ΧΧΙη κάρτα Taro «Ο Κόσμος». Σηματοδοτεί ακριβώς την ολοκλήρωση ενός κύκλου και το ξεκίνημα ενός άλλου. Αυτό που η Ανάσταση μας διδάσκει. Οι 4 μορφές στα άκρα της κάρτας, Ταύρος, Λιοντάρι, Αετός, Αγγελος, είναι οι 4 μορφές της Αποκάλυψης. Η Σφίγγα με κεφάλι Ανθρώπου, νύχια Λέοντος, πόδια Ταύρου και φτερά Αετού. Η Σφίγγα ίσταται στο πάνω μέρος της Χης κάρτας Taro «Ο Τροχός της Τύχης» (γράμμα י) επιβλέποντας την περιστροφή του. Τώρα μετά την ΧΧη κάρτα Taro «Η Κρίση» (γράμμα ר) που συμβολίζει την Ανάσταση, την διαρκή νίκη της ζωής στον θάνατο, της πνευματικής όμως ζωής στον υλικό θάνατο, περνάμε στην ΧΧΙη κάρτα Taro «Ο Κόσμος» (γράμμα ת) που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση. Εδώ οι 4 μορφές της Αποκάλυψης πανηγυρίζουν την Ολοκλήρωση και την Λύτρωση! Αντίστοιχο γράμμα Εβραϊκού Αλφαβήτου της κάρτας «Ο Κόσμος»: το ת (Τάου). Γράμμα διπλό: (πεθαίνω και ανασταίνομαι). Αριθμητική του αξία: 400. 4+0+0=4. Τέσσερα στοιχεία, 4 εποχές, 4 μορφές στην Σφίγγα, 4 Ευαγγελιστές, 4 τροπές του έτους (2 Ηλιοστάσια + 2 Ισημερίες), 4 άκρες του σταυρού. Το ίδιο το ψηφίο “4” είναι ο σταυρός της σταύρωσης με ενωμένη την Ανατολή και τον Αστρικό Βορρά από όπου προέρχεται το ΦΩΣ! Αντίστοιχος πλανήτης ο Ηλιος! Μέταλλο ο Χρυσός! Χαρακτηριστικό: ΛΥΤΡΩΣΗ. Λύτρωση που είναι η προσωπική μας Ανάσταση! Εχω Aνθρώπινο κεφάλι για να γνωρίσω. Νύχια Λέοντος για να τολμήσω. Πόδια Ταύρου για να θελήσω. Φτερά Αετού για να σιγήσω. Εχω την ΓΝΩΣΗ και έτσι ΤΟΛΜΩ. Με την ΘΕΛΗΣΗ μου προχωρώ και επανέρχομαι για να συνεχίσω ΣΙΩΠΗΛΑ το έργο μου.....!

Βρίσκεται δημοσιευμένο και στο διαδικτυακό «ΑΒΑΤΟΝ» Απριλίου 2016 στον πιο κάτω σύνδεσμο: http://www.archetypo.com.gr/index.php/component/content/article/35-2013-11-16-16-45-15/1112-2013-11-16-16-30-46