Η Οικονομική κρίση και η Μύηση.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ίσως και πάρα πολλά, ο άνθρωπος γίνεται μάρτυρας μιας φράσης που ηχεί στ’αυτιά του σαν εφιάλτης. «Οικονομική Κρίση».

Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για την κρίση που ήρθε, για την οποία γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστεί, να ξαναβρεί η ανθρωπότητα τους ρυθμούς της. Κι όμως. Υπάρχει τελικά κρίση;

Ας δούμε κατ’αρχήν τί σημαίνει κρίση. Κρίση είναι μία έκφραση η οποία περιγράφει μία κατάσταση παρεκτροπής, μία κατάσταση μη αναμενόμενη, και κατά συνέπεια μη ελεγχόμενη.

Μήπως όμως, όλη αυτή η κατάσταση ήταν τελικά αναμενόμενη? Μήπως η κατάσταση στην οποία φτάσαμε δεν ήταν παρά το λογικό αποτέλεσμα των πράξεων που προηγήθηκαν;

Ο άνθρωπος άρχισε να ζει σε αυτόν τον πλανήτη, καταναλώνοντας μόνον αυτά που η Γη και το περιβάλλον του έδιναν. Ετρωγε αυτά που μπορούσε να συλλέξει, μετακινείτο όσο έφταναν οι δυνάμεις του, πλούτιζε όσο μέτραγε ο κόπος του. Ηταν ελεύθερος, διότι δεν ήταν σκλάβος επίκτητων και ευκαιριακών απολαύσεων.

Αυτές οι φράσεις μας θυμίζουν τίποτα από τα σημερινά δρώμενα? Οχι βέβαια. Υπάρχει κανείς σε καμμία από τις «προηγμένες» χώρες» που να τρέφεται μόνον με όσα μπορεί να συλλέξει? Είδαμε κανέναν να μετακινείται μόνον όσο φτάνουν οι δυνάμεις του? Και δεν εννοώ οι σωματικές δυνάμεις μόνον. Ας αθροίσουμε και τις δυνάμεις που αποκτά και με την χρήση των μηχανικών μέσων. Η μήπως είδαμε κανέναν να πλουτίζει μόνον με τα του κόπου του?

Καταναλώθηκε φαιά ουσία για να βρεθεί τρόπος, με οποιοδήποτε κόστος, αυτά να αλλάξουν... Να μπορούμε να καταναλώνουμε πράγματα που δεν τα αντέχει η τσέπη μας. Να αγοράζουμε αντικείμενα τα οποία απλά κάνουν το εύκολο ευκολότερο. Να απολαμβάνουμε καταστάσεις για να μειάσουμε σε αυτούς που πλουτίζουν με τον κόπο όχι τον δικό τους, αλλά των άλλων... Να πλουτίζουμε για να αυξήσουμε το «εγώ» μας.

Καταναλώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, μόνο ψευδαισθήσεις. Ψευδαισθήσεις για τις ανάγκες μας και ψευδαισθήσεις, κυρίως, για τις δυνατότητές μας.

Καταναλώθηκαν εκατομμύρια εργατοωρών, meetings, συνεδρίων, μελετών και μεταπτυχιακών μόνο και μόνο για να βρούμε τρόπους το μαύρο να φαίνεται άσπρο.

Κι’όταν άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα ψήγματα αυτού που αποκαλούμε «κρίση» τότε εφευρέθηκαν τα «λογιστικά πρότυπα». Τα «λογιστικά πρότυπα» ήταν ένα πανέξυπνο μέσο με το οποίο ένας φτωχός άνθρωπος, μία φτωχή Εταιρία, ένα φτωχό κράτος, να μπορεί να εμφανίζεται πάμπλουτος άνθρωπος, εταιρία ή κράτος.

Αποτέλεσμα: ο μέσος πολίτης έχει, ένα ιδιόκτητο σπίτι, ένα ιδιόκτητο εξοχικό, δύο αυτοκίνητα, τρία κινητά, ένα μικρό σκάφος. Τί απ’όλα αυτά αντιστοιχεί στον πλούτο που ο ίδιος παρήγαγε με την εργασία του? Ισως μόνον τα τρία κινητά και το μισό σπίτι... Η το εξοχικό με το σκάφος μόνον... Ολα τα υπόλοιπα, είναι αποτέλεσμα της επιβολής καταναλωτικών προτύπων για να γίνουν οι πλούσιοι, πλουσιότεροι. Αλλά κυρίως, να αυξηθεί το ΕΓΩ.

Κι’όμως η Μύηση φτιάχτηκε για να παίρνει αυτό το ΕΓΩ, και να το πετάει στα σκουπίδια. Αλλά, γι’αυτό θα μιλήσουμε πιο κάτω...

Οι απολαμβάνοντες, λοιπόν, αυτά τα αγαθά τα χρωστούν ακόμη. Και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Ο άνθρωπος επομένως, έχασε λίγο λίγο την Ελευθερία του. Σκλαβώθηκε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. Κι’όμως, πάντοτε μαχόταν για την Ελευθερία...

Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού.

Τώρα ήρθε η ώρα που το καρότσι των αγαθών της ζωής, πέρασε από το ταμείο.

Εταιρίες ολόκληρες στηρίχτηκαν σε λογιστικά τεχνάσματα που τις εμφάνιζαν εύρωστες, ενώ ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας (έτσι θα μπορούσαν να δανεισθοιύν κι’άλλα). Αποταμιεύσεις πολιτών, οδηγήθηκαν σε «σύγχρονα επενδυτικά προϊόντα», που βασίζονταν σε παρόμοιου είδους λογιστικά τεχνάσματα. (Ετσι, θα χάσουν χρήματα που θα πάνε στις τσέπες άλλων)

Είπαμε δηλαδή με λίγα λόγια ψέματα ο ένας στον άλλον, και το ξέραμε...

Είπαμε, όμως ψέματα και στον εαυτό μας όταν αποδεχθήκαμε τα πρότυπα ζωής που μας πρότειναν. Κι όμως, κάποτε η υλική ευημερία υπήρχε και με λιγότερα έσοδα.

Μήπως αντί να προσθέτουμε καταναλωτικά πρότυπα θα είχαμε ωφεληθεί εάν αλλάζαμε τα πρότυπα; Αφήσαμε ανεξέλεγκτα τα πράγματα για να απολαύσουμε κι εμείς τον μύθο που μας πότισαν. Μας άρεσε. Τώρα, όμως ήρθε το τίμημα. Σήμερα κάνουμε ταμείο.

Αντί να γίνουν όλα αυτά, μήπως θα έπρεπε οι κυβερνώντες, να έχουν σκεφθεί διαφορετικά εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Μήπως θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να φορτώσουν με άλλου είδους πρότυπα τους λαούς.

Μήπως θάπρεπε να μεταδώσουν τις πανάρχαιες μυητικές αξίες που έδιναν αξία στην πνευματικότητα του ανθρώπου αντί στην υλικότητα?

Μία φωτισμένη ηγεσία (άντε να την βρείς θα μου πείτε) προβλέπει 50 χρόνια μετά, και αποφασίζει σύμφωνα με το σκεπτικό που θα παράξει η πρόβλεψη αυτή 50 χρόνια μετά. Οπως ο καλός οδηγός δεν περιμένει να φρενάρει ο μπροστινός του για να θυμηθεί το φρένο, αλλά βλέπει 3,4 ή ίσως και 6 αυτοκίνητα μπροστά που πάνε και τί κάνουν.

Οπως ένας διευθυντής ορχήστρας, δεν περιμένει την ημέρα της επίσημης πρεμιέρας να αποφασίσει οτι ο τάδε βιολονίστας είναι άσχετος.

Οπως ο σκεπτόμενος μαθητής επιλέγει την σχολή που θα σπουδάσει πριν φτάσει η ώρα των εξετάσεων.

Οπως ο πατέρας, προβλέπει το μέλλον του παιδιού του και σχεδιάζει πάνω σε αυτό. Οπως ο επιχειρηματίας διαλέγει το μαγαζί του, να είναι σε τέτοια θέση που να πουλάει για πολλά πολλά χρόνια.

Οπως ο εκδότης, σκέφτεται την αυριανή ημέρα και όχι την σημερινή.

Οπως κάποτε (πολλές χιλιάδες χρόνια πριν) οι Βασιλείς-Ιερείς (καμμία σχέση με αυτό που σήμερα αποκαλείται βασιλιάς, και καμμία σχέση με αυτό που σήμερα αποκαλείται ιερέας) κατηύθηναν τον Λαό τους, και ο Λαός τους, τους εμπιστευόταν διότι εκείνοι ήξεραν, προέβλεπαν, και  σχεδίαζαν με ορίζοντα αιώνα...

Ας αναλογισθούμε οτι όλοι οι χαρισματικοί ηγέτες που πέρασαν από τον τόπο μας, ή και από οποιοδήποτε τόπο, ονομάσθηκαν χαρισματικοί επειδή ακριβώς εργάζονταν με ορίζοντα δεκατιών τουλάχιστον. Και ανεξάρτητα από το εάν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με τον καθένα από αυτούς, ο καθένας τους «πέτυχε» (αυτό που είχε σαν στόχο) διότι είχε ΟΡΑΜΑ. Όραμα, με το οποίο, όπως εκείνος τουλάχιστον πίστευε η χώρα του θα πήγαινε καλύτερα.

Σήμερα, οι πολιτικοί, περιμένουν να δούν σε ποιόν τομέα ο Λαός τους είναι δυσαρεστημένος, για να αποφασίσουν να ασχοληθούν με αυτό ή εκείνο το θέμα, και τελικά (φυσικά τελευταία στιγμή) να αυτοσχεδιάσουν... (οποιαδήποτε ομοιότης με γνωστές καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική...)

Εάν υπήρχε αυτό το όραμα, τότε η κρίση δεν θα υπήρχε. Εάν υπήρχε αυτό το όραμα, τότε οι ηγεσίες δεν θα είχαν αφήσει τις τράπεζες να δανείζουν ενεγξέλεκτα. Δεν θα είχαν επιτρέψει να δημιουργηθούν ψεύτικα πρότυπα καλοζωϊας που δεν έχει νόημα και πραγματική αξία.

Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την προσωπική ανάπτυξη...

Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την αυτογνωσία.

Θα είχαν εμπνεύσει την ευτυχία που προέρχεται από την συνειδητοποίηση του ποιός είμαι, από που έρχομαι και πού πάω.

Αυτές είναι οι αρχές που ενστερνίζεται εδώ και αιώνες οι Μύηση. Από την εποχή των Ελευσινίων Μυστηρίων, των Μυήσεων στην Αίγυπτο, των Δρυϊδων, των Μουσών, των Γνωστικών. Με την Μύηση που προσέφεραν οι Θρησκείες στα πρώτα τους αγνά βήματα. Πριν γίνουν κοσμική εξουσία!

Με την συνειδητοποίηση των αξιών της ύπαρξης, και όχι των επίκτητων αξιών της κατανάλωσης, με την αξιοποίηση του πνευματικού μέρους της ύπαρξής μας, και όχι μόνον του υλικού, με την αγάπη σε κάθε δημιούργημα του Θεού, με πράξεις ενότητας και όχι διαίρεσης, με πράξεις αντιρατσισμού και όχι ρατσισμού. Με πράξεις Γνώσης και όχι αντσγωνισμού. Και όλα αυτά ονομάζονται με μία λέξη «μύηση».

Με όλα αυτά η κρίση θα ήταν μόνον στα λεξικά.

Η κάθε είδους μύηση, πρέσβευε και πρεσβεύει την Ελευθερία. Οχι την Ελευθερία που προσφέρει η ασυδοσία. Αντίθετα την Απ-Ελευθέρωσή μας από την... ανεξέλεγκτη τάση μας να προσβάλλουμε τον εαυτόν μας, τους άλλους και το περιβάλλον μας. Οχι την ελευθερία του να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά την Απ-Ελευθέρωσή μας από την τάση αυτή, σεβόμενοι την ελευθερία του άλλου και το δικό μας μέλλον.

Τώρα? Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, ας κάνουμε τουλάχιστον ταμείο. 

Και το ταμείο λέει ότι ήρθε η ώρα να σκύψουμε βαθειά μέσα μας, να κάνουμε την προσωπική και συλλογική μας απογραφή, και ότι μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται η γαλήνη. Η γαλήνη, όμως θα είναι με τα δικά της πρότυπα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να πέσουμε για να ξανασηκωθούμε δυνατότεροι. Όχι καταναλωτικότεροι. Δυνατότεροι μέσα μας. Δυνατότεροι πνευματικά, όχι υλικά. Είναι απλό και το ξέραμε. Ο σπόρος πρέπει να πέσει στη Γη για να γίνει ρίζα για νέους σπόρους. Ο Ήλιος χάνεται κάθε μέρα για να ξαναβγεί την επόμενη.

Και στο Θιβέτ, φτιάχνουν για 2-3 χρόνια, έργα τέχνης πάζλ, και μόλις τα ετοιμάσουν, απλά τα καταστρέφουν... για να ξαναρχίσουν και πάλι από την αρχή. Ετσι απλά για να μάθουν την παροδικότητα όλων των αγαθών.

Άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ελ. Τύπος" (ένθετο "Φαινόμενα") στις 20/10/2012

Διεθνές Συνέδριο "ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ"

Αγαπητοί Σύνεδροι,

Θεωρώ σκόπιμο να τονίσω κατ’ αρχήν ότι το θέμα του Τεκτονισμού δεν είναι ένα θέμα άγνωστο γενικά στο συγκεκριμένο ακροατήριο όπως εσείς. Θα προσπαθήσω γι’ αυτό να επισημάνω τα διαφορετικά σημεία που πρεσβεύει ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, και τί είναι τα Arcana Arcanorum.

Οταν αναφερόμαστε σε Τεκτονισμό εννοούμε ΜΥΗΣΗ, επομένως μιλάμε για μία καθαρά βιωματική διαδικασία που επιτελείται από το άνω και στοχεύει στην επανασύνδεση του ανθρώπου με την θεία πηγή του.

Ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός εκφραζόμενος μέσω των Τύπων Μισραΐμ και Μέμφις, έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το γεγονός. Η κάθοδος του άνω θα πρέπει να συνδυάζεται αναπόφευκτα με την άνοδο του κάτω, δηλαδή την επιθυμία του μυούμενου να έλθει σε επαφή με την πηγή του. Και αυτή η πλήρης διαδικασία αποτυπώνεται από τα δύο τρίγωνα, το ανερχόμενο και το κατερχόμενο, ή αλλιώς από τον γνώμονα και τον διαβήτη.

Η ονομασία «Αιγυπτιακός» προέρχεται από το γεγονός ότι βασίζεται στην Ερμητική διδασκαλία. Ο Ερμητισμός, πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα θείο κέντρο μέσα του, το οποίο ενυπάρχει και αναμένει την αφύπνισή του. Η αφύπνιση αυτή πραγματοποιείται μέσα από την μυητική διαδικασία. Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην τελειότητα και να προσεγγίσει τον Υπέρτατο Νου, μόνον με την γνώση που δεν θα είναι προϊόν επιστήμης αλλά Μύησης.

Η μυητική διαδικασία, προκειμένου να πραγματοποιηθεί οφείλει να βασίζεται σε τρείς αυστηρές αρχές:

• Κατάλληλος μυητής ο οποίος κατέχει το μυητικό  χρίσμα,
• αυθεντικό Τυπικό και
• μυούμενος διατεθειμένος να θυσιάσει τον κατώτερο «εγώ» προς χάριν του ανώτερου εαυτού και της αφύπνισης του θείου κέντρου.

Αυτές οι αρχές εφαρμόζονται σε όλες τις αυθεντικές μυητικές σχολές, αποτέλεσαν δε και τα χαρακτηριστικά του Γνωστικισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ερμητισμός έχει ονομασθεί «μη χριστιανικός γνωστικισμός». Στον Γνωστικισμό όπως και στον Ερμητισμό υπάρχει η έννοια του «Λόγου». Όταν λέμε «Λόγος» εννοούμε την οδό της αποκατάστασης της σύνδεσης με την θεία πηγή μας η οποία χάθηκε εξ’ αιτίας της πτώσης του Ανθρώπου από την αρχέγονη πνευματική κατάστασή του στον κόσμο της ύλης, δηλαδή τον κόσμο όπου κυριαρχούν οι υλικές αξίες αντί των πνευματικών.

Προτού αναφερθώ στην εμφάνιση του Αιγυπτιακού Τεκτονισμού θεωρώ επιβεβλημένο να αναφερθώ στην εξέλιξη του Τεκτονισμού διεθνώς από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα. Ο Τεκτονισμός, ως μυητική-φιλοσοφική οργάνωση απευθύνθηκε σε ανθρώπους, οι οποίοι εξ’ αιτίας της κοινωνικής και οικονομικής τους θέσης, είχαν την δυνατότητα πρόσβασης στην πληροφορία αλλά κυρίως στην γνώση. Σήμερα αυτή η πρόσβαση είναι εφικτή σχεδόν από  κάθε πολίτη αυτού του πλανήτη. Την εποχή όμως που ξεκίνησε ο Τεκτονισμός η πρόσβαση αυτή ήταν προνόμιο μόνον της άρχουσας τάξης.

Αυτή η άρχουσα πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική τάξη δυστυχώς αλλοίωσε τον χαρακτήρα του Τεκτονισμού σε πολλές περιπτώσεις, αφού τον χρησιμοποίησε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της.  Πολύ εύκολα λοιπόν οι διάφορες Τεκτονικές οργανώσεις μετασχηματιζόντουσαν σε ένα εφαλτήριο πολιτικής, σε μία λέσχη ανταλλαγής εξουσίας και σε μέσο πολιτικής επιρροής.

Τέκτονες με καλές προθέσεις εύκολα μπερδεύονταν με την πολιτική εξουσία, ή γινόντουσαν το μέσον για την άνοδο κάποιων άλλων σε ανώτερα κοινωνικά ή πολιτικά σκαλοπάτια.

Αντί δηλαδή ο Τεκτονισμός να λειτουργήσει ως αριστοκρατικός θεσμός επιλέγοντας τους έτοιμους να λάβουν αυτήν την γνώση, λειτούργησε ως «αριστοκρατικός» θεσμός με τα κοινωνικά κριτήρια της αριστοκρατικότητας.

Τέτοιες παρεκτροπές συνέβησαν σε όλους τους Τεκτονικούς Τύπους. Και στον Αιγυπτιακό Τεκτονισμό. Λίγοι, παραδοσιακοί και αποφασισμένοι, που πίστευαν στην αφύπνιση του ανώτερου εγώ και στις πανάρχαιες αρχές του εσωτερισμού τον διατήρησαν αυθεντικό μέχρι σήμερα.

Έτσι, ενώ έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε δημιουργίες Τεκτονικών σωμάτων για να εξυπηρετηθούν οι ματαιόδοξες επιδιώξεις ορισμένων, ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός διατηρήθηκε αυθεντικός για ιδεολογικούς λόγους, δηλαδή προκειμένου ο μυημένος να βηματίσει στην οδό της επανενσωμάτωσής του με την αρχέγονη πνευματική του κατάσταση, μέσω του κραδασμού της μυητικής οδού.

Από μόνη της η Γνώση αποτέλεσε ανέκαθεν μία ενεργειακή Δύναμη και επιζητούσε πάντοτε να κατέβει στο ανθρώπινο επίπεδο. Η κάθοδος αυτή χρειαζόταν την κατάλληλη προετοιμασία, τον συντονισμό και τον κραδασμό που θα την συνόδευε.

Κάθε Τεκτονικό Τάγμα ακολουθεί κάποιον Τύπο για το τελετουργικό του και έχει και κάποιους κανονισμούς για την λειτουργία του. Ο μεν Τύπος εξασφαλίζει την αυθεντικότητα της μυητικής διαδικασίας, οι δε κανονισμοί δημιουργούν το απαραίτητο πλαίσιο που προστατεύει την όλη δραστηριότητα από εξωτερικές επιρροές.

Οι Τύποι δημιουργήθηκαν από φωτισμένους Εσωτεριστές, για να αποκαταστήσουν την πνευματικότητα που το ανθρώπινο όν έχασε στην διαδρομή της ιστορίας του.

Ο Τύπος είναι αυτός που διέπει το τελετουργικό ή αλλιώς Τυπικό το οποίο λειτουργεί ως μεταφραστής προκειμένου ο Τέκτων να μπορέσει να συντονισθεί με την αρμονία του σύμπαντος που ο άνθρωπος έχασε σταδιακά από την δημιουργία του μέχρι σήμερα.

Και ενώ όλοι οι Τεκτονικοί Τύποι έχουν αυτόν τον συντονισμό, δυστυχώς στην χρονική διαδρομή τους αλλοιώθηκαν σκόπιμα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις αρνητικές καταστάσεις που περιέγραψα στην εισαγωγή: Προσωπικές φιλοδοξίες, κοινωνική άνοδος, ματαιόδοξες βλέψεις και επιβεβαίωση του «Εγώ» αντί του «Εμείς».

Είναι ευκαιρία να τονίσουμε ότι «αυθεντικό Τυπικό» και «Τεκτονισμός» είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Συμμετοχή στον Τεκτονισμό σημαίνει συμμετοχή στο Τυπικό. Το Τυπικό που διαδραματίζεται μέσω ενός Τύπου, επιτελεί μία ύψιστη λειτουργία της οποίας τίποτα δεν φαίνεται, ούτε ακούγεται. Η αυστηρότατη τήρηση του Τυπικού, είναι μονόδρομος. Αποτελεί τον ουσιαστικό σκοπό μιας Τεκτονικής συνεδρίασης, μέσω της οποίας, τα παρευρισκόμενα μέλη, με την θέλησή τους, συμμετέχουν στην σύνδεση, ομαδικά, με την ενεργειακή οντότητα που αποκαλείται «Εγρηγορός» και το οποίο διατηρούν εν ισχύ με την παρουσία τους, και το οποίο με την σειρά του, αμφίδρομα τροφοδοτεί τα μέλη με την Ισχύ του. «Εγρηγορός» ονομάζεται ο ζωντανός ενεργειακός κύκλος που δημιουργείται από τις ορατές οντότητες που είναι τα μέλη Του Τάγματος, και τις αόρατες που είναι όλοι εκείνοι που ήσαν μέλη του Τάγματος και πέρασαν στην αιώνια Ανατολή, αλλά και άλλες οντότητες σε άλλα επίπεδα ύπαρξης

Γι’ αυτό το λόγο, κάθε προσπάθεια να καταλάβει κανείς ή να εξηγήσει την τελετουργία μόνον συγκινησιακά ή ορθολογιστικά, είναι καταδικασμένη προκαταβολικά σε αποτυχία.

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι «μετασχηματισμός» των Τυπικών ενός Τεκτονικού Τύπου, σημαίνει ακύρωση της μυητικής του δύναμης εξ’ αιτίας της αλλοίωσης του κραδασμού του. Ο μετασχηματισμός αυτός, ο οποίος παρέσυρε και κάποια γραμμή των Τύπων Μισραϊμ και Μέμφις, πραγματοποιούταν για να γίνει το Τάγμα πιο «προσβάσιμο» και πιο «κοινωνικά αποδεκτό». Και φυσικά ακύρωνε ουσιαστικά το Τεκτονικό έργο, μετατρέποντάς το σε μία απλή συνεδρίαση με κάποιο συγκινησιακό περιεχόμενο στην καλύτερη περίπτωση.

Ευτυχώς η αυθεντική γραμμή διασώθηκε έως τις ημέρες μας.

Βασική αρχή του Αιγυπτιακού Τεκτονισμού ήταν και είναι ότι η κοινωνία οφείλει να προσαρμοσθεί στις αρχές της Παραδοσιακότητας και της Μύησης, και  όχι η Μύηση να προσαρμοσθεί στην κοινωνία. Ο Τέκτων οφείλει να μετασχηματίσει τον εαυτόν του, προκειμένου να επηρεάσει το άμεσο περιβάλλον του. Με τον μετασχηματισμό κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, με την βελτίωση κάθε κυττάρου, βελτιώνεται το σώμα της ανθρωπότητας.

Λίγα Τεκτονικά Τάγματα σήμερα διεθνώς έχουν διατηρήσει την αυθεντική μορφή του Τυπικού και των κανονισμών, διατηρώντας ολιγομελείς οργανώσεις με προσήλωση στην αυτοβελτίωση μέσω της Γνώσης, η αλλιώς της διεύρυνσης της συνειδητότητας. Μέσα σ’ αυτά και ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός.

Ο Τύπος Μισραΐμ

Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μισραΐμ, μάς βεβαιώνουν ότι λειτουργούσε στην Νήσο Ζάκυνθο το 1782. η οποία ήταν κάτω από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας.

Στοιχεία για την προέλευσή του έχουμε από τον Marco ή Marc Bédarride, ο οποίος μυήθηκε από τον πατέρα του Gad  Bédarride και ο οποίος με την σειρά του μυήθηκε από τον σοφό Πατριάρχη Ananiah, στα μισά του 18^ου αιώνα.

Ο Marc Bédarride γράφει στο βιβλίο του: «De l’Ordre Maçonnique de Misraim, de son antiquité, de ses luttes et de ses progress» (δηλ.: «περί του Τύπου Μισραΐμ, της αρχαιότητάς του, των αγώνων του, και της προόδου του»)

«ο Τεκτονισμός του Μισραΐμ, δεν είναι ένας ανθρώπινος θεσμός, όπως τον φαντάζονται πάρα πολλοί. Αρκεί να μυηθεί κανείς σε αυτόν και να τον μελετήσει, για να αναγνωρίσει σύντομα οτι αυτός, δεν μπορεί να είναι παρά έργο του Παντοδύναμου»

Το 1801, ο Τύπος Μισραΐμ αναβίωσε στην Βενετία από τον Filalete Abraham (βαρώνος Tassone di Modena),και διαδόθηκε αμέσως στην υπόλοιπη Ιταλία και την Γαλλία.

Από τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Marc Bédarride προκύπτει οτι ένα μεγάλο μέρος  των βαθμών των Ιλλουμινάτι, Τυπικά, κεραμώσεις κλπ., προέρχονται από τον Τύπο Μισραΐμ.

Μετά την εμφάνισή του Τύπου Μισραΐμ στην Γαλλία, κάποιοι τον διατήρησαν στην αυθεντική του μορφή ενώ άλλοι τον οδήγησαν στην «απορρόφησή» του από την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας (GOdF), «απορρόφηση» η οποία ήταν καταστροφική, ευτυχώς προσωρινά. Καταστροφική, διότι αφενός αλλοιώθηκαν τα Τυπικά με την δικαιολογία του εκσυγχρονισμού, και αφετέρου λειτούργησε κάτω από τους κανονισμούς της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας που ήσαν κανονισμοί προσαρμοσμένοι σε Σωματείο, Λέσχη, περιελάμβαναν δηλαδή εκλογές, είσπραξη χρημάτων για την άνοδο σε βαθμό, βαθμολογική εξέλιξη ανάλογα με τον χρόνο παραμονής και όχι με την αξία του μέλους κλπ.

Ενας άλλος εκφυλισμός που έλαβε χώρα και αλλοίωσε τον χαρακτήρα του Τεκτονισμού την εποχή εκείνη είναι αυτός της τριλογίας Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα. Η περίφημη τριλογία που αποτέλεσε παγκόσμιο και πανανθρώπινο επίτευγμα, δυστυχώς διαστρεβλώθηκε. Τα υψηλά ιδανικά που ενέπνευσε έδωσαν την θέση τους στην σκόπιμη αλλοίωση των εννοιών τους.

Αντί η έννοια της «Ελευθερίας» να εμπνεύσει την απ-ελευθέρωση του ανθρώπου από τα ελαττώματά του, μεταξύ των οποίων και την κακή χρήση της Ελευθερίας που του δίδεται, τον οδήγησε πολλές φορές στην ανεξέλεγκτη «ασυδοσία» στο όνομά της. Αντί η «Ισότητα» να οδηγεί σε ισότητα ευκαιριών, κατέληξε στην «ισοπέδωση» των υπηρετών του πνεύματος με τους καταπατητές κάθε πνευματικής ιδέας, στο όνομα της Ισότητας. Ο εργαζόμενος έγινε ίσος με τον αριβίστα, ο ανιδιοτελής με τον ματαιόδοξο, και όλα αυτά στο όνομα της Ισότητας. Αν μιλήσουμε δε για «Αδελφότητα», αλίμονο. Τότε, απλά ανακαλύφθηκε οτι Αδέλφια μας είναι μόνον οι «δικοί μας».

Τέτοια ερμηνεία της τριλογίας, δεν ήταν δυνατόν να ταιριάξει με τις αρχές του Τεκτονισμού. Τουλάχιστον του Τεκτονισμού που πρέσβευαν ο Μισραΐμ και ο Μέμφις. Δεν έλειψαν δυστυχώς, και προσπάθειες ένταξης άθεων στον Τεκτονισμό.

Μία άλλη προσπάθεια μετασχηματισμού τους ήταν με την καθιέρωση εκλογών  οποία συμπλήρωσε δυστυχώς την καταστροφική πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα. Οι εκλογές είναι απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας η οποία εξασφαλίζει, έστω και με αδυναμίες ή ελλείψεις, την ισότητα ευκαιριών στα μέλη της κοινωνίας, την πρόσβαση στις αποφάσεις και την αποφυγή αδικιών. Η Μύηση, όμως δεν είναι ούτε κοινωνικό ούτε πολιτικό γεγονός. Είναι πορεία προς το Φως. Ο μυημένος αλλάζει την συνειδητότητά του. Μεταβάλλεται. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πράγματα τα οποία δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί ένας αμύητος. Η μύηση είναι μία διαδικασία πνευματικής αποκατάστασης του ανθρώπου.

Για παράδειγμα ένας ασθενής, δεν είναι δυνατόν να επιλέξει την θεραπεία του. Αυτό είναι κάτι που το εμπιστεύεται στον ειδικό γιατρό. Ο ειδικός γιατρός αποφασίζει και επιβάλλει την θεραπεία την οποία απλά ο ασθενής εμπιστεύεται. Ετσι και η μύηση απαιτεί διαδικασίες εκ των άνω προς τα κάτω και όχι εκ των κάτω προς τα άνω.

Φυσικά η μεταβολή που περιγράφουμε δεν συντελείται αυτόματα. Απαιτεί και προϋποθέτει αυστηρή προσωπική εργασία επί του εαυτού. Διαφορετικά η όλη εργασία εκφυλίζεται και ακυρώνεται.

Είναι απολύτως αδύνατον ένας πνευματικός οργανισμός όπως ο παραδοσιακός Τεκτονισμός, να επιλέγει με εκλογές τους αξιωματούχους του. Η αναπόφευκτη συναλλαγή και ο παρασκηνιακός φατριασμός, που θα συνοδεύσουν τις εκλογικές διαδικασίες, θα αποτελειώσουν ακόμη και τα τελευταία ψήγματα πνευματικού προσανατολισμού.

Δυστυχώς αυτή η δημοφιλής «Δημοκρατία» ευθύνεται ακόμη και σήμερα για την πορεία πολλών Τεκτονικών Ταγμάτων που «εξελίχθηκαν» σε λέσχες φίλων, όπου εισέρχονται όλοι αδιακρίτως, είτε ενδιαφέρονται για αυτοβελτίωση είτε όχι, ακόμη και άθεοι, προκειμένου η ποιότητα να αντικατασταθεί από την ποσότητα. Ποσότητα η οποία είναι απαραίτητη για την δημιουργία Δύναμης.

Κι’όμως! Τεκτονισμός σημαίνει απάρνηση της δύναμης που προκαλεί ο εγωϊσμός, προκειμένου να αναδυθεί η εσωτερική εκείνη δύναμη που προκύπτει από το «κατ’εικόνα και ομοίωσιν». Ο εγωϊσμός διαιρεί τους ανθρώπους. Η σεμνότητα τους ενώνει.

Με την εισαγωγή πολλών μελών αυξανόταν και αυξάνεται η δύναμη των διοικούντων.

Ο ιστορικός και μελετητής του Τεκτονισμού Albert Lantoine βεβαιώνει:

«Ενας οργανισμός που όντας μυητικός, επιθυμεί να θέσει τα μέλη του σε μία ηθική και πνευματική Πειθαρχία, δεν δύναται να αποδεχθεί τίποτε άλλο παρά μόνον στοιχεία πρόθυμα στο να αφομοιώσουν τις διδασκαλίες του. Επιλέγοντας τους καλύτερους, γίνεται από μόνος του αριστοκρατικός. Και ακόμη και εάν δεν ήταν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, αριστοκρατικός εξαιτίας κοινωνικής θέσης των μελών του, θα ήταν αριστοκρατικός εξαιτίας της ύπαρξής του και μόνον».

Μέσα σ’αυτό το κλίμα γενικού εκφυλισμού του αυθεντικού χαρακτήρα του Τεκτονισμού, οι Cagliostro, Althotas  και Ιππότης D’Aquino δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο είδος Τυπικών, τα Τυπικά της «κλίμακας της Νάπολης» ή «Arcana Arcanorum», που αποτελούν τα Τυπικά των 4 τελευταίων βαθμών του Μισραΐμ. Τυπικά τα οποία απευθυνόντουσαν σε πολύ λίγες οργανώσεις, και ακόμη λιγότερα μέλη τους. Οι αδελφοί Bédarride, συναισθανόμενοι τον κίνδυνο εκφυλισμού αυτών των Τυπικών, επέλεξαν να τα αλλοιώσουν σκόπιμα, προκειμένου αυτό το τελευταίο προπύργιο παραδοσιακότητας να μην εκφυλισθεί ούτε εκλαϊκευθεί στα χέρια και τις πρακτικές ψευτοτεκτόνων.

Ετσι σήμερα, τα Τυπικά αυτά, που είναι ένας ιδιαίτερος Τύπος Τυπικών, τελούνται με την αυθεντική τους μορφή μόνον σε πολύ λίγες οργανώσεις. Μεταξύ αυτών και ο Αρχαίος και Αρχέγονος Ανατολικός Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις.

Είναι πολύ πιθανόν μάλιστα, την εποχή εκείνη, τα «Arcana Arcanorum», να επιφυλασσόντουσαν μόνον για Μαρτινιστές μυημένους στον βαθμό του «Ανωτέρου Αγνώστου» που είναι ένας υψηλός Μαρτινιστικός βαθμός, όπως ο Αδελφός Parenti της Στοάς της Ζακύνθου.

Ο λόγος δημιουργίας των «Arcana Arcanorum» ήταν το γεγονός οτι η παραδοσιακότητα έπρεπε να διαφυλαχθεί μακρυά από τον εκφυλισμό των Ταγμάτων εκείνων που είχαν παρεκτραπεί. Η επαφή με το αόρατο έπρεπε να μείνει στα χέρια λίγων, μακρυά από παρεκτροπές.

Ευτυχώς δεν έλειψαν οι λίγοι εκείνοι που απαρνήθηκαν όλες αυτές τις προαναφερόμενες παρεκτροπές. Απαρνήθηκαν τα «μεγαλεία» των μεγάλων Ταγμάτων, την «κοινωνικοποίηση» και τον «εκδημοκρατισμό» για την προσέλκυση μελών. Ο Jules Osselin, ήταν από τους πρώτους που αποστασιοποιήθηκαν από αυτές τις παρεκτροπές και συνέχισαν στις αρχές του Τύπου Μισραΐμ, διαφοροποιούμενοι από τους παραχαράκτες. Συνέχισαν να εργάζονται παραδοσιακά και αθόρυβα. Από τους διαδόχους του προήλθε η μυητική διαδοχή που έφτασε μέχρι τον Giuseppe Darresio και κατόπιν διαδοχικά μέχρι τον Marco Egidio Allegri.

Ο Τύπος Μέμφις.

Τα πρώτα στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Τύπο Μέμφις είναι από τον Etienne Marconis de Négre ο οποίος  στα γραπτά του διαβεβαιώνει οτι ο Τύπος Μέμφις είχε ως δημιουργούς του τους Ναΐτες. Πλέον επιβεβαιωμένο είναι οτι προήλθε σε μεγάλο μέρος από την Στοά των οπαδών της Μέμφιδας του Montauban, της οποίας δημιουργός ήταν ο πατέρας του. Επίσης, από τον Σκωτικό Τύπο και από τον Τύπο Μισραΐμ.

Και αυτός ο Τύπος, το 1862 «απορροφήθηκε» από την τότε Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, με ανάλογα αποτελέσματα με εκείνα του Μισραΐμ. Λίγοι και πάλι τον περιέσωσαν στην αυθεντική του μορφή.

Τέτοιος Τύπος όπως ο Μέμφις, στην αυθεντική του μορφή, δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει μέσα σε Τάγματα – Λέσχες. Στα Τυπικά του, υπήρχε η υποχρέωση επίκλησης στον Υπέρτατο Κτίστη των Κόσμων κατά το άνοιγμα και κλείσιμο των εργασιών, επίκληση η οποία «κλειδώνει» την συμμετοχή σε καθαρά πνευματικό επίπεδο.

Η αυθεντική μυητική διαδοχή και των δύο Τύπων, δηλαδή η μορφή με τα αυθεντικά Τυπικά και τον πρωταρχικό τρόπο λειτουργίας δεν άργησε να φτάσει στα χέρια πολύ λίγων αλλά σημαντικών προσωπικοτήτων,  και τελικά να βρεθεί στα χέρια μιας φωτισμένης προσωπικότητας. Του Marco Egidio Allegri.

Με την ιδιότητα του επικεφαλής και των δύο Τύπων πλέον, ο Marco Egidio Allegri, το  1945, δημιουργούσε τον «Τύπο Μισραΐμ και Μέμφις».

Ο Γυναικείος Αιγυπτιακός Τεκτονισμός

Ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, εργαζόμενος σε καθαρά «εσωτερικό» επίπεδο, δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την διαφορετικότητα της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας και την διαφορετική της ενεργειακή και μυητική συμπεριφορά. Γι’αυτόν τον λόγο λειτουργεί στους κόλπους του Ανεξάρτητο Γυναικείο τμήμα, με Γυναικείες Στοές, οι οποίες λειτουργούν με Γυναικεία Τυπικά τα οποία βασίζονται σε Γυναικείους μύθους και σύμβολα.

Αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους:

Τύποι και Τυπικά δημιουργήθηκαν σε μία κοινωνία σχεδόν αποκλειστικά πατριαρχική, και φυσικά απευθυνόντουσαν σε άνδρες, αφού ήσαν οι μόνοι που ασχολιόντουσαν ενεργά. Χρησιμοποίησαν δηλαδή περισσότερο ανδρικά σύμβολα και συμβολισμούς. Ετσι ο Τεκτονισμός ξεκίνησε χρησιμοποιώντας ως σύμβολα της διδασκαλίας του τα οικοδομικά εργαλεία, γνώριμα στο ανδρικό φύλο. Περνώντας στους υψηλότερους βαθμούς, προβλήθηκε η έννοια της Ιπποσύνης, επίσης ανδρικό γνώριμο.

Σύντομα η Γυναίκα όμως, αναζήτησε και κέρδισε την ισότιμη συμμετοχή της στη ζωή, την εργασία και τις συλλογικές αποφάσεις. Η ισοτιμία αυτή δίκαια έφερε και την ισοτιμία στην Γνώση και την αναζήτηση που προσέφερε ο Τεκτονισμός. Ενώ άλλοι Τεκτονικοί Τύποι επέλεξαν την απλή συμμετοχή της στο ήδη υπάρχον αρρενωπο-προσανατολισμένο σύστημα, χωρίς καμμία προσαρμογή, ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, χρησιμοποίησε για τις Γυναίκες μέλη του, τα Τυπικά που έφτιαξε ο Allesandro Cagliostro ακριβώς για την Γυναικεία ιδιοσυγκρασία.

Ετσι ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός διατηρεί ξεχωριστές Στοές για Γυναίκες, οι οποίες χρησιμοποιούν Γυναικεία Τυπικά. Τα Τυπικά αυτά, εκτός από τα κοινά σύμβολα και τους κοινούς μύθους για τα δύο φύλα, χρησιμοποιούν Γυναικεία σύμβολα (κύπελλο, δένδρο, Σελήνη) και γυναικείους μύθους (Εύα, Εδέμ, Ισιδα). Η διαφορά τους είναι οτι απευθύνονται στην γυναικεία μυητική συμπεριφορά, την θηλυκή ενέργεια και στοχεύουν στο να ανυψώσουν την Γυναίκα στον πραγματικό της ρόλο.

Οι Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις εισηγούνται ότι  ο μυητικός ρόλος της Γυναίκας δεν είναι σε καμία περίπτωση να επαναλαμβάνει τον ρόλο του άνδρα. Ισότητα δεν συνεπάγεται ούτε προϋποθέτει ομοιότητα. Σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο αυτό μπορεί να μην ενοχλεί ως ένα βαθμό, αλλά όταν μιλάμε για μύηση, για ανύψωση της συνειδητότητας, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γυναίκας.

Ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός σέβεται απόλυτα το γεγονός οτι η ανδρική μύηση είναι Ηλιακή, ενώ η Γυναικεία Σεληνιακή.

Αλλά πάνω απ’όλα, πέρα από κάθε άλλη θεώρηση, εφόσον τα Τυπικά είναι φτιαγμένα για να ενεργοποιούν την ανύψωση της συνειδητότητας και την ενεργοποίηση της σύνδεσης   με το θείο, αυτή η διαδικασία πρέπει να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες των φύλων, δηλαδή τον διαφορετικό κραδασμό του άνδρα από της γυναίκας, γιατί διαφορετικά, θα συμβάλουμε στην δημιουργία υβριδικών όντων, αντί διαφορετικών αρμονικά αλληλοσυμπληρούμενων.

Αυτή η διαφορετική για τα δύο φύλα διαδικασία, δημιουργεί την εσωτερική και μυητική αρμονία αλληλοσυμπλήρωσης. Αυτή η αλληλοσυμπλήρωση των δύο πόλων λείπει στις μέρες μας. Αυτή, εάν υπήρχε, θα αντανακλούσε στο υλικό πεδίο και θα επηρέαζε κάθε εκδήλωση της ζωής του ανθρώπου-άνδρας και του ανθρώπου-γυναίκα, οι οποίοι υποφέρουν σήμερα στις μεταξύ τους σχέσεις πληρώνοντας το τίμημα της ομοιότητας και της μη ενεργειακής εναρμόνισης.

Ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, μέσα από τους Τύπους Μισραΐμ και Μέμφις, λειτουργεί σήμερα με διακριτές Στοές για Ανδρες και Γυναίκες σεβόμενος την διαφορετική μυητική συμπεριφορά των δύο φύλων. Δεν δέχεται τον κοινωνικό χαρακτήρα του Τεκτονισμού, αλλά μόνον τον Μυητικό και την προσήλωση στον Εσωτερισμό.

Ποιά είναι συνοπτικά αυτά τα χαρακτηριστικά που είχαν αυτοί οι δύο Τύποι, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα  στον Τύπο Μισραΐμ-Μέμφις:

1.    Προσπάθεια προσαρμογής της κοινωνίας στην μύηση και όχι της μύησης στην κοινωνία. Αυτό πραγματοποιείται δια του μετασχηματισμού του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά προκειμένου να επηρεάσει με την συμπεριφορά του το άμεσο και  έμεσο περιβάλλον του. Ο μετασχηματισμός αυτός επιτυγχάνεται με την αφύπνιση του θείου κέντρου εντός του ανθρώπου, μέσα από την αυθεντική μυητική διαδικασία.

2.    Υπέρτατη πράξη του τέκτονα οφείλει να είναι η θυσία, εννοώντας τη θυσία του κατώτερου εαυτού προκειμένου να αναδυθεί ο ανώτερος εαυτός που βρίσκεται μέσα μας και επιζητά την αφύπνισή του. Ο μετασχηματισμός αυτός αποτελεί προσωπική υποχρέωση του κάθε μέλους ξεχωριστά.

3.    Αυθεντικά Τυπικά. Η αδιαμφισβήτητη λειτουργία του Τυπικού συντονίζει με το αποκαλούμενο «Εγρηγορός».

4.    Μυήσεις μόνον ατομικές και ποτέ ομαδικές. Η μύηση, είναι μία λειτουργία που ΔΕΝ πραγματοποιείται στο υλικό πεδίο. Εχει την ανταπόκρισή της στον αόρατο κόσμο και ο Τέκτων συνδέεται με αυτόν μέσω του Τυπικού και της Παράδοσης. Το κάθε μέλος είναι μία αυτόνομη προσωπικότητα «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν».

5.    Απαγόρευση είσπραξης μυήτρων. Η μύηση ως ύψιστο προνόμιο δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποτιμάται με κανένα χρηματικό ποσό. Το μοναδικό αντάλλαγμα είναι η προσωπική θυσία που επιτελεί ο μυούμενος, βελτιώνοντας τον εαυτόν του.

6.    Η απόκτηση βαθμού, δεν αποτελεί δεδομένο γεγονός που συντελείται νομοτελειακά μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι βαθμοί είναι μόνον καταστάσεις συνείδησης. Αποτυπώνουν την δυνατότητα του κάθε Αδελφού και κάθε Αδελφής να προχωρήσει σε παραπέρα διδασκαλίες, την δυνατότητα να αντιληφθεί περαιτέρω γνώσεις, όχι με την έννοια της εγκυκλοπαιδικής γνώσης, αλλά με την έννοια της Γνώσης του εαυτού του, του Θεού, της φύσης, και της γνώσης των νόμων εκείνων του Σύμπαντος που απαντούν στα πανάρχαια ερωτήματα κάθε αληθινού αναζητητή: Από πού ήρθα; Ποιός είμαι; Ποιός ο προορισμός μου;

7.    Οχι εκλογικές διαδικασίες. Πνευματικός οργανισμός όπως ο Τεκτονισμός δεν είναι δυνατόν να βάζει τα μέλη του, να μπαίνουν σε διαδικασία συναλλαγής και διαμάχης για την κατάληψη κάποιου αξιώματος. Όλοι οι μυητικοί Οργανισμοί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, διατηρούσαν μία ιεραρχική δομή που έχει σκοπό να μεταδώσει την μύηση με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, και όχι να ενθαρρύνει τα μέλη του να συναλλάσονται διαπλεκόμενα για την κατάληψη θέσεων.

8.    Η Γυναίκα οφείλει να ακολουθήσει την δική της απόλυτα θηλυκή μυητική διαδικασία και όχι να αντιγράψει τον άνδρα. Η ανδρική μύηση είναι Ηλιακή, ενώ η γυναικεία Σεληνιακή. Οι νόμοι αυτοί, δεν υπόκεινται σε τροποποίηση κατά το δοκούν... Η ομοιότητα της γυναίκας με τον άνδρα, την μειώνει άθελά της, ενώ η διακριτή συμμετοχή της, της αποδίδει την δική της αξία.

Οφείλουμε να επισημάνουμε οτι διάφορες διαδοχές Αιγυπτιακών Τύπων υπέστησαν αλλοιώσεις και αφαίρεσαν αυτά τα χαρακτηριστικά, και τα αντικατέστησαν με άλλα, όπως ομαδικές μυήσεις, εκλογές αξιωματούχων, αυξήσεις βαθμών σε συγκεκριμένα χρονικά όρια κλπ.

Αυτή η αλλοίωση προσέλκυσε μεγάλο αριθμό μελών, αφού λειτούργησε με κοινωνικά κριτήρια περισσότερο, και δημιούργησε Τάγματα πολυπληθή και ενταγμένα στα Μεγάλα Τάγματα της Ευρώπης και της Αμερικής. Ομως, λίγοι και αποφασισμένοι κράτησαν την αυθεντική μορφή, διατήρησαν τον εσωτερικό χαρακτήρα και αθόρυβα λειτούργησαν παραδοσιακά μέχρι τις ημέρες μας.

Ετσι εμφανίζονται σήμερα οργανώσεις που χρησιμοποιούν τον τίτλο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν τα αυθεντικά Τυπικά και χωρίς να λειτουργούν με τους αυστηρούς αυθεντικούς Τεκτονικούς κανόνες.

Ο Τύπος Μισραΐμ-Μέμφις, όπως διατηρήθηκε αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες (όπως άλλωστε του ταιριάζει) περιέχει τρείς σειρές βαθμών:

Την Συμβολική, την Φιλοσοφική και την Ιλλουμινιστική. Στους δε τελευταίους του βαθμούς (από τον 90^ο και πάνω) περιλαμβάνονται τα Arcana Arcanorum.

Ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός, εφαρμοζόμενος με τις αυθεντικές του αρχές, όπως αυτές περιγράφονται πιο πάνω, δημιουργεί στον αναζητητή, τις συνθήκες εκείνες που θα του δώσουν την ευκαιρία να βρεί μέσα του τις αρετές εκείνες που οφείλουν να αφυπνισθούν, για να συναντήσουν την Γνώση που ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Πρόκειται για την ενεργοποίηση της περίφημης ακροστοιχίδας V.I.T.R.I.O.L. Που σημαίνει «επισκέψου το εσωτερικό της Γης και ανερχόμενος θα βρείς την απόκρυφη λίθο». Το οποίο αποσυμβολιζόμενο εννοεί να σκάψουμε βαθειά στον εσωτερικό μας κόσμο για να βρούμε τα κρυμένα μυστικά της ύπαρξής μας.

Επιδιώκει να αφυπνίσει τις αξίες εκείνες που βρέθηκαν σε έκπτωση στην πορεία της ανθρωπότητας. Την ανιδιοτέλεια, την συμπαντική δικαιοσύνη που διαφέρει πολύ από την ανθρώπινη εφαρμογή της, την πραγματική ελευθερία που είναι απελευθέρωση από πάθη και προκαταλήψεις και όχι ανεξέλεγκτη δράση σύμφωνα με τις επιθυμίες του καθενός, την φιλανθρωπία στην πραγματική της διάσταση και όχι ως επίδειξη εγωϊσμού και ισχύος, την ικανοποίηση από την αγάπη σε κάθε δημιούργημα του Θεού, την μη αναμονή καμμιάς ανταμοιβής, παρά μόνον της συμπαντικής.

Ο Τέκτων, οφείλει να γίνει υποδοχέας φωτός, προκειμένου να γίνει και πηγή φωτός για τους άλλους, με την στάση ζωής και το προσωπικό του παράδειγμα. Η αλλαγή αυτή στάση ζωής, θα προέλθει από την αλλαγή προσανατολισμού, την οποία θα επακολουθήσει μία δημιουργία φωτισμένης προσωπικότητας, η οποία δεν έχει τίποτα το κοινό με την επιδειξιομανή προσωπικότητα της εποχής μας, αλλά θα ακτινοβολεί σε εκείνους που ξέρουν να δούν. Μία προσωπικότητα που θα είναι αθόρυβη στο υλικό πεδίο, εκπέμποντας όμως αρμονία και ρυθμό στο συμπαντικό.

Από μία τέτοια προσωπικότητα θα προκύψει η πραγματική κοινωνική προσφορά του Τεκτονισμού. Από μία τέτοια προσωπικότητα θα προκύψει μία μαχητική παρέμβαση στην αρνητικότητα των καιρών μας. Από μία τέτοια προσωπικότητα θα προκύψει φιλάνθρωπο έργο. Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να αποτελεί απλά μία μετάθεση αγαθών η οποία δημιουργεί εξαρτημένους. Η πραγματική έννοια της φιλανθρωπίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τον φιλανθρωπούμενο και όχι τον εγωϊσμό του φιλανθρώπου.

Mία τέτοια μεταμορφωμένη και μετασχηματισμένη προσωπικότητα θα συντελέσει στον μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας και του πλανήτη γενικότερα.

Μου δίδεται η ευκαιρία να παραθέσω ένα  κείμενο του Sebastiano Caracciolo το οποίο αποτυπώνει με πολύ ωραίο τρόπο το είδος της παρέμβασης που επιτελεί ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός:

«Σε μία εποχή οικτρή και εκφυλισμένη όπως η τωρινή, στην οποία βασιλεύει κυρίαρχα η σύγχυση στην συνείδηση των ανθρώπων, εκεί όπου η βεβήλωση των παραδοσιακών αξιών κατέστη άμιλλα, χαρακτηριστικό των δυτικών λαών, οι οποίοι διακατέχονται από μία φρενίτιδα που, αν δεν σταματήσει έγκαιρα, θα τους οδηγήσει  μοιραία στην παρακμή και στο σβήσιμο του πολιτισμού στο όνομα του οποίου δρουν, και εκεί όπου η διαφθορά έχει φθείρει μέχρι τέτοιο σημείο τους υποτιθέμενους μυητικούς οργανισμούς ώστε να έχουν απολέσει την έννοια του ιερού, την οποία αντιθέτως θα όφειλαν να διατηρήσουν και να μεταδώσουν, και εκεί ακόμα όπου η παρανομία κατέλαβε την θέση της νομιμότητας, η απιστία την θέση της πίστης, της “fides”, η αντιμύηση την θέση της μύησης, η αντιπαράδοση την θέση της παράδοσης, θεωρούμε αναγκαίο και επείγον να κάνουμε διασαφηνίσεις προς αυτούς οι οποίοι αντιδρώντας στον τωρινό παρανοϊκό τρόπο διαβίωσης και σκέψης, νοιώθουν απόλυτα την αναγκαιότητα ενός αυθεντικά παραδοσιακού προσανατολισμού προκειμένου να επανέλθουν στην επιφάνεια οι αιώνιες αξίες που μας μεταδόθηκαν αδιάκοπα από τους Αρχέγονους χρόνους μέχρι σήμερα».

Το παρόν αποτέλεσε εισήγηση στο Συνέδριο «Εσωτερικές Παραδόσεις στον Αρχαίο και Σύγχρονο κόσμο» που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2012.

Arcana Arcanorum. Σε κάποιους αρέσει ή βολεύει να διαδίδουν ότι κατέχουν κάποιο μυστικό.

Σε κάποιους αρέσει ή βολεύει να διαδίδουν ότι κατέχουν κάποιο μυστικό. Η εποχή μας αναζητά απεγνωσμένα  κρυφούς "εχθρούς", ή  κρυφούς "σωτήρες". (Αρκεί να είναι κάτι κρυφό). 

Ολοι πουλάνε έμεσα ή άμεσα, κάποιο μυστικό που θα σώσει κάποιους, κάποιον ή κάτι. Η εκφυλισμένη εποχή που ζούμε γέμισε από συνταγογράφους μαγείας, θεραπευτές που είναι αθεράπευτοι και μαγαζάτορες μυστικών που λύνουν προβλήματα.

Ομως το μυστικό βρίσκεται μέσα μας, και γιαυτό ονομάσθηκε ΑΜΕΤΑΔΟΤΟ. Εκεί θα το βρούμε και πουθενά αλλού.

Αυτή η πανάρχαιη σειρά Τυπικών η ονομαζόμενη Arcana Arcanorum, έχει ΜΟΝΟΝ αυτόν τον στόχο. Να βοηθήσει, αυτούς που "έχουν αυτιά να ακούσουν" και "μάτια για να δούν" να βρούν το Αμετάδοτο Μυστικό στον Εσωτερικό τους κόσμο.
Σε όποιον αναζητά μία συνταγή και οδηγίες χρήσεως για το «πώς θα καθήσω εγώ στο θρόνο του Θεού» τους λέμε ότι θα απογοητευθούν.  Τα Arcana Arcanorum δεν λύνουν τα προβλήματά μας. Μας δίνουν να καταλάβουμε μόνον, ότι μεταξύ ορατού και αοράτου υπάρχει επικοινωνία, ή μάλλον ότι το ένα κραδαίνεται από το άλλο. Το Μυστικό των Μυστικών βρίσκεται μέσα μας και μόνον. Από εκεί ξεκινά, εκεί καταλήγει και εκεί δρά. 

Τα «Arcana Arcanorum» ή αλλιώς «scala di Napoli», «Regime di Napoli», ή «το μυστικό των μυστικών», αποτελούν ένα σύστημα, ή αλλιώς μία σειρά Τυπικών, στο οποίο διατηρήρηκε, από φωτισμένους Εσωτεριστές, και μακρυά από τα βλέμματα αδαών, (αλλά και εκείνων που θέλησαν διαχρονικά να εκφυλίσουν τα Τάγματα κάνοντάς τα Λέσχες), προκειμένου να επιτευχθεί ο συντονισμός, ή η επικοινωνία ή ο κραδασμός εκείνος που απαιτείται για την «ένωση με το θείο», την «επανενσωμάτωση», την «επιστροφή», ή την «φώτιση». 

Λαμβάνοντας υπ’όψη ακόμη και τα αυθεντικά Τυπικά που ακόμη ευτυχώς έχουν λίγα Τάγματα, τα «Arcana Arcanorum», πάνε ένα βήμα πιο πέρα, ή μάλλον, αρκετά βήματα πιο πέρα. Οποιοσδήποτε τα κατέχει, δεν μπορεί και να τα εφαρμόσει. Αυτό είναι ουσιαστικά το μυστικό του «μυστικού των μυστικών»..., ή η Arcana των Arcana Arcanorum.

Ποιά είναι όμως η προέλευση και η ιστορία της εμφάνισης αυτού του συστήματος;

Ο Denis Labouré, λέει οτι τα «Arcana Arcanorum» προέρχονται από Ερμητικά κέντρα στα οποία διατηρήθηκαν Ερμητικές και Θεουργικές τεχνικές.

Ο Jean-Pierre Giudicelli, αναφέρει στα γραπτά του οτι τα «Arcana Arcanorum» υπάρχουν ακόμη και σήμερα, ως αγνή γραμμή, και οτι εκφράζονται σε κύκλους Πυθαγορείων βιώνοντας μία μυστική Πυθαγορική οδό που δίδει την «βεβαιότητα της αθανασίας». Ο ίδιος βεβαιώνει οτι υπάρχουν στους Τύπους Misraim-Memphis. Αναφέρεται επίσης και σε μερικές άλλες οργανώσεις που έχουν τα «Arcana Arcanorum» (τρείς ιερατικές τάξεις) για τις οποίες βεβαιώνει οτι δεν του είναι δυνατόν να μιλήσει... Αυτές τις διαβεβαιώσεις τις επιβεβαιώνει ο Denis Labouré: «Τα Arcana Arcanorum υπάρχουν ισομερώς σε άλλες οργανώσεις Πυθαγορικές, Ροδοσταυρικές ή σε συγκεκριμένα Ερμητικά Κολέγια πολύ κλειστά. Και μία προσεχτική μετάφραση των συμβόλων που εμπεριέχονται στα Τυπικά των Arcana Arcanorum κάνει σαφείς αυτές τις πηγές, καθώς, όταν το αιγυπτιακό αλφάβητο θα αποκρυπτογραφηθεί θα διαφανεί με έκπληξη, μετά την εξέταση των πρώτων αυθεντικών παπύρων, οτι η παράδοση της αρχαίας Αιγύπτου ξαναβρίσκεται στον Τύπο Misraim, ο οποίος είναι  πραγματικά ένας Τύπος της Αιγύπτου, καθώς η προφορική του παράδοση αντιστοιχεί αξιόπιστα στην χειρόγραφη παράδοση, η οποία δεν θα αποκαλυφθεί, παρά μόνον πολύ αργότερα».

Ο Gastone Ventura, συγγραφέας Τεκτονικών και Μαρτινιστικών βιβλίων, ιστορικός μελετητής του Τεκτονισμού έγραψε γι’αυτά: «Τα Arcana Arcanorum εφόσον θέλουν να τιμούν τον τίτλο τους είναι “Arcana” δηλαδή απόκρυφα».

Στα 1614 ο γιατρός και αλχημιστής Michael Maier είχε ονομάσει το πρώτο του βιβλίο Arcana Arcanissima, και το είχε αφιερώσει στον Αγγλο γιατρό Wiliam Paddy φίλο του Robert Fludd.

Τον 18^ο αιώνα βρίσκουμε την έκφραση «Arcana Arcanorum» στην Ροδοσταυρική και Αλχημική βιβλιογραφία.

O Κόμης Alessandro Cagliostro, ή Giuseppe Balsamo, κατά το πρόωρο του ταξίδι στην Μάλτα, στα 1766 ή 1767, έγινε δεκτός ως Τέκτων στην Στοά «Discrezione e Armonia» (Διακριτικότητα και Αρμονία). Σε αυτή την Στοά είχε συμμετάσχει και ο Ιππότης d’Aquino. Τυπικά και κανονισμοί της Στοάς είχαν μεταφερθεί στη Νάπολη στα 1767  και σε αυτά, προστέθηκαν μετά χάρις στον Luigi d’Aquino και ίσως και του Cagliostro και ενός Althotas (ίσως διδασκάλου του Adam Weishaupt, ιδρυτή των Illuminati, και ίσως το ίδιο πρόσωπο με τον Comte de Saint Germain) τρείς άλλοι βαθμοί ονομαζόμενοι «Arcana Arcanorum».

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι Τεκτονικές Στοές άρχισαν να λειτουργούν υπό την καθοδήγηση της τριλογίας «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», παραποιώντας την αυθεντική μυητική σημασία και διδασκαλία των λέξεων αυτών, κάτι που γίνεται μέχρι σήμερα, δυστυχώς.

Η διδασκαλία των νέων αυτών Στοών των επηρεασμένων από την τριλογία, δεν ήταν πια η παραδοσιακή. Ο Εσωτερισμός είχε εγκαταληφθεί. Την θέση του είχε πάρει η προσωπική προβολή και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η μάχη εναντίον των τυράννων. Δεν διδασκόταν πλέον ο συμβολισμός, ούτε η Καμπαλά, ούτε η Αλχημεία στους υψηλούς βαθμούς. Αντίθετα γινόταν συζήτηση για πολιτική, για ελευθερία και πάει λέγοντας. Η «λείανση» της ανθρωπότητας μέσω της «προσωπικής λείανσης» αντικαταστάσθηκε με την λείανση της προσωπικής προβολής.

Ο Jean Marie Ragon, στο «Cours Philosophiques de la Francmaçonnerie» του 1844, δίδει μαρτυρία της παράδοσης μιας σύνοψης χειρογράφου 4 βαθμών του Τύπου Misraim, στους οποίους βαθμούς (87^ο, 88^ο 89^ο, 90^ο) περιλαμβάνονταν τα «Arcana Arcanorum». 

Κατά πάσα πιθανότητα, οι δύο αδελφοί Bédarride, που είχαν εγκαταστήσει στις 14 Μαΐου 1814 τον Τύπο Misraim στο Παρίσι (Rue des Bons Enfants 27), είχαν αλλοιώσει (ως όφειλαν) τα «Arcana Arcanorum», προκειμένου να τα προστατέψουν.

Ηταν τότε (11 Νοεμβρίου 1816) που μία ομάδα Τεκτόνων του Τύπου Misraim (Joly, Richard, Ragοn, Meallet, Gaborria, Pignière, Decollet), παρά την αρνητική ψήφο της συνόδου της 16 Οκτωβρίου 1816, εμπιστεύθηκε τον Τύπο Misraim στην αγκαλιά της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας. Ανιστόρητη, φυσικά, συμμαχία αφού ο χαρακτήρας και η φιλοσοφία της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας δεν είχε ούτε έχει καμμία σχέση με τον Εσωτερισμό του Misraim και τα σε αυτόν περιλαμβανόμενα «Arcana Arcanorum».

Λίγο-λίγο ο Τεκτονισμός απέκτησε μία φυσιογνωμία που ήταν σε αντίθεση με το ίδιο του το παρελθόν και την καταγωγή του. Οι Στοές δεν ασχολιόντουσαν πιά με τον «εσωτερικό τους Ναό».

Σε αυτό το κλίμα (ο Τύπος Misraim «δέθηκε» στην αγκαλιά της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας και ο Τεκτονισμός έχανε σιγά-σιγά την παραδοσιακή του μορφή), ήταν προφανές οτι βαθμοί όπως εκείνοι των «Arcana Arcanorum» δεν έβρισκαν πλέον ζηλωτές.

Οι ζηλωτές των «Arcana Arcanorum» εγνώριζαν πολύ καλά, έχοντας μελετήσει το αντικείμενο με άλλη δομή, ότι όπου υπάρχει Ελευθερία δεν δύναται να υπάρχει Ισότητα και οτι οι όροι της επαναστατικής τριλογίας, είναι μεταξύ τους αντιθετικοί.

Ελευθερία οφείλει να είναι η απελευθέρωση από τα πάθη και τις προκαταλήψεις, ή απελευθέρωση από την... ελευθερία μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Ισότητα, είναι στόχος ανέφικτος. Εφικτός είναι μόνον ως ισότητα ευκαιριών. Ο μόνος εφικτός όρος είναι αυτός της Αδελφότητας.

Είναι σαφές οτι, με αυτήν την κατάσταση και αυτές τις αρχές, οι Τέκτονες που ακολουθούσαν την «κλίμακα της Νάπολης» εργαζόντουσαν εμπιστευτικά. Την εμπιστευτικότητα αυτή την είχαν υιοθετήσει για την προστασία τους.

Ένα συγκεκριμένο δεδομένο που συμπίπτει με όσα έχουν βεβαιωθεί από τον Thory, βρίσκεται στην σελίδα 125 της ιστορίας του Misraim του Bédarride όπου επιβεβαιώνεται οτι στα 1782 «ο μυημένος Parenti της Στοάς Misraim της Ζακύνθου, πήγε στις Βρυξέλλες». Στις Βρυξέλλες, όπου ο Τύπος παρουσιάσθηκε στα 1817, υπάρχει ακόμη και σήμερα ένα μέρος των αρχείων του, που περιλαμβάνει το δημοσιευμένο Σύνταγμα της 5/4/1818 από τον Remy, στην Rue des Escaliers, μερικά διπλώματα, και μία χειρόγραφη κεράμωση σε περγαμηνή που περιέχει μεταξύ άλλων τα «Arcana Arcanorum», με μία γραφή που ταιριάζει σε ντοκουμέντο πιο παλιό, και που αναδύθηκε τουλάχιστον στα 1780-1785.

Εκείνη την εποχή, η νήσος Ζάκυνθος ήταν κάτω από την κυβέρνηση της Βενετίας και οι γαλέρες της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας ταξιδεύοντας για εκείνα τα νησιά του Ιονίου προσάραζαν στα λιμάνια της Puglia αφού διαπερνούσαν την Αδριατική. Αυτό δικαιολογεί πώς η «κλίμακα της Νάπολης» έφτασε στην Βενετία όπου (σύμφωνα με τον Thory) ήταν σε ακμή πριν την Γαλλική επανάσταση του 1789.

Σήμερα, τα «Arcana Arcanorum», διατηρούν την ύπαρξή τους, μέσα σε λίγες οργανώσεις που τα φυλάσσουν μακρυά από τους περίεργους. Μεταξύ αυτών και ο Τύπος Misraim-Memphis.

Ο εκφυλισμός των περισσότερων Ταγμάτων, τα οποία πλέον έχουν φτάσει στο σημείο να αποκηρύσσουν πολλές φορές τον Εσωτερισμό, θυσιάζοντάς τον στην κοινωνικότητά τους, κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη, το «μυστικό των μυστικών», η «επικοινωνία με το θείο», η «επιστροφή στην πηγή» να παραμείνει ενεργή για εκείνους τους λίγους που επιμένουν παραδοσιακά.

Το τέλος της υποεποχής του σιδήρου της εποχής του σιδήρου, της επονομαζόμενης Kaly Yuga, ελπίζουμε να φέρει και το τέλος στην έκπτωση της παραδοσιακότητας που κυριαρχεί σε όλον τον πλανήτη, και που οι πολυάριθμες κρίσεις, περιβαλλοντική, οικονομική, πολιτική, αξιών, είναι μόνο η υλική της έκφραση. 

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό STRANGE τεύχος 141, τον Ιανουάριο του 2012

Εφυγε, και τον θυμόμαστε έμπρακτα.

Στις 16 Δεκεμβρίου του 2007,  ο Τριαντάφυλλος Κοτζαμάνης, άφηνε την τελευταία του πνοή, ή αλλιώς εγκατέλειπε αυτήν την μορφή ζωής.

Η παρέμβασή του στον κόσμο του Εσωτερισμού άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της σε όσους στάθηκαν δίπλα του. Είτε συμφώνησε κανείς μαζί του είτε διαφώνησε, συντάχτηκε πάντως με την άποψη οτι δεν ήταν μια τυχαία προσωπικότητα. Από πολύ νωρίς (18 ετών) φάνηκαν τα διαφορετικά κατηγορήματά του, και του ανατέθηκαν υψηλά καθήκοντα από τις τότε Εσωτερικές οργανώσεις. Απ’όπου πέρασε, τάραξε στην κυριολεξία τα νερά και επαναστάτησε με το κατεστημένο των χώρων όπου έδρασε. Ετσι δεν άργησε να δημιουργήσει την δική του «σχολή» υπηρετώντας τον Τεκτονισμό μέσα από Τάγματα που αρνήθηκαν να γίνουν λέσχες και υπηρέτησαν την παράδοση που ήθελε τον Τεκτονισμό συνέχεια των Αρχαίων Μυστηρίων και πεδίο φώτισης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπινου όντος. Υπηρέτησε επίσης με πάθος τον Ροδοσταυρισμό μέσα από τις τάξεις του γνήσιου, κατά Papus, Μαρτινισμού. Η μεγάλη του αγάπη ήταν η φιλανθρωπία και οι μεταφράσεις αξιόλογων έργων.

Εκανε πράξη τις διδασκαλίες του Τεκτονισμού και του Μαρτινισμού, εφαρμόζοντας την φιλανθρωπία με προσωπική του θυσία, ταξιδεύοντας σε πολλές χώρες, με μόνο στόχο την ανακούφιση ανθρώπων. Φυσικά, η σύγκρουση με το κατεστημένο, δεν ήταν ποτέ άκαπνη. Προδόθηκε από συνεργάτες και συντρόφους. Στάθηκε όρθιος και συνέχισε για αυτό που πίστευε. Οταν άλλοι έψαχναν και ψάχνουν να ενταχθούν σε οργανώσεις για την προσωπική τους επιβεβαίωση, εκείνος δημιουργούσε ή εντασσόταν σε οργανώσεις για να μεταδώσει την αλήθεια που ήδη κατείχε. Το έργο του γινόταν πάντοτε με προσωπική του θυσία. Μετέφρασε και εξέδωσε βιβλία που κανείς δεν είχε υποψιασθεί καν ότι υπάρχουν. Ταξίδεψε και ήρθε σε επαφή με τις σημαντικότερες προσωπικότητες του εσωτερισμού διεθνώς. Σήμερα, οι οργανώσεις που διηύθυνε, ο Αιγυπτιακός Τεκτονισμός και το Μαρτινιστικό Συναρχικό Τάγμα, συνεχίζοντας το έργο του, εργάζονται ακούραστα και αθόρυβα, φροντίζοντας ο θόρυβος που κάνουν να είναι στα εσωτερικά πεδία και όχι στα εξωτερικά, όπως δίδαξε εξ’αλλου και ο αγαπημένος του L.C.d.S.Martin.

Μύηση αμιγώς ανδρική - αμιγώς γυναικεία; ή μικτή;

Υπάρχει ά-φυλη μύηση στον Τεκτονισμό;
Η ανδρική μύηση είναι ηλιακή, ενώ η γυναικεία σεληνιακή.
Μπορεί η ισότητα να αντικατασταθεί από την ομοιότητα; Μήπως η ομοιότητα ευτελίζει την Γυναίκα, αφού της αφαιρεί ό,τι πολυτικότερο διαθέτει;

Η μύηση, είναι μία λειτουργία που ΔΕΝ πραγματοποιείται στο υλικό πεδίο. Εχει την ανταπόκρισή της στον αόρατο κόσμο και εμείς συνδεόμαστε με αυτόν μέσω του Τυπικού και της Παράδοσης. Και όταν λέμε Παράδοση δεν ενοούμε το παρελθόν αλλά μία γνώση του υψηλού, έναν ρυθμικό κραδασμό του ατόμου σε αρμονία με τον ρυθμικό κραδασμό του σύμπαντος.

Ενα Τεκτονικό Τάγμα που δεν θεωρεί την γυναίκα κατώτερη, ούτε σύμβολο του σκότους, οφείλει να σεβαστεί την διαφορετικότητά της.

Ρίχνοντας μια ματιά στα Τεκτονικά Τάγματα που λειτουργούν σήμερα αλλά και παλαιότερα, παρατηρεί κανείς, οτι άλλα μεν υπεραμύνονται της αποκλειστικής ανδρικής συμμετοχής, άλλα δε  της μικτής με ταυτόχρονη όμως παρουσία ανδρών και γυναικών, με το ίδιο Τυπικό στην ίδια Στοά. Ελάχιστα έχουν επιλέξει να λειτουργούν με ανδρικές και γυναικείες ξεχωριστές Στοές, με διαφορετικά, κατά περίπτωση Τυπικά.

Είναι κοινωνική οργάνωση, όμως ο Τεκτονισμός, ή Μυητική;

O Τεκτονισμός, ιδρύθηκε σε μία εποχή κατ’εξοχήν Ανδροκρατούμενη. Οι διδαχές του δομήθηκαν με βάση τον οικοδομικό συμβολισμό (μυστρί, αλφάδι, γνώμονας, διαβήτης, στάθμη, σφύρα κλπ), δηλαδή με εργαλεία ενός ανδρικού επαγγέλματος. Ακόμα και ο όρος «Αδελφότητα» ουσιαστικά αναφερόταν σε άνδρες. Οι λέξεις Brotherhood, Fraternity, Fraternitè, Fratellanza, είναι λέξεις που αναφέρονται σε άνδρες Αδελφούς. (Μόνον στα Ελληνικά αυτή η λέξη αφορά και τα δύο φύλα)

Οταν ο Τέκτων ανυψωνόταν στους ανώτερους βαθμούς συναντούσε την έννοια της Ιπποσύνης (ιππέας, αναβάτης), δηλαδή... άλλη μία ανδρική ιδιότητα.

Οταν η γυναίκα απέκτησε (δικαίως) ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, ο Ελευθεροτεκτονισμός δυστυχώς δεν της προσέφερε το ανάλογο σύστημα που θα ανταποκρινόταν στην θηλυκή ενέργεια και προσωπικότητα δηλαδή στην θηλυκότητα. Την ενέταξε στις ανδρικές Στοές, κάνοντάς τες μικτές, λές και με την προσφερόμενη ομοιότητα η γυναίκα, θα ισοφάριζε τα χαμένα για δεκαετίες δικαιώματά της...

Ετσι, αντί η γυναικεία μύηση να βρεί τον γυναικείο δρόμο της, (με γυναικεία Τυπικά και συμβολισμούς) προτιμήθηκε η... επανάληψη της ανδρικής υπόθεσης, δηλαδή η είσοδος των γυναικών στις ανδρικές Στοές όπου ήσαν μέλη άντρες και λειτουργούσαν ανδρικά Τυπικά.

Αργότερα, κάποια αμιγώς Γυναικεία Τάγματα που ιδρύθηκαν, ναι μεν είχαν αμιγείς γυναικείες Στοές, όμως (αλίμονο) λειτούργησαν με τα ανδρικά Τυπικά. Το ίδιο δηλαδή σενάριο, στο οποίο απλά... δεν συμμετείχαν άνδρες.

Συμπερασματικά, όλες αυτές οι προσπάθειες δεν έλαβαν καθόλου, δυστυχώς, υπόψη τους την διαφορετικότητα του γυναικείου φύλου, την διαφορετική του μυητική συμπεριφορά. Οι δε συμμετέχουσες γυναίκες, έπεσαν στην παγίδα της εξομοίωσης με τους άνδρες, αντί να δημιουργήσουν το δικό τους έργο με τον δικό τους θηλυκό τρόπο.

Κι’όμως: Η ανδρική μύηση είναι Ηλιακή, ενώ η γυναικεία Σεληνιακή. Οι νόμοι αυτοί, δεν υπόκεινται σε τροποποίηση κατά το δοκούν...

Στην μύηση δεν μπορούν τα φύλα να αναμιχθούν όπως γίνεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή.

Μπορεί πράγματι, στην κοινωνία, σε ορισμένες ίσως περιπτώσεις, ή την εργασία, η ανάληψη ανδρικών θέσεων από την γυναίκα να αποτελεί στοιχείο ισότητας, όμως στην μύηση ισχύουν διαφορετικά πράγματα. Η μύηση δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο...

Αυτά τα διαφορετικά πράγματα, κάθε Μυητικός Οργανισμός, οφείλει να τα σέβεται αυστηρά.

Η μύηση είναι μία διαδικασία η οποία γονιμοποιεί τον μυούμενο βάζοντάς τον σε μία ατραπό στην οποία, μέσα από την κατάκτηση ανώτερων επιπέδων συνείδησης έρχεται στην γνώση του εαυτού του του Θεού και του Σύμπαντος, δίνοντας απαντήσεις στα πανάρχαια ερωτήματα «ποιός είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω».

Στην μύηση, οφείλουμε να σεβαστούμε το γεγονός ότι η γυναίκα έχει την δική της εντελέχεια. Είναι διακριτό πλάσμα της δημιουργίας.

Το ότι τα δύο φύλα έχουν και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα δεν σημαίνει οτι είναι όμοια (ίδια). Η ενεργειακή τους συμπεριφορά, δηλαδή η μυητική τους συμπεριφορά είναι διαφορετική. Από την «πτώση» του ανθρώπινου όντος και μετά (βλέπε διδασκαλία 3^ου βαθμού), τα δύο φύλα οφείλουν να αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο, εκκινούμενα, όμως, από το διαφορετικό τους σημείο εκκίνησης το κάθε ένα και προχωρώντας δια μέσου της μυήσεως, με σεβασμό στην διαφορετικότητα του ανδρισμού και της θηλυκότητας.

Οι μικτές Στοές, (δηλαδή ουσιαστικά οι ανδρικές Στοές, με ανδρικό Τυπικό, στις οποίες εισέρχονται και γυναίκες), εξυπηρετούν το εξωτερικό ψυχολογικό μέρος των εντυπώσεων που προκαλούνται στην γυναίκα, οτι δήθεν εξισώθηκε με τον άνδρα κάνοντας όμοια πράγματα με αυτόν... Αλίμονο...!!!

Επιπλέον δε, ικανοποιούν την κοινωνική δομή των Ταγμάτων, όπου κανείς πηγαίνει απλά για να... ξεχαστεί από τα προβλήματά του, και όχι να βρεί απαντήσεις στους πνευματικούς του προβληματισμούς.

Ο μύθος της Εύας, του κήπου της Εδέμ, της Ισιδας, το σύμβολο του δένδρου, του κυπέλλου είναι μερικά από τα στοιχεία που οφείλει να περιλαμβάνει ένα ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΤΥΠΙΚΟ, τα οποία, μαζί και σε συνδυασμό με τα κοινά για τα δύο σύμβολα, θα λειτουργήσουν προκειμένου να συντονίσουν την γυναίκα με την δική της γραμμή μύησης, και όχι να την βάζουν να αντιγράφει τον διαφορετικό ανδρικό δρόμο.

Πολλοί αναρωτιούνται. Γιατί τότε, ο Μαρτινισμός (μία άλλη Μυητική σχολή) λειτουργεί με μικτές Στοές; Αυτός δεν έχει μπερδέψει την ισότητα με την ομοιότητα;

Ο Μαρτινισμός, λειτουργεί σε ένα υψηλότερο (από τον Τεκτονισμό) επίπεδο ενεργειών, όπου οι δύο πόλοι (τα δύο φύλα) έχουν πλέον εξισορροπηθεί. Ετσι λειτουργεί ως Μυστικισμός κυρίως (στόχευση κατ’ευθείαν στην Μονάδα, στο Άτμαν), όπου τα δύο φύλα, εξισορροπημένα πλέον δεν υφίστανται.

Ο Ελευθεροτεκτονισμός αντίθετα, λειτουργεί σε ένα επίπεδο ενεργειών στο οποίο  οι πολικότητες είναι απαραίτητες. Εκεί δηλαδή, όπου τα δύο φύλα είναι απαραίτητο να λειτουργήσουν με την διαφορετικότητά τους, προκειμένου να υπάρχουν ως διαφορετικοί πόλοι που πρέπει να εναρμονισθούν.

Το γεγονός οτι σε άλλα πεδία του ανθρώπου είναι ανώτερη η  γυναίκα και σε άλλα είναι ανώτερος ο άνδρας, αποδεικνύει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο το γεγονός οτι πρόκειται για δύο όντα διαφορετικά στην μυητική τους συμπεριφορά. Εξ’αιτίας αυτού, η μύηση οφείλει να σέβεται τις διαφορετικές λειτουργίες των δύο φύλων.

·         Στο υλικό πεδίο υπερισχύει ο Ανδρας.

·         Στο Αστρικό η Γυναίκα.

·         Στο κατώτερο νοητικό ο Ανδρας, και

·         στο Ανώτερο Νοητικό (Ενόραση) η Γυναίκα.

Βλέπουμε λοιπόν, οτι μέσω της διαφορετικότητας, η αρμονία (σε δύο υπερισχύει ο άνδρας, σε δύο υπερισχύει η γυναίκα) φέρει την ισορροπία.

Η μύηση γενικά, μετατοπίζει το κέντρο των αποφάσεων του ανθρώπου από το ασυνείδητο και υποσυνείδητο, στο βουλητικό του μέρος. Δηλαδή, μυημένος σημαίνει, ενεργώ με βάση την βούλησή μου και όχι παρορμητικά ή αντανακλαστικά.

Η πλήρης εξισορρόπηση της αρσενικής και θηλυκής φύσης όλων των ανθρώπων, είναι στους πρωταρχικούς σκοπούς της μύησης. Τα αποτελέσματα της μη-εξισορρόπησης τα βιώνει η σημερινή εποχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Οι περισσότερες γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την ζωή ανδροποιήθηκαν, και πολλοί άνδρες, μη αναγνωρίζοντας την επέμβαση αυτή στον χώρο τους, θηλυπρεπίζουν. Στις δε παλαιότερες εποχές δε, είχαμε τα ακριβώς αντίθετα επίσης ακραία γεγονότα. Υπήρχε ο υπερ-άντρας και η γυναίκα-δούλα.

Το μέτρο (παν μέτρον άριστον) που οι αρχαίοι είχαν ως πρότυπο, είναι απαραίτητο και εδώ, όπως και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής.

Η ανθρωπότητα στη Γη εκδηλώνεται ΔΙΠΟΛΙΚΑ (οι γνωστές μας δύο στήλες...). Αλλιώς θα εκδηλωνόταν ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΑ, όπως στο ζωϊκό βασίλειο, όπου υπάρχουν ανδρόγυνα-μικτά ζώα, ζωύφια και έντομα κλπ. (π.χ. Σκαραβαίος) Επομένως, θα πρέπει η εξέλιξη και οι μέθοδοί της, μυητικές ή μη, να το λάβουν υπόψη τους. Η εναρμόνιση, είναι η αναζήτηση του τρίτου πόλου (Ανατολή)

Ο Ελευθεροτεκτονισμός λειτουργώντας στο επίπεδο στο οποίο οι πολικότητες είναι απαραίτητες οφείλει να λειτουργεί με διαφορετικά ανδρικά και γυναικεία Τυπικά εφαρμοζόμενα σε  διαφορετικές αμιγείς ανδρικές και αμιγείς γυναικείες Στοές εάν σέβεται τον σκοπό του και το έργο του, σεβόμενο αυτές τις πολικότητες προκειμένου το κάθε φύλο να βρεί την δική του μυητική πορεία με βάση την διαφορετικότητά του.

Από αυτή την διαφορετικότητα είναι που θα προκύψει η επιζητούμενη αρμονία. Οι δύο εναλασσόμενοι πόλοι είναι που ισορροπημένοι επιτυγχάνουν την αρμονία. Αλλά για να εξισορροπηθούν οφείλουν να προχωρήσουν σύμφωνα με τις επί μέρους τους ιδιαιτερότητες, στην μυητική διαδικασία.

Αυτή η εσωτερική, μυητική αρμονία είναι που λείπει στις μέρες μας η οποία, εάν υπήρχε, αντανακλώμενη στο υλικό πεδίο θα επηρέαζε κάθε εκδήλωση της ζωής του ανθρώπου-άνδρας και του ανθρώπου-γυναίκα, οι οποίοι υποφέρουν σήμερα στις μεταξύ τους σχέσεις πληρώνοντας το τίμημα της ομοιότητας και της μη ενεργειακής εναρμόνισης.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ελ. Τύπος" (ένθετο "Φαινόμενα")  στις 23/6/2012