Ολες οι ενέργειες που κάνουμε μέσα σε ομαδικούς χώρους όπου αναζητούμε
απαντήσεις για θέματα που μας απασχολούν υπαρξιακά, έχουν ως σκοπό να μας
οδηγήσουν σε μία διαδικασία αυτοκάθαρσης, προκειμένου να συναντήσουμε τις
απαντήσεις που ψάχνουμε «καθαροί», διότι το φως είναι αμείλικτο και φωτίζει
μεν, καίει δε.
Αυτό όμως για να πραγματοποιηθεί απαιτεί από εμάς όχι να λέμε και να
ακούμε ωραία λόγια, αλλά να τα κάνουμε πράξη. Ξέρουμε να λέμε ωραία λόγια, αυτό
είναι σίγουρο, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται μετά.
Ξέρουμε να διακρίνουμε την σωστή από την λάθος συμπεριφορά, αλλά όταν
έλθει η ώρα να τεθούμε ενώπιόν τους, και να αποφασίσουμε, βάζουμε, αλίμονο,
άλλους να το κάνουν.
Ξέρουμε να διακρίνουμε το σωστό, αλλά το αφήνουμε για άλλους να το
πράξουν.
Ξέρουμε ότι ο διπλανός μας σφάλλει, αλλά δεν του λέμε τίποτα, για να
μην τον στεναχωρήσουμε, και έτσι τον καταδικάζουμε να θεωρεί την σιωπή μας, ως
έγκριση των σφαλμάτων του. Και τότε γινόμαστε συνένοχοι συμπαντικά και καρμικά,
άσχετα αν το γνωρίζουμε ή όχι…
Ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με κάποιον, αλλά εμείς κάνουμε ότι δεν
γνωρίζουμε τίποτα. Φοβόμαστε να πούμε τα λάθη με το όνομά τους, γιατί έτσι δεν
θα γίνουμε αρεστοί. Πριν πούμε την γνώμη μας, φιλτράρουμε το πώς θα φανεί αυτό…
Φοβόμαστε να ταράξουμε τα νερά.
Κι’όμως, θάπρεπε να το κάνουμε μόνον για έναν λόγο. Να μάθουμε ότι κάθε
δρόμος απαιτεί δύσκολες αποφάσεις. Δύσκολες για μας πρώτα απ’όλα, και μετά ίσως
δύσκολες και για τους άλλους. Θέλουμε να βαδίζουμε πατώντας και με τα δύο πόδια
στο πεζοδρόμιο. Δεν θέλουμε να τσαλακωθούμε. Ξεχάσαμε, αλίμονο, ότι Τεκτονισμός
σημαίνει κατ’αρχήν επιλογή δύσκολου δρόμου. Δύσκολου για τις επιλογές μας, για
τις πράξεις μας. Ο πραγματικός Τέκτονας και η Τεκτονίδα τσαλακώνονται κάθε μέρα
διότι κάθε μέρα κάτι θυσιάζουν από αυτά που μας κρατούν δέσμιους σε βέβηλες
επιλογές. Κάθε μέρα πρέπει να αφήνουμε μέταλλα έξω από την Αίθουσα των
Στοχασμών. Εισαχθήκαμε σε έναν Οργανισμό, μπαίνοντας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο,
στριμωγμένοι, και μετά με δεμένα τα μάτια αντιμετωπίσαμε ερωτήσεις, αλλά στο
τέλος άνοιξε η αγκαλιά της Στοάς για να μας δεχθεί. Από την πρώτη στιγμή
επομένως μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι αρχίζει από εμάς ένας
δύσκολος δρόμος.
Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συγκρουσθούμε. Ας μην φοβόμαστε να
τσαλακωθούμε. Όλοι αυτοί που έμειναν στην ιστορία, έμειναν γιατί συγκρούσθηκαν.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η μύηση δεν ολοκληρώθηκε με το πέρας της τελετής μύησής
μας. Μύηση πραγματοποείται κάθε μέρα, μέσα από τις πράξεις μας. Όπως από το
σκοτάδι της Αίθουσας των Στοχασμών και του κεφαλόδεσμου, συναντήσαμε το φως της
Στοάς, έτσι και από την σύγκρουσή μας με κάθε τι το αρνητικό, με τον κακό μας
εαυτό, θα επέλθει η δικαίωση. Και εάν η σύγκρουσή μας έχει κόστος, ας το
αναλάβουμε. Και ας είμαστε υπερήφανοι γιαυτό. Όχι στα μάτια των άλλων
απαραίτητα, αλλά στα μάτια του Εσωτερικού μας κόσμου πρώτιστα. Αρκεί από την
θυσία αυτή να προκύψει κάτι καλό.
Τεκτονισμός σημαίνει να αποφασίζουμε με βάση το κοινό καλό και όχι το
προσωπικό μας συμφέρον. Η δικαίωση ποτέ δεν θα έλθει από συνανθρώπους, ούτε καν
Τέκτονες ή Τεκτονίδες. Η δικαίωση υπάρχει και περιμένει να βγεί στην επιφάνεια
ΜΟΝΟΝ από τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που είναι σε διαρκή
αναζήτηση της επανασύνδεσής του με την πηγή όλων.
Ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει. Εχει πολλά να μας πεί.
Ας θυμόμαστε ότι όλα τα Τάγματα, όλα τα Τυπικά, όλοι οι Τύποι, και όλες
οι παρεμφερείς Οργανώσεις έχουν ωραίες διδασκαλίες. Στο Τάγμα μας είμαστε
υπερήφανοι, για το γεγονός ότι προσπαθούμε να κάνουμε αυτά τα λόγια πράξη.
Όταν μιλάμε για σεμνότητα, δεν τη εννοούμε για τους άλλους αλλά την
επιβάλουμε πρώτα στον εαυτόν μας.
Όταν καταπολεμούμε την ματαιοδοξία το κάνουμε σε μας πρώτα, και όχι
στους άλλους. Όταν καταπολεμούμε τις διακρίσεις, ξεκινάμε την μάχη από εμάς
τους ίδιους.
Να λοιπόν, κάποια μικρά
θέματα που αξίζει να διαλογισθούμε.
Ας κάνουμε πράξη τα πάντα !
