Ο αποσυμβολισμός των Χριστουγέννων από τον Τρ.Κοτζαμάνη. Μιας μοναδικής προσωπικότητας που δεν είναι πια κοντά μας

Η παράδοση απαιτεί να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα μια φορά τον χρόνο ως ένα γεγονός που συνέβη άπαξ και αφορά σ’ ένα μονάχα Θείο Ατομο. Κι όμως, ως αρχετυπική κατάσταση, τα Χριστούγεννα συμβαίνουν καθημερινά και αφορούν τον καθένα μας. 

Κάθε φορά που η Υλη (ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας) μετρά τους υπηκόους της, για να σταθμίσει την δύναμή της, η άλλη πλευρά του διπολικού αυτού κόσμου μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τον τόπο καταγωγής μας - επιστροφή στον τόπο όπου γεννηθήκαμε - για να απογραφούμε. Και τούτο γιατί η Υλη την δύναμή της θέλει να την μετρήσει στην Αλλη Πλευρά κι όχι στην δική της. Αν, όμως, η Σοφία μας έχει ωριμάσει -γέρων Ιωσήφ- και η Συνειδητότητά μας -Μαρία, μαρ = θάλασσα = ρεύμα συνειδητότητας- έχει αναγνωρίσει την Αγνότητα του πνεύματός μας υπακούοντας στην φωνή του Ανώτερου Εαυτού μας, τότε κυοφορείται ο Νέος Ανθρωπος.

Η Γέννησή του θα είναι δύσκολη, γιατί στον Παλαιό Κόσμο, στον κόσμο που πια πεθαίνει, δεν υπάρχει χώρος για το Νέο. Τα πανδοχεία του είναι ήδη γεμάτα, έτσι όπως γεμάτη είναι η διάνοια του ανθρώπου -τόσο γεμάτη, που δεν χωρά μέσα της το Νέο, γι’ αυτό και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα. Η Γέννησή του θα γίνει μέσα στο σκοτάδι της Νύχτας, γιατί πάντα το Νέο θα αναδύεται μέσα από τα βάθη του Ασυνειδήτου μας καθώς αυτό θα αναδύεται στο φως του Συνειδητού. Γιατί πάντα το Φως εμφανίζεται μέσα στο Σκοτάδι για να χαράξει νέα πορεία. Γιατί πάντα το σκοτεινότερο σημείο της νύχτας είναι λίγο πριν σκάσει το φως. Μονάχα στις παρυφές της πόλης θα βρει κατάλυμα η Θεία Οικογένεια, γιατί ο Νέος Ανθρωπος είναι -στα μάτια του Παλαιού- ένας κουρελής περιθωριακός που δεν χωρά στα αποδεκτά όρια. Αλλά και γιατί ο ρόλος του Φωτός διαδραματίζεται ακριβώς στα όρια της παλιάς μας συνειδητότητας, για να καταφέρει να τα σπάσει με την δράση του. Το Νέο δεν χωράει στο Παλιό, ακριβώς γιατί είναι ευρύτερο. Γι’ αυτό και το Παλιό ασφυκτιά και θέλει να καταστρέψει το Νέο.

Μέσα από την μήτρα του μικρόκοσμου -την μητρική του μήτρα- το Νέο Φως θα γεννηθεί στην σκοτεινή μας διάνοια -στο Σπήλαιο. Για να το αναγνωρίσουμε, πρέπει να αφεθούμε στο φυσικό μας ένστικτο -τα ζώα της Φάτνης. Η να έχουμε απλό μυαλό -οι βοσκοί- (Μακάριοι οι ταπεινοί, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό), μιας και το πολύπλοκο μυαλό μας είναι αυτό που μας θολώνει το βλέμμα και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τις σκιές αυτού του παροδικού κόσμου, που τις θεωρούμε πραγματικές× ή να γίνουμε σοφοί σαν τους τρεις Μάγους, για να διαθέτουμε την διάκριση, ώστε μελετώντας τα φώτα των γνωστών ουρανών να αναχθούμε πέρα αυτά. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να διαθέτουμε εκείνη την ταπεινότητα και την πίστη που θα μας ωθήσει να εναποθέσουμε στα πόδια του Νέου Ανθρώπου ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο παλαιός εαυτός μας, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, δηλώνοντας την επιθυμία μας να τον ακολουθήσουμε πνευματικά, ψυχικά και σωματικά -πράγμα που σημαίνει αλλαγές σ’ όλα τα επίπεδα του είναι μας- κι όχι μονάχα θεωρητικολογίες κι ευχολόγια. Πρέπει να αφήσουμε το βασίλειό μας -σαν τους Μάγους βασιλείς- και τις γήινες δουλειές μας -σαν τους βοσκούς- και να μετακινηθούμε προς το Φως. Αν μείνουμε εκεί όπου βρισκόμασταν προηγουμένως, δεν θα αντιληφθούμε ποτέ το Νέο που γεννιέται. Η κίνηση είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Ζωής, κι η μετακίνηση σημαίνει την μετάβασή μας σε μια νέα Ζωή.

Κι όταν έντρομο το Παλαιό κυνηγά να πνίξει το Νέο, τότε τούτο εδώ θα καταφύγει στην Ερημο, για να δυναμώσει μακριά από τα φώτα του Παλαιού, μακριά από τους κινδύνους μιας πτώσης στην αγκάλη του Παλαιού, μέχρι να δυναμώσει αρκετά ώστε να επιστρέψει σ’ αυτό ακριβώς το Παλαιό, για να το φωτίσει, να το μεταστοιχειώσει και να το έλξει προς την δική του πλευρά. Ετσι όπως κι εμείς, μετά από κάθε νέα κατάκτηση της συνειδητότητάς μας, χρειαζόμαστε έναν χρόνο εσωτερικής ωρίμανσης και εργασίας ενδυνάμωσης και μεταστοιχείωσης του εαυτού μας, πριν στραφούμε προς τους άλλους για να μοιραστούμε μαζί τους τις εσωτερικές μας κατακτήσεις. Χρειάζεται ένας χρόνος εργασίας στην Ερημο του Εαυτού για να δομήσουμε ένα Εγώ, ώστε μετά να στραφούμε προς την συλλογικότητα, προς το Εμείς, και, εμπλουτισμένοι σε πείρα απ’ την επαφή μας αυτή, να επιστρέφουμε και πάλι στην Ερημο του Εγώ, αντιμέτωποι με τους πειρασμούς μας, σε μια αέναη διεργασία συνεχούς επέκτασης της Συνειδητότητάς μας, όπου πάντα θα κινούμαστε κυκλικά και σπειροειδώς, από το Εγώ στο Εμείς και πάλι στο Εγώ, αλλάζοντας ολοένα επίπεδο, κατευθυνόμενοι προς το Πάσχα της Ψυχής.

Ας ευχηθούμε σε όλους να γεννιέται καθημερινά μέσα τους το Φως του Κόσμου, που δεν είναι φως αυτού του κόσμου.

Τριαντάφυλλος Κοτζαμάνης

Τα δύο φύλα, η μύηση και ο έρωτας (α' μέρος)

«Εκείνο που είναι αθάνατο μέσα του αντικρύζει

εκείνο που είναι αθάνατο μέσα της, και οι Θεοί

κατεβαίνουν για να σμίξουν μαζί τους».

Carpenter

Το πρώτο βήμα είναι «εσύ θα γίνεις εγώ, κι εγώ θα μείνω εγώ…»

Το δεύτερο βήμα είναι «εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ»

Το τελευταίο βήμα είναι «εγώ είμαι εσύ». Η πολλαπλότητα επέστρεψε στην μονάδα!

Η ερωτική λειτουργία είναι η μεγαλύτερη μεταφυσική λειτουργία που συμβαίνει μπροστά μας καθημερινά και χειροπιαστά, αλλά την οποία ο υλιστικός τρόπος ζωής μας από την μιά, και η συνήθεια από την άλλη, την έχουν καταδικάσει να την βλέπουμε ως κάτι απλά φυσικό και υλικό.

Με όρους Μεγάλου Εργου και Αλχημείας, ο άνθρωπος-άνδρας και ο άνθρωπος-γυναίκα οφείλουν πρώτα να προετοιμάσουν την δική τους υπόσταση, που θα είναι η πρώτη ύλη του ζητούμενου έργου και μετά να προχωρήσουν στην ένωσή τους, που θα είναι ένα πραγματικά Μεγάλο Εργο. Και το Μεγάλο Εργο είναι η επιστροφή στην Μονάδα!

Οταν το ένα φύλο αφήνεται να απορροφηθεί από το άλλο, δυστυχώς επαληθεύεται και για τα δύο η «πτώση». «Τα πάντα είναι διπλά» διδάσκει ο Ερμητισμός. Η εκδήλωση επιτυγχάνεται με τις δύο πολικότητες: την αρσενική και την θηλυκή αρχή.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος: Εφόσον η διαίρεση σε δύο φύλα ήταν αποτέλεσμα της πτώσης, η απορρόφηση του ενός από το άλλο, δεν θα ήταν μία πράξη επανόδου στην πρό της πτώσης κατάσταση?

Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι, διότι το κάθε φύλο, ακριβώς προκειμένου να λειτουργήσει προς την αποκατάσταση, πρέπει να αναπτύσσεται σε ολόκληρη την λειτουργία του. Με τα δικά του χαρακτηριστικά σε πλήρη μορφή. Να μην τείνει να σφετερισθεί την λειτουργία του άλλου, να το ισοπεδώνει και να το μειώνει. Αυτό παράγει όχι άνδρες ούτε γυναίκες αλλά υβριδικά όντα, όπως είναι έκδηλο στην εποχή μας. Στον μύθο της «πτώσης» υποκρύπτεται η έννοια του διαχωρισμού των φύλων. Ο άνδρας οφείλει να λειτουργεί ανδρικά και η γυναίκα θηλυκά. Τότε και μόνον τότε, αναπτύσσοντας τα δικά τους χαρακτηριστικά, με μέτρο, χωρίς υπερβολές και σύμφωνα με τις μυητικές αρχές, τότε θα μπορέσουν τα δύο φύλα να επανενωθούν σε ένα υψηλότερο σημείο.

Όταν ο Οσιρις δολοφονήθηκε από τον Σεθ, η Ισις βρήκε 13 από τα 14 τεμάχιά του. Έλειπε το 14^ο που ήταν ο φαλλός. Ο φαλλός συμβολίζει την πνευματική ρώμη της ανθρωπότητας. Την ρώμη που χάθηκε εξ’αιτίας της πτώσης του ανθρώπινου όντος, πτώση που έφερε, μεταξύ άλλων, και τον διαχωρισμό στα δύο φύλα.

Το ανθρώπινο ον στην προσπάθειά του να επιβιώσει με βέβηλους όρους, το πράττει δυστυχώς προκαλώντας την ταύτιση ή την απορρόφηση του ενός φύλου με το άλλο. Η  συνταύτιση αυτή είναι αποτέλεσμα της προοδευτικής πτώσης, η οποία δια μέσου των Εποχών τονίζεται όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο των καιρών μας στους οποίους ο άνθρωπος-άνδρας είναι όλο και πιο πολύ θηλυκοποιημένος. Σε συνέχεια και απάντηση αυτού του γεγονότος, ο άνθρωπος-γυναίκα τείνει να αναλάβει, χωρίς βέβαια να το κατορθώνει, ακόμη και τις λειτουργίες του ανθρώπου-άνδρα. Και έτσι η πτώση εγκλωβίζεται μέσα στο ίδιο της το λάθος, κλωνοποιεί τον εαυτόν της, και δημιουργεί νέα δεδομένα, και νέα συνταύτιση, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Για τους μυημένους δεν είναι απρόβλεπτα. Η εποχή του χρυσού χάθηκε, και σήμερα, αφού περάσαμε από εκείνην του αργύρου και του χαλκού, είμαστε στην εποχή του σιδήρου.

Η Γένεση αναφέρει (Α, 27): «κατ’εικόνα αυτού εποίησεν αυτόν’ άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Οφείλουμε, κάθε προσέγγιση που θα κάνουμε στο θέμα, να την κάνουμε ξεκινώντας από αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αρα, ο άνθρωπος-άνδρας και ο άνθρωπος-γυναίκα δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα και διαχωρίσθηκαν μετά. Είναι πλέον προφανές ότι κατά την στιγμή του διαχωρισμού, η αυθεντική ισορροπία της ενότητας του Αδάμ-Κάδμον κλονίσθηκε, το Ενα έγινε Δύο. Η ενότητα δεν ήταν πλέον ίδια, το καθένα από τα δύο μέρη ένοιωσε την έλλειψη αυτού που ήταν το άλλο, προκαλώντας μία αμοιβαία έλλειψη και μία αμοιβαία έλξη. Το ένα έγινε δύο. Η παγκόσμια ενότητα διασπάσθηκε, και από τότε το ανθρώπινο ον αγωνίζεται για την επανενσωμάτωσή του στην πηγή του και την επαναπροσέγγιση της πολυπόθητης ενότητας. Τα δύο δημιουργημένα όντα, είχαν μεν διαφορετική μορφή, είχαν όμως και διαφορετικές λειτουργίες που τους ακολούθησαν στην διάσπαση. 

To «ούς ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» είναι ακριβώς η επιδίωξη της επαναφοράς από την δυάδα στην μονάδα, και όχι κάποια απαγόρευση χωρισμού δύο ανθρώπων που δεν ταίριαξαν, και που εάν έμεναν μαζί θα καταστρέφονταν και οι δύο.

Η Εύα, δηλαδή ο άνθρωπος-γυναίκα, ή αλλιώς το θηλυκό μέρος της ύπαρξης, έφαγε από τον καρπό του δένδρου, αλλά τίποτε δεν συνέβη. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αφού ο άνθρωπος-γυναίκα δεν είναι φορέας της δράσης. Προκειμένου να ολοκληρωθεί η πράξη, έδωσε τον καρπό στον άνθρωπο-άνδρα, δηλαδή το αρσενικό μέρος της ύπαρξης, το οποίο με την δική του δράση προκάλεσε την πτώση. Και οι δύο αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στην διαχείρηση της ελευθερίας βούλησης που είχαν αποκτήσει.

Η λανθασμένη χρήση της ελευθερίας βούλησης, είχε για την ανθρωπότητα ολέθρια αποτελέσματα, τα οποία ο άνθρωπος πληρώνει ακόμη και σήμερα. Και το χειρότερο είναι ότι για την αποκατάσταση του λάθους, χρησιμοποιείται μία διαστρεβλωμένη θεώρηση της ίδιας της ελευθερίας βούλησης της οποίας οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν το βαθύ εσωτερικό της νόημα.

Μέσα του, στην περιοχή του atman, το ανθρώπινο Ον είναι Ανδρόγυνο, και άνδρας και Γυναίκα. Κάθε όν έχει δύο κέντρα μέσα του, ένα αρσενικό το pingala και ένα θηλυκό το ida. Σχηματίζουν μέσα μας τους δύο όφεις του κηρυκείου του Ερμή. Είναι ο οδηγός μας για την κίνηση εντός της Στοάς μας, διότι η Στοά μας είναι αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος.

Ας μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο εμβρυακό στάδιο κυριαρχεί ο ερμαφροδιτισμός, η δισεξουαλικότητα. Αργότερα ξεχωρίζει το φύλο, αφού κάποιες ιδιότητες του ενός φύλου αυξάνονται και άλλες του άλλου φύλου μειώνονται.

Η σεξουαλική έλξη είναι ουσιαστικά μία κατάσταση κατά την οποία ένας δεδομένος βαθμός αρρενωπότητας βρίσκει το αντίστοιχό του σε ίδιο βαθμό θηλυκότητας. Αυτό που ο Πλάτων περιέγραψε ως αναζήτηση του άλλου μας μισού, χρησιμοποιώντας την έννοια του «Ξυμβόλου». Ξύμβολο ήταν το αντικείμενο το οποίο για να ολοκληρωθεί έπρεπε να βρεθεί και να ταιριάξει ένα άλλο παρόμοιο σε αντίστροφη μορφή. Και επειδή κάθε όν έχει και τα δύο φύλα μέσα του ισχύει το ότι για να ταιριάξει ένας άνδρας με μία γυναίκα, θα πρέπει εάν αθροίσουμε τα αρσενικά και τα θηλυκά μέρη και των δύο να έχουμε ως άθροισμα τον απόλυτο άνδρα και την απόλυτη γυναίκα. Ο Πλάτων υποστήριξε ότι υπήρχε ένα είδος ανθρώπων που ενσωμάτωνε τα ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά, και σαν ανδρόγυνο Ον ήταν εξαιρετικά ισχυρό και γενναίο. Από αυτό το είδος εξέπεσε ο άνθρωπος στα δύο φύλα. Από τότε το κάθε φύλο αναζητά το έτερόν του ήμισυ σε ανάμνηση εκείνης της εποχής.

Το πρώτο που έγινε στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν να κυριαρχήσει σε όλες τις λειτουργίες το ανδρικό φύλο, με λάθος όμως τρόπο, αποκλείοντας από κάθε δραστηριότητα την γυναίκα. Όταν έφτασε η στιγμή που η γυναίκα ανέκτησε και πάλι τα δικαιώματά της, συμψήφισε το προηγούμενο λάθος με άλλο ένα δικό της, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό την υιοθέτηση ανδρικών  χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς, θεωρώντας έτσι ότι επανακατακτά το χαμένο έδαφος. Αντί να διεκδικήσει τα πραγματικά δικά της δικαιώματα, την γυναικεία συμπεριφορά, διεκδίκησε και πήρε τα ανδρικά δικαιώματα. Αντικατέστησε την ισότητα με την ομοιότητα, και το χειρότερο, θεώρησε ότι έτσι πέτυχε. Οι μυητικοί οργανισμοί δεν γλύτωσαν από αυτήν την διαδικασία. Η γυναίκα αντί να λειτουργήσει κάτω από μία μύηση που θα ανεδείκνυε τα δικά της χαρακτηριστικά και θα την οδηγούσε στο κατώφλι της ουσιαστικής αναζήτησης του φωτός, αναζήτησε και πέτυχε την συμμετοχή της στην ανδρική μυητική διαδικασία. Τα συνθήματα κυριάρχησαν των επιχειρημάτων. Αντί να κατακτήσουν την θηλυκή μύηση, συμμετείχαν απλά στην ανδρική, αφού έτσι ικανοποιήθηκε το θυμικό μέρος. Λειτούργησαν συμψηφιστικά, σχεδόν εκδικητικά, και όλο αυτό βαπτίσθηκε ισότητα. Η γυναίκα υποτάχθηκε για άλλη μία φορά στην παγίδα, και αντί να αναδείξει την δική της αξία, κέρδισε την συμμετοχή της στην ανδρική, και το ονόμασε ισότητα. Μικτά Τάγματα γεννήθηκαν με σύνθημα το «ό,τι κάνει ο άνδρας, τώρα θα το κάνει και η γυναίκα». Γυναικεία Τάγματα γεννήθηκαν μεν αλλά χρησιμοποίησαν ανδρικά Τυπικά, με σύνθημα το ότι «η Γυναίκα δικαιούται ό,τι και ο άνδρας». Το σύνθημα είναι κάτι εύκολο στην κατανόηση, εύκολη η υιοθεσία του, εύκολη η πραγματοποίησή του, αλλά αλίμονο, ο Θεός της παγίδας θα γελά με τα κατορθώματά του! Τα επιχειρήματα μπήκαν στην άκρη. Τα επιχειρήματα απαιτούν περισσότερο χρόνο για να κατανοηθούν, και το σύστημα βιαζόταν...

«Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, η γυναικεία μύηση χάθηκε και όλες οι απόπειρες που έγιναν τους δύο τελευταίους αιώνες για την ανασύστασή της, φέρνοντας γυναίκες μέσα στις Στοές, έγιναν χωρίς προηγουμένως να έχουν εξετασθεί προσεκτικά όλες οι εμπλοκές που το πρόβλημα θα παρουσίαζε. Ο Αδάμ και η Εύα, «έπεσαν» μαζί, και μαζί οφείλουν να επιστρέψουν στην πηγή τους. O δρόμος για την σωτηρία της ανθρωπότητας είναι η μύηση, με έναν τύπο μύησης για τον Αδάμ και έναν άλλον για την Εύα, σε αρμονία με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά τους».

Αυτά αναφέρει στο βιβλίο του «Η Γυναικεία μύηση στον Ελευθεροτεκτονισμό» ο Sebastiano Caracciolo.

Όλοι θυμόμαστε τον μύθο του Νάρκισσου, ο οποίος, καθρεφτίστηκε στο ύδωρ, είδε την εικόνα του ως ένας άλλος εαυτός, την ερωτεύθηκε, θέλησε να την εξουσιάσει και έπεσε στο νερό, παγιδευμένος. Ο Νάρκισσος είναι ο Αδάμ, η εικόνα του στο νερό είναι η Εύα.

Αλήθεια, εάν η ιστορία είχε λειτουργήσει διαφορετικά και ο άνδρας είχε μείνει καταπιεσμένος από το γυναικείο φύλο για χρόνια, πώς θα μας φαινόταν να υιοθετεί την θηλυκή συμπεριφορά για χάρη της επιδιωκόμενης ισότητάς του με την γυναίκα δυνάστη? Ο Τεκτονισμός ονομάζεται Βασιλική Τέχνη. Ονομάζεται Βασιλική διότι ο Τέκτων οφείλει να βρεί τον Βασιλέα μέσα του, ο οποίος θα κυβερνήσει τις επιλογές του, τις παρορμήσεις του, την σκέψη του και τις επιλογές του. Εται ο άνδρας μυείται καθιστάμενος Βασιλέας του εαυτού του, της υπόστασής του και των επιλογών του. Αντίστοιχα οφείλει το ίδιο να κάνει και η Γυναίκα. Να βρεί την Βασίλισσα μέσα της που θα κυβερνήσει τις δικές της επιλογές και όχι τον Βασιλέα που θα κυβερνούσε τις επιλογές ενός άνδρα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η μυητική διαδικασία, θα πρέπει το κάθε φύλο να ακολουθήσει μία μυητική διαδικασία που να ανταποκρίνεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε φύλου. Και επειδή ο Τεκτονισμός φτιάχτηκε ιστορικά από άνδρες και με ανδρικά Τυπικά, η γυναίκα δεν θα μπορούσε ποτέ μέσα σε ανδρικές στοές ή σε γυναικείες που χρησιμοποιούν όμως ανδρικά Τυπικά, να αναπτύξει την δική της Βασιλική Τέχνη. Απαιτείται ξεχωριστός Γυναικείος Τύπος με Γυναικεία Τυπικά. Στον Τύπο μας, εφαρμόζοντας αυστηρά μυητικές αρχές, οι Γυναικείες Στοές έχουν δικό τους σύστημα βαθμών και δικά τους Τυπικά.

Λέει ο Edy Minguzzi:

«Η γυναίκα, για να είναι γυναίκα, οφείλει να ενσαρκώνει όλο το σθένος του Αρχέτυπου: δεκτικότητα, πάθος, ευελιξία σαν νερό, φρούρηση των ρυθμών της ζωής όπως η Σελήνη, συντηρητής των δομών όπως η Γη, και θεματοφύλακας της Ισχύος, που στο ανθρώπινο επίπεδο μπορεί να ταυτοποιηθεί με τον ερωτικό μαγνητισμό, αυτόν που χυδαία ονομάζεται σαγήνη. Σε αυτό συνίσταται η ισχύς της γυναίκας.

Επανερχόμενοι στην ιστορία των δύο φύλων πρέπει να θυμηθούμε ότι η σεξουαλικότητα δεν γλύτωσε από αυτόν τον εκφυλισμό των ρόλων. Το σεξ θεωρήθηκε ως κατάλοιπο ζωώδους συμπεριφοράς. Όπως άλλωστε και ο ίδιος ο άνθρωπος θεωρήθηκε κατά καιρούς ως εξέλιξη του ζωϊκού βασιλείου. Πρέπει να πούμε ότι η θεωρία του Δαρβίνου είναι λάθος. Ο άνθρωπος δεν είναι εξέλιξη του πιθήκου. Ο πίθηκος είναι που προήλθε από εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους. Έτσι και το σεξ δεν είναι κατάλοιπο ζωώδους συμπεριφοράς με σκοπό την αναπαραγωγή. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι προέκταση της ζωώδους σεξουαλικότητας, όπως βόλεψε τους κατά καιρούς κρατούντες να διαδίδουν, για να ελέγξουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, και να την οδηγήσουν εκεί που εκείνοι θέλουν. Αντίθετα η σεξουαλικότητα των ζώων είναι έκπτωση και υποστροφή της θεϊκής σεξουαλικότητας του ανθρώπου. Είναι υποστροφή μιάς παρόρμησης που δεν έχει σχέση με την αναπαραγωγή.

Ουσιαστικά, σεξουαλική επιθυμία δεν υπάρχει στο ανθρώπινο είδος. Υπάρχει ψυχική επιθυμία επαφής, της οποίας προέκταση είναι η σωματική επιθυμία.

Και εδώ ξαναμπαίνει το αμείλικτο θέμα της ισότητας. Από την στιγμή που ισότητα υφίσταται μόνον στο βέβηλο επίπεδο ως ισότητα ευκαιριών, και από την στιγμή που ισότητα σε μυητικό επίπεδο είναι ανύπαρκτη, είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και πρωτόγονα άτομα στα οποία το κύκλωμα ψυχικής επιθυμίας και σωματικής επαφής κλείνει πολύ γρήγορα. Δηλαδή με άλλα λόγια  υπάρχουν άτομα στα οποία η σεξουαλικότητα λειτουργεί με όρους που κινούνται στις παρυφές του ανθρώπινου και του ζωϊκού βασιλείου. Το όλο θέμα είναι εάν η ψυχή ενεργοποίησε τις αισθήσεις και πραγματοποιήθηκε η σωματική επαφή, ή το αντίστροφο. Από αυτό όλο εξαρτάται η ειδική συγκρότηση του ανθρώπου. Το αναπαραγωγικό μέρος της σεξουαλικής διαδικασίας ανήκει μόνον στο ζωϊκό βασίλειο. Στον άνθρωπο είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Ο Τριστάνος και η Ιόλδη στην Οπερα του Wagner, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Sheakspeer, δεν είναι ασφαλώς μόνον μία ιστορία αγάπης με σκοπό μόνον την αναπαραγωγή. Ο έρωτας στις υψηλότερες μορφές του είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την προέκτασή του στο σωματικό επίπεδο.

Θα πρέπει να θεωρούν πολύ ταπεινό είδος τον άνθρωπο εκείνοι που θεωρούν ότι το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι όταν επιθυμούν σωματικά ο ένας τον άλλον, είναι ένα ταπεινό κίνητρο αναπαραγωγής ενός απογόνου, ή η διαιώνιση μιάς περιουσίας, ή η διαδοχή ενός ονόματος ή μιάς κάστας. Αλίμονο εάν η ανθρώπινη σεξουαλικότητα υποβιβασθεί στο επίπεδο ενός συμφεροντολογικού και εγωϊστικού υπολογισμού.

Ας λάβουμε υπόψη ότι κάποτε υπήρχαν ιέρειες του έρωτα, που δεν έχουν καμμία σχέση με την πορνεία στην οποία παραπέμπουν αυτοί οι όροι. Γυναίκες που όχι μόνον έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στις τότε κοινωνίες του Περικλή του Φειδία του Σόλωνα και του Αλκιβιάδη. Οι Γκέϊσες της Ανατολής είναι σήμερα εκφυλισμένο κατάλοιπο ιερειών που εκπαιδεύονταν για χρόνια, όχι στην ερωτική τέχνη, αλλά στο πώς θα αναδείξουν και θα υποστηρίξουν τα προσόντα του μελλοντικού τους συζύγου για χάρη της δημιουργίας προς το καλό του συνόλου, και μέσα στα υποβοηθητικά αυτά καθήκοντα ήσαν και τα ερωτικά. Αυτό δε, δεν αποτελούσε σε καμμία περίπτωση κάτι το υποτιμητικό για την γυναίκα εκείνη, διότι ο άνδρας έχει ανέκαθεν απόλυτη ανάγκη την υποβοηθητική αυτή λειτουργία του θηλυκού στοιχείου. Εάν είναι κάποιος ο οποίος θα έπρεπε να αισθάνεται υποτιμητικά θα έπρεπε να είναι ο άνδρας, διότι είναι μεν φορέας της ενέργειας, αλλά αυτή η ενέργεια δεν μπορεί να εκδηλωθεί εάν δεν υποκινηθεί από την γυναίκα. Ας θυμηθούμε: Η Εύα έφαγε το μήλο, αλλά δεν συνέβη τίποτε. Το έδωσε στον φορέα της ενέργειας-Αδάμ και συνέβη η πτώση. Ο Αδάμ, μόνος του ήταν και είναι ανίκανος να δημιουργήσει πτώση. Ας ρίξουμε μια ματιά στην σημερινή μπερδεμένη εποχή μας: Ολοι γνωρίζουμε ότι μία γυναίκα μπορεί να απογειώσει έναν άνδρα, εξίσου με την ικανότητα να τον καταστρέψει. Ας θυμηθούμε την λαϊκή ρήση ότι πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα υπάρχει μία γυναίκα. Αλίμονο σήμερα η γυναίκα άθελά της θέλει να φάει το μήλο μόνη της, νομίζοντας ότι πέτυχε την ισότητα. Ουσιαστικά ο άνδρας δεν είναι απλά ενεργητικός και η γυναίκα παθητική. Ο άνδρας είναι παθητικά ενεργητικός και η γυναίκα ενεργητικά παθητική. Δηλαδή ο άνδρας είναι ενεργητικός αφού δεχθεί παθητικά την πρόκληση της γυναίκας. Και η γυναίκα είναι παθητική αφού ενεργήσει για να προκαλέσει την ενέργεια του άνδρα.  

Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η σεξουαλική εμπειρία είναι ένα σύνθετο γεγονός του οποίου μόνον ένα μέρος είναι υλικό.

Τίθεται αμείλικτα το ερώτημα: Η ψυχή ενεργοποίησε τις αισθήσεις ή οι αισθήσεις την ψυχή;

Ας μην ξεχνάμε ότι εάν ρωτήσουμε κάποιον γιατί αγαπά τον σύντροφό του, ουσιαστικά δεν μπορεί να το εξηγήσει. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Εάν αντίθετα βρίσκει λόγους για τους οποίους αγαπάει, τότε πρόκειται για συμφεροντολογική κατάσταση. Π.χ. αγαπώ τον σύντροφό μου, διότι έχει λεφτά, διότι είναι καλός, διότι είναι όμορφος, διότι είναι το ένα ή το άλλο. Η πραγματική ανιδιοτελής αγάπη δεν υπακούει σε λογικές εξηγήσεις. Είναι ψυχική κατάσταση και δεν εξηγείται με προφορά ανθρώπινου λόγου. Είναι παρόρμηση, ηλεκτρικό ρεύμα που κινεί πολλές άλλες διαδικασίες και δεν εξηγείται με γήϊνους όρους. Είναι Μαγνητισμός. 

Ο Eliphas Levi αναφέρει ότι η συνάντηση των μαγνητικών πεδίων ενός άνδρα και μιάς γυναίκας οδηγεί σε μία ολοκληρωτική μέθη αστρικού φωτός, σημεία της οποίας είναι ο έρωτας και το πάθος. Εκείνη η ειδική αγαλλίαση που προκαλείται από τον καταρράκτη του «αστρικού φωτός» είναι η βάση της ερωτικής έλξης.

Έχουμε πολλές φορές γίνει μάρτυρες ερωτημάτων του ποιό φύλο είναι ανώτερο ποιό κατώτερο και άλλα διάφορα. Ουσιαστικά το ερώτημα αυτό είναι ανύπαρκτο, στερείται νοήματος, αφού προϋποθέτει ότι τα δύο φύλα θα μπορούσαν να μετρηθούν με βάση ένα κοινό μέτρο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη παγίδα στην ιστορία των δύο φύλων, παγίδα που δεν δημιουργήθηκε κατά λάθος, αλλά προκειμένου να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες θρησκευτικών ομάδων που λειτούργησαν ως μία άλλη εξουσία. Ακόμη και εάν μιλήσουμε για ιδιότητες ή χαρίσματα που είναι κοινά, θα διαπιστώσουμε ότι αυτά λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φύλο. Το κριτήριο μέτρησης κάθε χαρακτηριστικού δεν μπορεί να είναι το άλλο φύλο αλλά το ίδιο το φύλο. Αν μετρήσουμε π.χ.την σωματική διάπλαση ενός άνδρα θα την μετρήσουμε με ανδρικούς όρους, αν μετρήσουμε την ομορφιά μιας γυναίκας θα την μετρήσουμε με θηλυκούς όρους κ.ο.κ. το αντίστροφο δεν μπορεί να γίνει. Κάθε φύλο έχει την δική του αξία στο σύμπαν, και δεν χρειάζεται καμμία σύγκριση.

Για παράδειγμα:

- Στο υλικό πεδίο υπερισχύει ο Ανδρας.

- Στο Αστρικό η Γυναίκα.

- Στο κατώτερο νοητικό ο Ανδρας, και

- Στο Ανώτερο Νοητικό (Ενόραση) η Γυναίκα.

Ουσαστικά αυτό που η ανθρωπότητα ονομάζει σήμερα Ερωτα είναι η προσπάθεια να ολοκληρωθούμε. Ο Ερως εμβολιάζει στην ανθρώπινη ζωή μία υψηλότερη ζωή. Εάν ουσαστικά αυτό αναπτυχθεί, τότε θα έχουμε μία τελετή ισοδύναμη με εκείνη των Αρχαίων Μυστηρίων. Ο έρως είναι επιθυμία για την αθανασία.

Την στιγμή της φυσικής πράξης, έχουμε μία πορεία σε μία καθοδική κλίμακα στο επίπεδο της ύλης, ενώ όμως, και εδώ είναι το μεγαλείο, ταυτόχρονα έχουμε μία πορεία σε μία άλλη κλίμακα, ανοδική, μέσω της οποίας το σώμα ανεβαίνει προς την ψυχή. Έχουμε μία κάθοδο της ψυχής στο σώμα, και μία άνοδο του σώματος στην ψυχή, που το όλον ονομάζεται  Ε Ρ Ω Τ Ι Κ Η   Μ Ε Θ Η.

Πέτρα στο Ποτάμι. [P.Copaq]

Ημουν μιά πέτρα στο ποτάμι
Πούγλυφε το νερό που κυλούσε

Όμως δεν βρεχόμουν

Το σώμα μου σκληρό

Και μιάλλη πέτρα μ’άνοιξε

Πέρασε και πήρε τα πάντα

Έσκισε το πέπλο

Τσάκισε κιέκοψε

Εσχισε το σώμα

Τώρα χαλίκι βρέχομαι, λάσπη θα γίνω

Θα γλύφω το νερό από μέσα

Θα νοιώθω την αλμύρα του

Είναι γλυκό αλλά κι αλμυρό

Τώρα χαλίκι βρέχομαι

Έχω νερό

Έχω ζωή

Βλέπω πως κιάλλες έμειναν

Έμειναν στον βυθό

Γλύφουν το νερό που κυλά

Μα θα΄ρθει κι άλλη

Θα ανοίξει κι άλλη

Τώρα θα βρέχονται

έχουν νερό

Έχουν ζωή

Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα ή Ασυδοσία-Ισοπέδωση-Φραξιονισμός

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό, κάνει ένα και μόνον λάθος κάθε μέρα σχεδόν: Πρώτα αποφασίζει τί θα πράξει, τί του αρέσει, τί τον εξυπηρετεί, και μετά ταιριάζει εύκολα, πάνω στην απόφασή του, το όποιο σύμβολο ή σύνθημα. Εύκολος δρόμος, σίγουρος, και προπάντων εμφανίζεται πάντοτε σωστός γιατί βαδίζει σύμφωνα με την ερμηνεία που μας εξυπηρετεί.

Αυτό όμως είναι δικαίωμα των πολλών. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν «τάξει» τον εαυτόν τους στα δύσκολα. Αυτή η ιδιότητα τους κατατάσσει στους λίγους. Αυτό άλλωστε, είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Οχι κάποιος τίτλος, στον οποίο αρέσκονται οι πολλοί να επαναπαύονται.

Η Tριλογία «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» η οποία ενέπνευσε την Γαλλική Επανάσταση υιοθετήθηκε από το σύνολο των Τεκτονικών Οργανισμών του πλανήτη μας. Όμως, δυστυχώς, όπως όλες οι αξίες, διαστρεβλώθηκε, παρερμηνεύθηκε και το χειρότερο χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει έκνομες συμπεριφορές, ακόμη και εγκλήματα.

Χρησιμοποιήθηκε όπως βόλευε τις επιλογές κάποιων, με την μέθοδο που περιγράφεται στην πρώτη παράγραφο.

Θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία ολόκληρα ή ίσως και τόμοι, για κάθε μία από αυτές τις 3 λέξεις.

Ομως, αυτή η Τριλογία είναι ένα σύμβολο και σαν σύμβολο επιδέχεται πολλές και διαφορετικές πολλές φορές ερμηνείες.

Αυτές ιο λέξεις πολλές φορές έχουν γίνει αντικείμενο καπηλείας. Έχουν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν άνομες πράξεις. Έχουν γίνει συνθήματα για να πραγματοποιηθούν εγκλήματα εναντίον του ανθρώπου, υπέρ του οποίου υποτίθεται οτι επινοήθηκαν.

Ο Εσωτερισμός, δίδει πάντοτε δύο ερμηνείες όπως και σε όλα τα σύμβολα. Μία εξωτερική και μία εσωτερική. Μετά οφείλουμε να διαλογισθούμε πάνω σε αυτές τις εξηγήσεις. Να δούμε κατά πόσον έχουμε χρησιμοποιήσει την όποια ερμηνεία τους υπέρ ή κατά του ανθρώπου.

Οι Εσωτεριστές έχουν έναν άλλον τρόπο να βλέπουν τα πράγματα. Τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να κάνουν πράξη τον «διαλογισμό επί των συμβόλων». Βαδίζουν από τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που δεν λαμβάνει υπόψη του τί τον εξυπηρετεί κάθε φορά.

Ας τα δούμε επομένως ένα προς ένα:

Ελευθερία:

Η Εξωτερική ερμηνεία είναι οτι ο άνθρωπος γεννήθηκε ως Ον ελεύθερο. Οφείλει να δρά ελεύθερα και να αποφασίζει με βάση την δική του Ελευθερία, η οποία βεβαίως σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του πλησίον.

Εσωτερική ερμηνεία: Ο Δημιουργός έφτιαξε το Ανθρώπινο Ον αποδίδοντάς του Ελευθερία, προκειμένου να τον κρίνει με βάση τα αποτελέσματα των πράξεών του. Το Ανθρώπινο Ον από την πλευρά του οφείλει να ΑΠ-ελευθερωθεί από αυτά που τον αποκόπτουν από το θέλημα του Δημιουργού. Πολλοί αναρωτιούνται, αφού ο Δημιουργός είναι Παντογνώστης γιατί δεν αποτρέπει το κακό όταν αυτό παρουσιάζεται στην ανθρώπινη δράση. Διότι απλούστατα εάν το έκανε αυτό θα είχε ο ίδιος παραβιάσει την Ελευθερία που ο ίδιος καταχώρησε ως ιδιότητα στο δημιούργημά του.

Ως Δημιουργός θα μπορούσε απλούστατα να αποτρέψει κάθε κακή σκέψη και πράξη. Θα μπορούσε να εμποδίζει κάθε κακή ερμηνεία και κάθε παρερμηνεία των νόμων που θέσπισε. Δηλαδή με άλλα λόγια θα μπορούσε να είχε διατάξει την εφαρμογή του καλού.

Ποιός όμως τότε θα μπορούσε να ισχυρισθεί οτι είχαμε εφαρμογή καλού?

Ποιά διαφορά θα υπήρχε τότε, από ένα δικτατορικό καθεστώς στο οποίο όλα διατάσσονται? Η σκέψη, ο πολιτισμός, η δημιουργία πνευματικού έργου, το θέατρο, η μουσική σύνθεση, ο χορός, ή έκφραση άποψης, η αρμονία που προκύπτει από την διαφορετικότητα, θα είχαν χαθεί παντελώς, στο όνομα ενός διατασσόμενου καλού και μίας διατεταγμένης υπηρεσίας. Φαντασθείτε ανθρώπους οι οποίοι εφαρμόζοντας κανονισμούς, διαταγές και με τον φόβο της πειθαρχίας βοηθούν συνανθρώπους τους που υποφέρουν... Ασφαλώς αυτό δεν ονομάζεται φιλανθρωπία.

Φαντασθείτε ανθρώπους που τραγουδούν κατόπιν διαταγής. Φαντασθείτε ανθρώπους να προσεύχονται κατόπιν εντολής.  Να λοιπόν μία εσωτερική έννοια της Ελευθερίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γνήσιες Παραδοσιακές Εσωτερικές Οργανώσεις υπέφεραν σε περιόδους δικτατορίας και σε ανελεύθερα καθεστώτα.

Ο Εσωτερισμός προϋποθέτει την ύπαρξη ελευθερίας σκέψης, λόγου και δράσης. Η ελευθερία της σκέψης και κατ’επέκταση του λόγου και της δράσης δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να λειτουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα και να διαλογισθεί. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να αναδυθεί η πνευματικότητα που χάθηκε εξ’αιτίας της «πτώσης» του ανθρώπινου είδους, όπως αναδύεται η τέχνη σε όλες τις μορφές, και η δημιουργική έκφραση που κάνει τον άννθρωπο να ξεχωρίζει από το ζώο. Έτσι όλοι θα κριθούν από το πώς χρησιμοποιήσαν την Ελευθερία.

Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να οδηγηθεί ο μυημένος από την εξωτερική στην εσωτερική ελευθερία.

Ποιά είναι όμως η εσωτερική ελευθερία? Eίναι η απελευθέρωση από όλα εκείνα που μας καθιστούν δέσμιους των εγωϊστικών μας επιλογών.

Πόσες φορές ακούμε μία σωστή άποψη αλλά δεν την εφαρμόζουμε γιατί ο εγωϊσμός μας μας καθιστά σκλάβους των προγενέστερων επιλογών μας?

Πόσες φορές διακρίνουμε το σωστό αλλά δεν το πράττουμε διότι μας δεσμεύουν λόγια δικά μας και πράξεις από τα οποία δεν έχουμε ελευθερωθεί?

Πόσες φορές ενεργούμε αρνητικά, απλά επειδή και κάποιος άλλος έπραξε το ίδιο και έτσι εμείς φορτωθήκαμε την εύκολη δικαιολογία του συμψηφισμού?

Πόσες φορές δεν τροφοδοτήσαμε τον εγωϊσμό μας απλά δρώντας παρορμητικά? Πόσες φορές είδαμε το λάθος δίπλα μας, αλλά κρυφτήκαμε πίσω από μία άρνηση κριτικής σκέψης η οποία μας βόλεψε στο να επαναλάβουμε κι εμείς το λάθος...

Ας διαλογισθούμε στο γεγονός οτι όλες αυτές  οι πράξεις και σκέψεις είναι αποτέλεσμα έλλειψης εσωτερικής ελευθερίας. Είμαστε δέσμιοι του σφάλματος κάποιου άλλου (όταν συμψηφίζουμε πράξεις μας με πράξεις του), δέσμιοι των παρορμήσεών μας (όταν δρούμε χωρίς σκέψη), του εγωϊσμού μας (όταν δρούμε με γνώμωνα τον εαυτόν μας), δέσμιοι ενός κακώς εννούμενου ανταγωνισμού με τις πράξεις των άλλων, και αλίμονο, όλο αυτό το ονομάσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Κωπηλατούμε για να περάσουμε στην απέναντι όχθη, αλλά έχουμε ρίξει την άγκυρα της ανελευθερίας μας βαθειά στον βυθό. Και το χειρότερο είναι ότι απορούμε γιατί μένουμε στο ίδιο σημείο...

Ένας πολεμιστής ρώτησε έναν σοφό γέροντα πού βρίσκεται η κόλαση και πώς είναι. Και ποιός είσαι εσύ που ρωτάς του απάντησε ο γέρος. Είμαι ένας πολεμιστής απάντησε αυτός. Μα εσύ φαίνεσαι για ζητιάνος του είπε ο γέρος. Και ο πολεμιστής σήκωσε το ξίφος του να χτυπήσει τον γέρο που τόλμησε να αμφισβητήσει τα προσόντα του. Λίγο πρίν το ξίφος φτάσει στον  προορισμό του ο γέρος του είπε: «Μόλις άνοιξες την πόρτα της κόλασης. Δεν έχεις παρά να δείς πώς είναι μέσα». Απογοητευμένος και ντροπιασμένος με τον εαυτόν του ο πολεμιστής έβαλε το ξίφος στην θήκη του. «Μόλις άνοιξες την πόρτα του παραδείσου είπε ο γέρος σοφός. Δεν έχεις παρά να δείς πώς είναι μέσα».

Ο πολεμιστής είχε γίνει σκλάβος των προσόντων που είχε αποκτήσει, αντί να γίνουν τα προσόντα του οι σκλάβοι του.....

Ισότητα

Ποιός θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητήσει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στην γνώση, την ζωή, την μόρφωση, τον πολιτισμό, στην απόλαυση. Αυτή είναι η εξωτερική ερμηνεία της Ισότητας.

Η Ισότητα στις ευκαιρίες είναι προϋπόθεση για την Γνώση και όχι αυτοσκοπός. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να λειτουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα και να έχει την ευκαιρία να διαλογισθεί. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να έχουν όλοι πρόσβαση στην Γνώση. Έτσι όλοι θα κριθούν από το πώς χρησιμοποίησαν την Ισότητα.

Ποιά είναι όμως η εσωτερική της ερμηνεία? Ποιά είναι η διάσταση εκείνη που διαφοροποιεί τον μυημένο από τον αμύητο? Ο άνθρωπος φτιάχτηκε κατ’εικόνα και ομοίωση. Με ελευθερία επιλογών από τον Δημιουργό. Ακόμα και μετά την «πτώση» του στην φυλακή της υλικότητας φέρει εντός του τον θείο σπινθήρα. Τον θείο σπινθήρα που φέρουν εντός τους όλα τα όντα και των 4 βασιλείων της φύσης.

Μόνος ο άνθρωπος όμως, έχει την δυνατότητα, μέσω της ελευθερίας για την οποία μιλήσαμε πιο πρίν, να αναζητήσει την επανασύνδεση αυτού του θείου κέντρου εντός του με την πηγή του. Με την Δημιουργία. Το εάν θα οδηγήσει την ύπαρξή του σε αναζήτηση αυτής της επανασύνδεσης είναι αποτέλεσμα του χειρισμού της εσωτερικής έννοιας της ελευθερίας για την οποία προείπαμε, και της χρήσης της ισότητας που του παρέχεται και που οφείλει να του παρέχεται στο υλικό πεδίο.

Μόνος αυτός που θα νοιώσει την έλλειψη της πλήρους πνευματικότητας θα αναζητήσει την μύηση. Και αυτή θα του παρασχεθεί απλόχερα διότι «Αιτήσετε και δοθήσεται, κρούσετε και ανοιγήσεται». Όποιος ζητά λαμβάνει. Ο Ηλιος δεν αρνείται σε κανέναν τις αστρικές του επιρροές. Ο Δημιουργός αγωνιά κάθε στιγμή αναμένοντας αναζητητές της Μυητικής διαδικασίας διότι έτσι ολοκληρώνεται το σχέδιο της Δημιουργίας και βελτιώνεται η ανθρώπινη αντίληψη. Οι μη αναζητητές, οι μη αιτούντες, είναι τα κύτταρα που έχουν χάσει την επαφή με τον δημιουργό. Είναι συστατικά ενός σώματος που θέλει να καταστεί υγιές αλλά εμποδίζεται από αυτούς που δεν αιτούν.

Προκύπτει επομένως αβίαστη και η απάντηση οτι ναι μεν στο υλικό πεδίο υφίσταται και πρέπει να υφίσταται ισότητα, αλλά σε μυητικό επίπεδο, όχι.

Οι αιτούντες μόνον θα λάβουν. Οι κρούοντες θα βρούν ανοιχτή θύρα. Οι υπόλοιποι πρώτα πρέπει να κατανοήσουν οτι οφείλουν να αισθανθούν την έλλειψη για να αναζητήσουν την πλήρωση. Όσο εξακολουθούν να αισθάνονται υπερήφανοι για κατώτερες επιλογές και δράσεις τους, για τις παρορμήσεις τα πάθη και τις αγκυλώσεις της σκέψης τους, κάνουν βήματα προς τα πίσω. Και με άλλα λόγια, οι εφαρμόζοντες στην καθημερινή τους ζωή την μύηση, δύνανται να αισθάνονται μυημένοι.

Οι μυημένοι εργάζονται και οφείλουν να εργάζονται αθόρυβα γι’αυτούς. Σε αυτούς στοχεύουν οι διαλογισμοί και οι προσευχές τους.

Αδελφότητα

Αποτελεί ίσως το πλέον παρεξηγημένο από τα τρία χαρακτηριστικά της Τριλογίας. Δυστυχώς κι εδώ ο άνθρωπος έχει επιλέξει πολλές φορές να δρά χωρίς να έχει απελευθερωθεί από τους εγωϊστικούς του προσανατολισμούς.

Η Δημιουργία εκφρασμένη με διαφορετικά κύτταρα τα οποία απέκτησαν από τον Δημιουργό ελευθερία δράσης αποτελεί ουσιαστικά ένα σώμα το οποίο οφείλει να δρά σε δόξα του Δημιουργού του.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πραγματοποιήσει κανενός είδους διάκριση για οποιαδήποτε επιλογή. Η Αλληλεγγύη την οποία επιτάσσει ο Εσωτερισμός σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να αδικήσει κάποιον, όποιος και εάν είναι αυτός.

Το να είσαι αλληλέγγυος σε συνοδοιπόρους σου μόνον ανεξαρτήτως άλλων ιδιοτήτων, ισοδυναμεί με λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης η οποία βάζει παντού δικούς της, προκειμένου να διαφυλάξει τις έκνομες ενέργειές της. Θέλει συνένοχους στην ομάδα της, δημιουργεί συνένοχους και ανθρώπους που συμπάσχουν στην ενοχή τους.

Ο Εσωτεριστής πρέπει να είναι αλληλέγγυος σε οποιονδήποτε έχει την ανάγκη του. Είναι δίκαιος στις επιλογές του γιατί διδάσκεται την Δικαιοσύνη στο Εσωτερικό και Συμπαντικό της μεγαλείο.

Εάν προτιμήσει έναν συνοδοιπόρο του, τότε δημιουργεί αδικία γιατί ενδεχομένως κάποιος άλλος να ήταν καταλληλότερος. Μόνον μεταξύ ίσων μπορεί να κάνει προτιμήσεις, γιατί έτσι δεν δημιουργεί αδικία έναντι κανενός.

Ο Εσωτερισμός προωθεί την αγάπη σε κάθε δημιούργημα του Θεού. 

Ο Γκάντι όταν ένας Ινδουϊστής του παραπονέθηκε οτι Μουσουλμάνοι σκότωσαν την οικογένειά του, τον παρότρυνε να υιοθετήσει παιδί Μουσουλμάνων και να το μεγαλώσει ως Μουσουλμάνο. Για να ΜΗΝ διαιωνίσει το έγκλημα. Για να ΜΗΝ συμψηφίσει το έγκλημα των άλλων με άλλο ένα δικό του. Έτσι θα έβαζε ένα μικρό λιθαράκι στην άλυσο της ανθρωπότητας.

Φόβος. Ενας εχθρός μας. Εχθρός της Μύησης και της ζωής.

Ματθ. 10,31:  μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν

στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς.

Μετάφραση:  Λοιπόν μη αφήσετε ποτέ τον φόβον

να κυριεύση την καρδίαν σας.

Από παρά πολλά στρουθία 

είσθε ασυγκρίτως ανώτεροι σεις.

                                   

Το κλειδί για την κατανόηση και αποκάλυψη των νόμων που διέπουν την ύπαρξή μας βρίσκεται μεταξύ άλλων και στην «σιωπή των αισθήσεων». Οταν λέμε σιωπή των αισθήσεων εννοούμε εκείνη την δεκτική διαδικασία που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες και αφαιρεί το πέπλο που καλύπτει τα ανώτερα πεδία από τις φυσικές αισθήσεις. Και ο φόβος, όχι μόνο δεν υπακούει στην σιωπή των αισθήσεων, αλλά κάνει θόρυβο και μάλιστα πολύ.

Εκεί, πίσω από αυτά τα πέπλα, υπάρχει η αλήθεια έτοιμη για αφομοίωση μόνον από εκείνους που διευρύνουν το όραμά τους, όχι εξωτερικά αλλά εσωτερικά. Οποιος μιλά, δεν γνωρίζει, και όποιος γνωρίζει δεν μιλά. «Επιθύμησα να κάνω το καλό, αλλά δεν επιθύμησα να κάνω θόρυβο, γιατί ένοιωσα ότι ο θόρυβος δεν κάνει καλό και το καλό δεν κάνει θόρυβο.» είπε ο Louis Claude de Saint Martin.

Την Κυριακή 15 Απριλίου του 1962 ο Δον Χουάν έδινε στον Castaneda ένα από τα πιο σημαντικά του μαθήματα. Ενα μάθημα που καταγράφηκε στο βιβλίο του CARLOS CASTANEDA «η διδασκαλία του Δον Χουάν». Επρόκειτο για την διδασκαλία των 4 εχθρών που κάθε άνθρωπος πρέπει να νικήσει προκειμένου να γίνει άνθρωπος της γνώσης.

Πρώτη και περίοπτη θέση στους τέσσερις εχθρούς κατέχει ο φόβος. Ακολουθούν η διαύγεια, η δύναμη και τα γηρατειά.

«Το να γίνεις άνθρωπος της γνώσης δεν έχει καμμία μονιμότητα. Στ’αλήθεια κανείς ποτέ δεν είναι άνθρωπος της γνώσης. Μάλλον κάποιος γίνεται άνθρωπος της γνώσης για πολύ σύντομη στιγμή, αφού νικήσει τους τέσσερις φυσικούς εχθρούς του», είπε ο Δον Χουάν προς τον Castaneda.

Μόλις ο άνθρωπος αρχίζει να μαθαίνει, τότε έρχεται αντιμέτωπος με την συνειδητοποίηση της άγνοιάς του. Τότε έχει νικήσει ένα μέρος των φόβων του.

Ξέρουμε να οδηγούμε αεροπλάνο; Εάν όχι, που είναι το πιθανότερο, μόλις κάνουμε το πρώτο μάθημα, θα συνειδητοποιήσουμε τί ήταν αυτό που δεν γνωρίζαμε μέχρι πριν λίγο. Ο άθλος της γνώσης απαιτεί την νίκη επί του φόβου. Μέχρι πριν λίγο δεν γνωρίζαμε πόσα και ποιά θέματα ήταν σε άγνοιά μας. Και εάν σε μία τεχνική γνώση αυτό παίρνει απλά και μαθηματικά το δρόμο του, αντίθετα στην γνώση εκείνη που αφορά την ύπαρξή μας δηλαδή στην «Γνώση», αυτή η συνειδητοποίηση της άγνοιας φέρνει την πρώτη σύγκρουση σκέψεων. Ό,τι μαθαίνουμε μπορεί να μην είναι αυτό που περιμέναμε, ή αυτό που φανταζόμασταν. Τότε αρχίζουμε να φοβόμαστε.

Κάθε άθλος στην γνώση, φέρνει και τον φόβο για το λάθος. Ο «άθλος» και το «λάθος» δεν είναι παρά η ίδια λέξη αλλά με άλλη διάταξη γραμμάτων...

Που σημαίνει οτι πραγματοποιώντας έναν άθλο, αυτό δεν αρκεί. Οφείλουμε να ασχοληθούμε και με την «ορθή προφορά του Λόγου», όπως διδάσκει και το Τυπικό του βαθμού 4^ο 7^ο του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις. Διαφορετικά όλη η δόνηση της πράξης πάει χαμένη. Και αυτό εκφράζεται τέλεια από την διάταξη των γραμμάτων, δηλαδή τα μέσα της δόνησης.

Σημαίνει μόνον αυτό; Ποιός φοβάται όταν φοβόμαστε; Εμείς οι ίδιοι. Άρα ο εχθρός-φόβος, δεν είναι παρά ο ίδιος μας ο εαυτός που φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτός ο πρώτος, κατά τον Δον Χουάν, εχθρός, εάν νικήσει τότε δεν θα έχουμε τη χαρά να αντιμετωπίσουμε τους υπόλοιπους, διότι απλά θα έχουμε χάσει τον πόλεμο, χάνοντας την πρώτη και καθοριστική μάχη.

Η νίκη επί του φόβου, σημαίνει νίκη επί του εαυτού μας.

Ο Ιησούς διέταξε τον Πέτρο να νικήσει τον φόβο του για να περπατήσει επάνω από τα ύδατα, πράγμα που έγινε (Ματθ. 14,27).

Και οι φρουροί του Ιερού Τάφου, από τον φόβο τους έχασαν τις αισθήσεις τους και άνοιξε ο δρόμος για την επίσκεψη των γυναικών (Ματθ. 28,4).

Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό άνθρωπο είναι ο διανοητικός. Εκείνος που επιζητεί να αποκτήσει την ανώτερη γνώση, την «Γνώση», πρέπει να αναπτύξει την διανοητική του φύση χωρίς την αίσθηση του φόβου, ισχυροποιώντας την θέλησή του, ούτως ώστε να μπορεί να συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις της ύπαρξής του στο πεδίο που επιθυμεί. Η διαδικασία ξεκινά στο υλικό και καταλήγει με την πλήρη ενότητα με την παγκόσμια συνείδηση. Ο φόβος διαταράσσει αυτήν την λειτουργία, ρίχνει άγκυρα στο καράβι της αναζήτησης και οπισθοδρομεί κάθε προσπάθεια. 

Η πρώτη πράξη της «πτώσης» του ανθρώπου (δηλαδή της αρχής έκπτωσης της πλήρους πνευματικότητάς του, που τον οδήγησε σταδιακά από την εποχή του χρυσού, στην εποχή του αργύρου, στην εποχή του χαλκού και τέλος στην σημερινή εποχή του σιδήρου) ήταν ο φόβος, όταν ο Πρωτόπλαστοι κρύφτηκαν από τον φόβο τους ανάμεσα στα δένδρα του Παραδείσου. (Γεν. 3,8). Αυτές οι τέσσερις εποχές της ανθρωπότητας, σύμφωνα και με τον Πλάτωνα, μας υποδεικνύουν την αλλαγή πνευματικότητας του ανθρώπινου όντος, από την πλήρη του πνευματικότητά (εποχή του χρυσού), στην πτώση του σταδιακά σε όν το οποίο όλο και περισσότερο απομακρύνεται από την αρχέτυπη πηγή του υποτασσόμενο στην υλικότητα, με αποτέλεσμα σήμερα, στην εποχή του σιδήρου, να έχει απόλυτη ανάγκη την μυητική διαδικασία προκειμένου να αφυπνίσει την σύνδεσή του με την θεία πηγή του.

Και αργότερα, όταν ο Θεός καθόρισε τις σχέσεις μεταξύ των βασιλείων της ύπαρξης μιλώντας προς τον Νώε, «φύτεψε» τον φόβο ανάμεσα στο ζωϊκό και το ανθρώπινο βασίλειο (Γεν. 9,2)

Οι ανασφάλειες, για τις οποίες μιλάει ο Γιουγκ, αποτέλεσμα των φόβων μας αποτελούν την αιτία εμφάνισης περιστατικών διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Ο Θώθ ο Ατλάντειος στις πινακίδες των Σμαράγδινων πινάκων του, έχει αφιερώσει αρκετές «φράσεις κλειδιά» στον φόβο. Οι 12 πινακίδες αυτές βρέθηκαν στην Μεγάλη Πυραμίδα, και ο Dr.A.S.Raleigh μας έχει παρουσιάσει τις δέκα πρώτες, αφήνοντας τις δύο τελευταίες «κατ’εντολήν» για εποχές πιο πρόσφορες. Φέρουν χαραγμένα γράμματα στην αρχαία γλώσσα της Ατλαντίδας, τα οποία ανταποκρίνονται σε συντονισμένα κύματα σκέψης απελευθερώνοντας την σχετική νοητική δόνηση στον νού του αναγνώστη. Το υλικό τους δημιουργήθηκε από αλχημιστική μετουσίωση και γι’αυτό έχουν ατομική και κυτταρική δομή σταθεροποιημένη. Η σοφία που περιέχουν αποτελεί το θεμέλιο των Αρχαίων Μυστηρίων.

Στην 3^η πινακίδα των Σμαράγδινων πινάκων αυτών (ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ) αναφέρεται: «Να μην φοβάσαι γιατί ο φόβος είναι δεσμά, μία αλυσίδα που κρατά τους ανθρώπους στο σκοτάδι»

Στην 6^η (ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ) αναφέρεται: «Τώρα σε σένα δίνω τα μυστικά, για το πώς θα συναντάς τη σκοτεινή δύναμη, να συναντάς και να κατακτάς τον φόβο που έρχεται από την νύχτα. Μόνο με την γνώση μπορεί να κατακτηθεί».

Στην ίδια πινακίδα ο Θωθ μας δίνει και το Τυπικό του Φόβου: Πρώτα αναζήτησε ένα μέρος σκοτεινό. Φτιάξε γύρω σου ένα κύκλο και στάσου όρθιος στο κέντρο του. Μετά χρησιμοποίησε αυτό το Τυπικό και θα ελευθερωθείς. Υψωσε τα χέρια σου στο σκοτεινό χώρο που βρίσκεται από πάνω σου. Κλείσε τα μάτια σου και προσέλκυσε το Φως. Επικαλέσου το ΠΝΕΥΜΑ του ΦΩΤΟΣ μέσα από τον χωροχρόνο, χρησιμοποιώντας αυτά τα λόγια και θα ελευθερωθείς:

«Γέμισε το σώμα μου, ω ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Γέμισε το σώμα μου με το ΠΝΕΥΜΑ του ΦΩΤΟΣ. Ελα από το ΛΟΥΛΟΥΔΙ που λάμπει μέσα από το σκοτάδι, έλα από τις αίθουσες όπου  κυριαρχούν οι Επτά Κύριοι. Κατονόμασέ τους έναν προς έναν, δηλαδή πές ο  Τρίτος, ο Τέταρτος, ο Τέταρτος ο Πέμπτος και ο Εκτος, ο Εβδομος, ο Ογδοoς, ο Ενατος. Με τα ονόματά τους τους καλώ να με βοηθήσουν, να με ελευθερώσουν και να με σώσουν από το σκοτάδι της νύχτας. Τα ονόματά τους είναι: ΟΥΝΤΑΝΑΣ, ΚΟΥΕΡΤΑΣ, ΣΙΕΤΑΛ και ΓΚΟΥΑΝΑ, ΧΟΥ-ΕΡΤΑΛ, ΣΕΜΒΕΤΑ, ΑΡΝΤΑΛ. Με τα ονόματά τους σε ικετεύω, ελευθέρωσέ με από το σκοτάδι και γέμισέ με ΦΩΣ»

Στην 8^η πινακίδα (ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ) αναφέρει: «Γνώριζε ω αδελφέ μου οτι ο φόβος είναι μεγάλο εμπόδιο. Γίνε δάσκαλος όλων μέσα στην λαμπρότητα και η σκιά σύντομα θα εξαφανισθεί».

Σύμφωνα με τον Dr.A.S.Raleigh, ηγετική φυσιογνωμία της Ερμητικής Αδελφότητας και συγγραφέα βιβλίων για τον Ερμητισμό, τρία είναι τα αναπόφευκτα πράγματα που πρέπει να επιτελέσει ο Θεός: ΔΥΝΑΜΗ, ΣΟΦΙΑ, ΑΓΑΠΗ. Την ίδια τριλογία συναντάμε σε πολλές εσωτερικές παραδόσεις, όπως ο Τεκτονισμός και ο Μαρτινισμός. Δεν είναι καθόλου τυχαία η τοποθέτηση της Δύναμης στην πρώτη θέση. Η Δύναμη είναι το αντίδοτο του φόβου.

Ολα τα δικτατορικά καθεστώτα, αλλά και η κοσμικευμένη και εξουσιολάγνα πολλές φορές επίσημη εκκλησία, καλλιέργησαν με μεγάλη φροντίδα τον φόβο για να υποτάξουν τα πλήθη στις δικές του επιλογές, για να κυβερνήσουν ανενόχλητοι από την κριτική των μαζών. Η γυναίκα πλήρωσε ίσως περισσότερο απ’όλους αυτά τα φοβικά σύνδρομα.

Στον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα, οι αλυσσοδεμένοι, κατακυριευμένοι από τον φόβο, βλέπουν μόνον την δική τους πραγματικότητα. Ενας ξεφεύγει γιατί νίκησε τον φόβο. Αυτή η πρώτη νίκη του, είναι μόνον η αρχή. Τα δεσμά έσπασαν. Το πέρασμα από τη σκιά στο αισθητό είναι το πρώτο βήμα, η αρχή μιας επίπονης και κοπιώδους πορείας προς τη γνώση και την αλήθεια. Ο πρώτος εχθρός νικήθηκε. Η πρώτη μάχη κερδίθηκε. Ο ίδιος μύθος μας διδάσκει οτι ο φόβος παραμένει πάντα όρθιος και μας περιμένει αφού ο δεσμώτης τον συναντά συνεχώς μπροστά του. Η απάρνηση της ζωής του σπηλαίου και το ξεκίνημα της καινούργιας του πορείας, η οποία, μέχρι να φτάσει το τέλος της, τον αφήνει μετέωρο στο άγνωστο, συνεπάγεται οδύνη, ένα ψυχικό κόστος που δικαιολογημένα πρέπει να αποφύγει.

Κάτι παρόμοιο έγραψε και ο Δημήτριος Σεμελάς: «Η Κυριαρχία του Συνειδητού Όντος και η ανύψωση του στο Υπερσυνείδητο συνίσταται στο να εξέρχεται κανείς από τη φυλακή των αισθήσεων και να έχει την αντίληψη περί του τι είναι εν πλήρει αληθεία. Ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα σε πηγάδι, για να αποπειραθεί να βγει από αυτό σκάβει μια μικρή εσοχή στο τοίχωμα και χρησιμοποιώντας αυτό το απατηλό και επισφαλές σκαλί, το κάνει παρ’ όλα αυτά, σημείο στήριξης για να πηδήσει έξω από τη φυλακή του.» Συνοπτικά θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την πιο πάνω μάχη με μάχη επί του φόβου.

Οταν λέμε, όμως νίκη επί του φόβου, σε καμμία περίπτωση δεν εννοούμε αγνόησή του. Στα επικίνδυνα επαγγέλματα, στα ειδικά ριψοκίνδυνα αθλήματα και σε άλλες δύσκολες καταστάσεις ο έμπειρος λέει οτι όποιος φοβάται είναι λογικός γιατί γνωρίζει τους κινδύνους. Η νίκη επί του φόβου δεν σημαίνει άγνοια. Σημαίνει γνώση των κινδύνων, και υπέρβασή τους μέσω της γνώσης. Αλλωστε, για να ξαναθυμηθούμε τον Δον Χουάν, μόλις νικήσεις τον φόβο, κερδίζεις την διαύγεια και βαδίζεις για να αντιμετωπίσεις τον επόμενο εχθρό που είναι η... διαύγεια. Μόλις νικήσεις και αυτήν κερδίζεις δύναμη και βαδίζεις για να αντιμετωπίσεις τον επόμενο εχθρό που είναι η... δύναμη. Και μόλις νικήσεις κι’αυτήν βαδίζεις για να αντιμετωπίσεις τον επόμενο εχθρό που είναι τα γηρατειά.

Συμπέρασμα. Ο φόβος, όπως και κάθε εχθρός είναι ο ίδιος μας ο αρνητικός εαυτός. Αυτόν οφείλουμε να νικήσουμε. Από αυτόν πρέπει να ελευθερωθούμε. Αυτή η ελευθερία είναι που αντιπροσωπεύει το πολύ παρεξηγημένο ρητό: «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα». Την απελευθέρωση από τα δεσμά του φόβου, των παθών, του «σπηλαίου» και όλων αυτών που συνθέτουν την «πτώση» μας.

Ο φόβος διαταράσσει τη αλχημική διαδικασία της προσωπικής εσωτερικής μεταστοιχείωσης που οδηγεί στην επιστροφή του ανθρώπου στην αρχέτυπη πηγή του.

Πηγές:

Βίβλος

Μαρτινιστικά χειρόγραφα

Τυπικά Α.Α.Α.Τ.Μισραΐμ-Μέμφις

Διδασκαλίες Δημ. Σεμελά

Σμαράγδινοι Πίνακες του Θωθ του Ατλάντειου υπό A.S.Raleigh

Ερμηνεία Σμαράγδινων πινάκων υπό A.S.Raleigh

Carlos Castaneda. Η Διδασκαλία του Δον Χουάν

Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού "ΥΠΑΤΙΑ" τεύχος 4, τον Ιανουάριο του 2012. 

Δούναι και λαβείν σε μία μύηση

Με την εισδοχή μας σε ένα Τάγμα Μυητικό, αλλά και μετά κατά την πορεία μας μέσα σ’αυτό περνάμε διαδικασίες μύησης. Πόσοι γνωρίζουμε, και κατά πόσον οι συνθήκες μας έχουν επιτρέψει να ενστερνισθούμε οτι η ουσιαστική εργασία που λαμβάνει χώρα κατά την μύηση, δεν είναι απλά αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας. Η μύηση είναι μία διαδικασία που ξεκινά από το άνω προκειμένου να επηρεάσει την γήϊνη ζωή μας. Αυτή η «κάθοδος» της ενέργειας εκ των άνω, προϋποθέτει μία αντίστοιχη δική μας «άνοδο». Αυτή η ΑΝΟΔΟΣ, δεν είναι άλλη από μία άϋλη θυσία του κατώτερου εγώ μας, έναντι της ανάδειξης του ανώτερου. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε, όπως γράφει και ο Renee Guenon, αντί για πραγματική μύηση θα έχουμε έναν απλό «πιθηκισμό». Αυτή η «θυσία» οφείλει να είναι το αντίτιμο της μύησης. Οταν πέρνουμε κάτι πνευματικό, το πληρώνουμε πνευματικά. Οταν πέρνουμε, αντίστοιχα κάτι υλικό, τότε θα το πληρώνουμε υλικά. Η μύηση όμως, δεν είναι υλική διαδικασία, και γιαυτό δεν αποτιμάται με κανένα ποσό, προσφορά, εισφορά, ή οποιοδήποτε υλικό τίμημα. Ούτε χρωστούμε σε κανέναν τίποτα για την μύηση. Αν θέλαμε να αποτιμήσουμε την μύηση με υλικό αντίτιμο, τότε δεν θα έφταναν όλα τα πλούτη της γης, αλλά και αυτό ακόμη θα μετέτρεπε την άϋλη θυσία του μυούμενου σε υλική. Κάποιοι θα πούν ότι ένα Τάγμα έχει έξοδα. Κάποιος άλλος θα ρωτήσει όμως, κατά πόσον τα έξοδα αυτά συνεισφέρουν στο Μεγάλο Εργο, που είναι η προσωπική μας μύηση. Πέραν των εξόδων λειτουργίας, τί άλλο απαιτείται για την εσωτερική μας πραγμάτωση? Μάλλον τίποτα! Τα υλικά αγαθά απαιτούν υλική ανταμοιβή. Τα πνευματικά απαιτούν πνευματική! Ενας Τεκτονικός Οργανισμός οφείλει να σέβεται και να δίνει πραγματική αξία σε αυτό που προσφέρει. Ας δούμε τί είναι αυτό που παίρνουμε από μία μύηση, για να δούμε τι πρέπει ίσως να δώσουμε. Μία μύηση, διαδραματίζεται προκειμένου να μας μεταδώσει μία κατάσταση η οποία δεν δύναται να μεταδοθεί ούτε λεκτικά, ούτε σαν αντικείμενο. Μας μεταφέρει σε μία κατάσταση συνείδησης. Μας συνδέει με μία κατάσταση την οποία δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε χωρίς τον απαραίτητο μεταφραστή/διερμηνέα που είναι το Τυπικό. Για να είναι πραγματική πρέπει να απονέμεται από κάτοχο χρίσματος, με συγκεκριμένο έγκυρο Τυπικό, σε μυούμενο που επιθυμεί την μύησή του. Είναι επομένως μία υπέρτατη διαδικασία μεταβολής συνειδητότητας, και μεταφοράς μας σε μία κατάσταση από την οποία το ανθρώπινο είδος έχει εκπέσει εδώ και αιώνες. Γι’αυτόν τον λόγο τα Τάγματα επιλέγουν (και οφείλουν να το κάνουν αυστηρά) τα μέλη που θα δεχθούν, και να επιλέξουν ακόμη αυστηρότερα αυτά στα οποία θα απονείμουν παραπέρα μυήσεις. Εκπτώσεις δεν πρέπει να γίνονται σε αυτό. Κάθε έκπτωση από την διαδικασία αυτή, μετατρέπει τον μυητικό οργανισμό σε σύλλογο κοινών ενδιαφερόντων. Επομένως, ο μυούμενος, πράγματι ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να δώσει προκειμένου να λάβει το υπέρτατο αυτό αγαθό. Με την διαφορά ότι αυτό που καλείται να δώσει δεν είναι υλικό. Υποχρεούται να μετασχηματίσει τον εαυτόν του σύμφωνα με τις διδαχές που ο ίδιος έχει κατανοήσει. Να κατανοήσει καλά την σημασία του βαθμού που κατέχει για να ανέλθει σε υψηλότερα σκαλοπάτια. Αυτή είναι η μόνη και αυθεντική υποχρέωσή του. Υποχρεούται να κάνει πράξη τις αρχές και τις διδασκαλίες που έμαθε για να καταστεί άξιος για την μύησή του. Υποχρεούται να «δώσει» την αρνητική πλευρά του εαυτού του, για να επιτρέψει να αναδυθεί η ανώτερη. Αυτό είναι το πραγματικό μύητρο. Ο Μυούμενος οφείλει πράγματι να νοιώθει οτι σε κάποιον χρωστά. Χρωστά, όμως, στον εαυτόν του τον μετασχηματισμό του. Χρωστά στον εαυτόν του την θυσία του κατώτερου εαυτού του. Δεν χρωστά σε κανέναν προσωπικά, ούτε σε κάποιον οργανισμό τίποτα απολύτως. Ολοι αυτοί, απλά μεσολαβούν... για να δώσουν κάτι που έλαβαν με τον ίδιο τρόπο, και το οποίο δεν είναι αυτού του κόσμου. Κι’αν κάποιοι αναρωτηθούν για το πώς θα βγούν τα έξοδα συνεστιάσεων, δεξιώσεων, ταξιδίων, προβολής κλπ., τότε απλά θα τους θυμίσουμε ότι αυτά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται σε κανένα αυθεντικό Τυπικό. Τα έβαλαν κάποιοι εδώ και χρόνια από άγνοια ίσως, για να δώσουν αξία σε πράγματα που δεν γνωρίζουν οτι έχουν από μόνα τους αξία... Είναι οι γνωστοί άγνωστοι που όταν τους ρωτά κανείς «τί συμβολίζει αυτό ή εκείνο» απαντούν «αυτό δεν είναι του βαθμού σου» ή «αυτά είναι συμβολικά» ή «εγώ ασχολούμαι με ανώτερα θέματα» Όταν θα αναρωτηθούμε, λοιπόν, την επόμενη φορά «τι χρωστάμε» για την μύηση που πήραμε, η απάντηση θα πρέπει να είναι «χρωστώ τα πάντα, αλλά τα χρωστώ στην πορεία που έχω επιλέξει.
Χρωστώ το να καταστώ άξιος της τιμής που έλαβα».